Benoît Hamon

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Benoît Hamon
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 26 czerwca 1967
Saint-Renan
Minister edukacji Francji
Okres od 2 kwietnia 2014
do 25 sierpnia 2014
Przynależność polityczna Partia Socjalistyczna
Poprzednik Vincent Peillon
Następca Najat Vallaud-Belkacem
Benoit Hamon - signature.png
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach

Benoît Hamon (ur. 26 czerwca 1967 w Saint-Renan[1]) – francuski polityk, eurodeputowany, a także minister. Kandydat w wyborach prezydenckich w 2017.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie inżyniera pracującego w Direction des constructions navales (DCN) w Breście oraz sekretarki. Pierwsze lata życia spędził w Breście, później między 1976 a 1980 mieszkał z rodzicami w Dakarze, gdzie uczęszczał do szkoły Cours Sainte-Marie de Hann. Po rozwodzie rodziców wrócił do Bretanii.

Uzyskał licencjat z zakresu historii na Université de Bretagne-Occidentale w Breście. Od 1993 zasiada we władzach Partii Socjalistycznej, od 2003 wchodzi w skład jej biura krajowego. Pracował jako doradca lewicowego ministra ds. zatrudnienia i solidarności (1997–2000) oraz dyrektor ds. planowania strategicznego w firmie IPSOS (2001–2002). W okresie 2001–2008 pełnił funkcję radnego miasta Brétigny-sur-Orge.

W wyborach w 2004 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego. Zasiadał w grupie Partii Europejskich Socjalistów, pracował w Komisji Gospodarczej i Monetarnej[1]. W 2009 nie został ponownie wybrany.

W PS reprezentuje twarde lewicowe skrzydło tego ugrupowania. W 2008 zadeklarował zamiar ubiegania się o przywództwo w Partii Socjalistycznej, ostatecznie ogłosił swoje poparcie dla Martine Aubry[2]. 16 maja 2012 objął urząd ministra delegowanego ds. ekonomii społecznej i solidarności w rządzie, którego premierem został Jean-Marc Ayrault[3]. Utrzymał to stanowisko także w drugim rządzie tego samego premiera (od 21 czerwca 2012), uzyskując wcześniej w wyborach parlamentarnych mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji[4].

2 kwietnia 2014 przeszedł na urząd ministra edukacji narodowej, szkolnictwa wyższego i badań naukowych w rządzie Manuela Vallsa[5]. Zakończył urzędowanie 25 sierpnia 2014, na stanowisku zastąpiła go Najat Vallaud-Belkacem. W 2015 został wybrany do rady regionu Île-de-France.

W styczniu 2017 wziął udział w zorganizowanych przez socjalistów prawyborach przed wyborami prezydenckimi. W pierwszej turze głosowania zajął pierwsze miejsce z wynikiem około 36% głosów, wyprzedzając m.in. Manuela Vallsa[6]. W drugiej turze zorganizowanej 29 stycznia 2017 zdobył większość głosów (blisko 59%), oficjalnie stając się kandydatem Partii Socjalistycznej w wyborach prezydenckich[7]. W pierwszej turze tych wyborów z 23 kwietnia 2017 Benoît Hamon zajął piąte miejsce wśród jedenastu kandydatów z wynikiem około 6,5% głosów[8]. W czerwcu 2017 utracił mandat deputowanego, odpadając już w pierwszej turze wyborów parlamentarnych[9]. 1 lipca 2017 ogłosił swoje odejście z Partii Socjalistycznej[10], założył nowe ugrupowanie pod nazwą Génération.s.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2012-05-16].
  2. ↑ Lizzy Davies: French Socialists in disarray after bitter leadership battle (ang.). guardian.co.uk, 23 listopada 2008. [dostęp 2012-05-16].
  3. ↑ Décret du 16 mai 2012 relatif à la composition du Gouvernement (fr.). legifrance.gouv.fr, 17 maja 2012. [dostęp 2014-10-19].
  4. ↑ Résultats des élections législatives 2012 (fr.). lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 2012-06-21].
  5. ↑ Sapin aux Finances, Cazeneuve à l'Intérieur, Royal à l'Ecologie... le gouvernement de Manuel Valls (fr.). francetvinfo.fr, 2 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-02].
  6. ↑ Primaire à gauche: les résultats à 21 h 30 (fr.). lemonde.fr, 22 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-22].
  7. ↑ Résultats primaire de la gauche: Hamon large vainqueur face à Valls (fr.). rtl.fr, 29 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-30].
  8. ↑ Election présidentielle 2017: Résultats au 1er tour (fr.). interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-04-24].
  9. ↑ Résultat des législatives 2017: Benoît Hamon éliminé dans les Yvelines (fr.). lemonde.fr, 12 czerwca 2017. [dostęp 2017-06-12].
  10. ↑ Walczył o Pałac Elizejski, teraz odchodzi z partii. Zajmie się „przebudową lewicy”. tvn24.pl, 2 lipca 2017. [dostęp 2017-07-13].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Benoît_Hamon&oldid=55009544”