Adrastos
| |
| mityczny król Argos | |
| Dane biograficzne | |
| Ojciec | |
|---|---|
| Matka | |
| Małżeństwo |
Amfitea |
| Dzieci |
Argeja, Hippodameja, Deipyle, Ajgialeja, Ajgialeus |
Adrastos (gr. Ἄδραστος Ádrastos, łac. Adrastus) – w mitologii greckiej król Argos, greckiego miasta w Argolidzie.
Uchodził za syna Talaosa i Lizymachy[1]. Ojciec jego został zabity przez Amfiaraosa. Adrastos uciekł do swego dziadka ze strony matki. Po jego śmierci został królem Sykionu. Powrócił jednak do Argos po pogodzeniu się z zabójcą ojca[2].
Żoną Adrastosa była Amfitea, córka Pronaksa. Mieli sześcioro dzieci, w tym cztery córki: Argeja, Hippodameja, Deipyle, Ajgialeja, znane jest imię jednego syna – Ajgialeus[2].
Najstarsza córka Argeja poślubiła Polinika, którego z Teb wypędził jego brat Eteokles. Za namową zięcia Adrastos stanął na czele wyprawy przeciw Tebom. Wyprawa ta zakończyła się klęską i śmiercią sześciu wodzów, sam Adrastos został ocalony przez cudownego rumaka Ariona[2]. Zginął także Polinejkes, którego Kreon nie pozwolił pochować. Dokonała tego samodzielnie Antygona, którą za ten czyn zamurowano żywcem w piwnicy[3].
Po 10 latach Adrastos ponownie wyruszył na Teby wraz z synami poległych tam wodzów (wyprawa epigonów). Zdobył miasto, lecz opłacił to śmiercią swego syna, w drodze powrotnej do Argos zmarł w Megarze[2]. Istnieją przekazy, że rzucił się w ogień, aby wypełnić słowa wyroczni Apollona[2].
Jego kult był uprawiany w wielu greckich miastach, m.in. w Argos, Kolonos, Megarze i Sykionie.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z (red. Zdzisław Piszczek). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1988, ISBN 83-01-03529-3.
- ↑ a b c d e Pierre Grimal, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo, 1990, ISBN 83-04-01069-0.
- ↑ Jan Parandowski, Mitologia: Wierzenia i podania Greków i Rzymian, Londyn: Wydawnictwo Puls, 1992, ISBN 0-907587-85-2.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mała encyklopedia kultury antycznej, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1968