Antoni Śliwiński (wojskowy)

Antoni Śliwiński
	major broni pancernej
Data i miejsce urodzenia	27 lipca 1897 ; Cebulowo k. Kamieńca Podolskiego
Data i miejsce śmierci	1940 ; Charków
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski
Jednostki	Miński Pułk Strzelców,; 86 Pułk Piechoty,; 10 Pułk Piechoty,; 21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”,; 1 Pułk Czołgów,; 3 Batalion Czołgów i Samochodów Pancernych,; Doświadczalny Batalion Pancerno-Motorowy,; 91 Dywizjon Pancerny
Stanowiska	oficer do zleceń, adiutant pułku, oficer mobilizacyjny pułku, dowódca batalionu, dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa kampania wrześniowa;
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Antoni Śliwiński (ur. 15 lipca^?/27 lipca 1897 w Cebulowie k. Kamieńca Podolskiego, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major broni pancernej Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Andrzeja i Marii z Malinowskich. Absolwent gimnazjum filozoficznego w Mińsku Litewskim. W latach 1916–1917 w armii rosyjskiej, w pułku balonowym. Po ukończeniu szkoły wojskowej chorążych w listopadzie 1917 skierowany do I Korpusu Polskiego^[1]. Pełnił funkcję oficera do zleceń przy Naczelnym Polskim Komitecie Wojskowym. Od 1918 w Wojsku Polskim, w Mińskim pułku strzelców. Z tym pułkiem odbył całą kampanię wojny 1920 roku^[1]. Awansował do stopnia podporucznika w 1919, i w 1920 do stopnia porucznika.

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku, został adiutantem 86 pułku piechoty. Po ukończeniu przeszkolenia w Szkole Podchorążych w Warszawie (1923) przeniesiony do 10 pułku piechoty na dowódcę kompanii, a następnie do Oddziału Sztabowego MSWojsk. W 1927 awansował do stopnia kapitana, odbył kurs w Szkole Czołgowo-Samochodowej i skierowany został do 21 pułku piechoty na adiutanta. Po ukończeniu kursu w Centrum Wyszkolenia Piechoty, został oficerem mobilizacyjnym pułku. Od 1930 dowódca batalionu w 1 pułku czołgów, a od 1931 dowódca kompanii szkolnej w 1 pułku pancernym. W 1934 przeniesiony do 3 batalionu czołgów i samochodów pancernych, a następnie do Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych na stanowisko dowódcy doświadczalnego batalionu pancerno-motorowego.

W kampanii wrześniowej dowodził 91 dywizjonem pancernym w Nowogródzkiej Brygadzie Kawalerii. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie. Figuruje na Liście Straceń, poz. 3238^[2]. Jego grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kw. 28K-2-17).

↑ ^a ^b Kolekcja VM ↓, s. 4.
↑ ^a ^b Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 293.
↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
↑ BETA Księgi Cmentarne [online], ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2017-05-24] .
↑ ^a ^b ^c ^d Kolekcja VM ↓, s. 3.
↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
Śliwiński Antoni. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.45-3549 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-08-20].
Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
http://ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl/wpis/7656