Béla Wenckheim

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Béla Wenckheim
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 lutego 1811
Peszt

Data i miejsce śmierci

7 lipca 1879
Budapeszt

Premier Węgier
Okres

od 2 marca 1875
do 20 października 1875

Przynależność polityczna

Partia Liberalna

Poprzednik

István Bittó

Następca

Kálmán Tisza

podpis

Béla Wenckheim (ur. 16 lutego 1811 w Peszcie, zm. 7 lipca 1879 w Budapeszcie[1][2]) – węgierski polityk, premier Węgier w 1875, minister spraw wewnętrznych Węgier w latach 1867–1869.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Béla Wenckheim pochodził z bogatej rodziny. Ukończył studia prawnicze w Peszcie i w wieku 19 lat został adwokatem. W 1839 został posłem do parlamentu, gdzie dołączył do frakcji liberalnej. Podczas powstania węgierskiego uczestniczył w pracach węgierskiego parlamentu[1]. Po upadku powstania uciekł z kraju[1][3][2], do którego powrócił dopiero po ogłoszeniu amnestii dla jego uczestników. Po powrocie został członkiem węgierskiego sejmu krajowego[1][2], gdzie współpracował z Ferencem Deákiem[3].

Po zawarciu ugody austriacko-węgierskiej w 1867, na mocy której Węgry uzyskały daleko idącą samodzielność w ramach Austro-Węgier Wenckheim został ministrem spraw wewnętrznych w pierwszym węgierskim rządzie kierowanym przez Gyulę Andrássy'ego. W 1871 powrócił do rządu jako minister dworu królewskiego, którą to funkcję sprawował nieprzerwanie do swojej śmierci. W 1875 (po połączeniu się stronnictw Deáka i Kálmána Tiszy[3]) był przez kilka miesięcy premierem rządu węgierskiego[1][3][2] (od 2 marca do 20 października[2]).

Nigdy się nie ożenił, zmarł bezpotomnie[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f Wenckheim, Béla Freiherr. W: Constant von Wurzbach: Biographisches Lexikon des Kaiserthums Oesterreich. T. 54. Wien: k.k. Hof- und Staatsdruckerei, 1886, s. 264–266. (niem.).
  2. a b c d e Wenckheim Béla, báró. [w:] Magzar Életrajyi Lexikon [on-line]. [dostęp 2019-06-07]. (węg.).
  3. a b c d Wenckheim, Béla. W: Meyers Großes Konversations-Lexikon. Wyd. VI. T. 20. Leipzig und Wien: Bibliographisches Institut, 1909, s. 527. (niem.).