Manuel Valls
.JPG) Manuel Valls (2015) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Manuel Carlos Valls Galfetti |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 sierpnia 1962 |
| Premier Francji | |
| Okres |
od 31 marca 2014 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw wewnętrznych Francji | |
| Okres |
od 16 maja 2012 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
Manuel Carlos Valls Galfetti (ur. 13 sierpnia 1962 w Barcelonie) – francuski samorządowiec i polityk pochodzenia hiszpańskiego, parlamentarzysta, w latach 2012–2014 minister spraw wewnętrznych. Od 31 marca 2014 do 6 grudnia 2016 premier Francji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Działalność do 2014[edytuj | edytuj kod]
Jego ojciec pod koniec lat 40. wyemigrował z rządzonej przez Francisco Franco Hiszpanii i osiedlił się we Francji, gdzie ożenił się z włoskojęzyczną Szwajcarką z kantonu Ticino. Manuel Valls francuskie obywatelstwo przyjął w 1982 w ramach procedury naturalizacji[1].
W czasie studiów na Université de Paris I wstąpił do lewicowej organizacji studenckiej Unef-ID, został też członkiem Partii Socjalistycznej. Awansował w strukturze partyjnej, stając się jednym ze stronników Michela Rocarda. W okresie pełnienia przez tego funkcji premiera (1988–1991) zajmował stanowisko doradcy ds. młodzieży. W rządzie Lionela Jospina (1997–2002) pracował jako doradca ds. komunikacji społecznej[1][2].
Pełnił szereg funkcji w administracji lokalnej i regionalnej. Był radnym rady regionu Île-de-France (1986–2002), a w latach 1998–2002 także jej pierwszym wiceprzewodniczącym. Od 1989 do 1998 zajmował stanowisko zastępcy mera Argenteuil[2], od 2001 do 2012 sprawował urząd mera miejscowości Évry. W wyborach parlamentarnych w 2002 i 2007 był wybierany do Zgromadzenia Narodowego XII i XIII kadencji w jednym z okręgów wyborczych departamentu Essonne[3]. W 2007 miał odmówić prezydentowi Nicolasowi Sarkozy’emu wejścia do centroprawicowego rządu[4].
W 2011 zgłosił swoją kandydaturę (jako przedstawiciel tzw. prawego skrzydła partii) do przeprowadzonych przez jego ugrupowanie prawyborów kandydata socjalistów na wybory prezydenckie w 2012. W pierwszej turze głosowania otrzymał 150 tys. głosów (niespełna 6%)[5], popierając następnie François Hollande’a przeciwko Martine Aubry[1]. Brał udział w kampanii wyborczej François Hollande’a jako dyrektor ds. komunikacji.
16 maja 2012, po zwycięstwie François Hollande’a w wyborach prezydenckich i powołaniu przez niego nowego rządu, Manuel Valls został ministrem spraw wewnętrznych w gabinecie, którego premierem został Jean-Marc Ayrault[6]. Utrzymał następnie mandat poselski w wyborach przeprowadzonych w kolejnym miesiącu[7]. Po dokonanej 21 czerwca 2012 rekonstrukcji pozostał w drugim gabinecie tego samego premiera na dotychczasowym stanowisku[8].
Premier[edytuj | edytuj kod]
31 marca 2014, po przegranych przez socjalistów wyborach miejskich, premier Jean-Marc Ayrault podał się do dymisji. Prezydent François Hollande tego samego dnia desygnował Manuela Vallsa na stanowisko premiera[9]. Skład rządu został ogłoszony 2 kwietnia 2014, objął wyłącznie ministrów należących do Partii Socjalistycznej oraz do Lewicowej Partii Radykalnej[10]. 9 kwietnia 2012 nominowano dodatkowo sekretarzy stanu[11].
25 sierpnia 2014 Manuel Valls ogłosił dymisję rządu po tym, jak minister gospodarki i odnowy produkcji Arnaud Montebourg skrytykował politykę gospodarczą prowadzoną przez rząd. Prezydent Francji François Hollande tego samego dnia powierzył dotychczasowemu premierowi misję utworzenia nowego gabinetu[12]. Skład rządu ogłoszono 26 sierpnia 2014[13]. W rządzie podczas jego funkcjonowania kilkakrotnie dochodziło do zmian kadrowych, najpoważniejsza rekonstrukcja miała miejsce 11 lutego 2016[14].
5 grudnia 2016 Manuel Valls ogłosił, że zamierza się ubiegać o urząd prezydenta w wyborach prezydenckich, które zaplanowano na 23 kwietnia 2017. W związku z tym złożył dymisję z funkcji premiera, która została przyjęta. Prezydent François Hollande 6 grudnia 2016 na stanowisko nowego premiera desygnował dotychczasowego ministra spraw wewnętrznych Bernarda Cazeneuve’a[15][16].
Działalność od 2016[edytuj | edytuj kod]
W styczniu 2017 Manuel Valls wziął udział w zorganizowanych przez socjalistów prawyborach prezydenckich. W pierwszej turze głosowania zajął drugie miejsce z wynikiem około 31% głosów, przegrywając z Benoîtem Hamonem[17]. W drugiej turze zorganizowanej 29 stycznia 2017 uzyskał ponad 41% głosów, również przegrywając ze swoim konkurentem[18].
W wyborach parlamentarnych w 2017 startował pod szyldem niezależnego kandydata lewicy (socjaliści cofnęli mu rekomendację za poparcie En Marche!), uzyskując mandat poselski na kolejną kadencję[19]. Wkrótce po wyborach wystąpił z Partii Socjalistycznej, dołączając do frakcji poselskiej prezydenckiego ugrupowania[20].
We wrześniu 2018 zrezygnował z zasiadania w parlamencie, deklarując swój start w wyborach na burmistrza Barcelony w 2019[21]. Wystartował wówczas z listy partii Obywatele, uzyskując mandat radnego miejskiego[22].
Odznaczony Orderem Narodowym Zasługi I klasy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Nota biograficzna na stronie lci.tf1.fr. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
- ↑ a b Manuel Valls, la relève. linternaute.com. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
- ↑ Manuel Valls na stronie Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
- ↑ Valls et Sarkozy: «Dans cinq ans, s’il me repropose quelque chose, on verra». mediapart.fr, 22 kwietnia 2009. [dostęp 2014-04-02]. (fr.).
- ↑ Premier tour. lesprimairescitoyennes.fr. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
- ↑ Décret du 16 mai 2012 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 17 maja 2012. [dostęp 2014-10-19]. (fr.).
- ↑ Résultats des élections législatives 2012. lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
- ↑ Ayrault II: Batho et Pinel gagnent leur indépendance. lejdd.fr, 21 czerwca 2012. [dostęp 2012-07-19]. (fr.).
- ↑ Manuel Valls nowym premierem Francji. Ayrault odchodzi po porażce. tvn24.pl, 31 marca 2014. [dostęp 2022-12-04].
- ↑ Sapin aux Finances, Cazeneuve à l’Intérieur, Royal à l’Ecologie... le gouvernement de Manuel Valls. francetvinfo.fr, 2 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-02]. (fr.).
- ↑ Décret du 9 avril 2014 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 10 kwietnia 2014. [dostęp 2017-03-26]. (fr.).
- ↑ French government resigns, Hollande appoints PM to form new Cabinet. dailystar.com.lb, 25 sierpnia 2014. [dostęp 2014-08-25]. (ang.).
- ↑ Composition gouvernement: les nouveaux ministres choisis par Manuel Valls. linternaute.com, 26 sierpnia 2014. [dostęp 2014-08-26]. (fr.).
- ↑ Décrets du 11 février 2016 relatifs à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 12 lutego 2016. [dostęp 2017-03-26]. (fr.).
- ↑ Premier chce być prezydentem. Podaje się do dymisji. tvn24.pl, 5 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-05].
- ↑ Francja ma nowego premiera. tvn24.pl, 5 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-06].
- ↑ Primaire à gauche: les résultats à 21 h 30. lemonde.fr, 22 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
- ↑ Résultats primaire de la gauche: Hamon large vainqueur face à Valls. rtl.fr, 29 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-30]. (fr.).
- ↑ Elections législatives 2017: Résultats 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-06-18]. (fr.).
- ↑ Manuel Valls quitte le Parti socialiste et siègera avec le groupe LREM. lefigaro.fr, 27 czerwca 2017. [dostęp 2017-06-27]. (fr.).
- ↑ Manuel Valls démissionne de son mandat de député: „Je veux être le prochain maire de Barcelone”. lci.fr, 25 września 2018. [dostęp 2018-10-07]. (fr.).
- ↑ Maragall gana las elecciones pero empata a 10 concejales con la candidatura de Colau. barcelonaaldia.com, 27 maja 2019. [dostęp 2019-06-15]. (hiszp.).
_(cropped).JPG)
| W dniu powstania |
|---|
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
- Absolwenci uczelni w Paryżu
- Francuscy ministrowie (V Republika)
- Francuscy ministrowie spraw wewnętrznych
- Francuscy parlamentarzyści (V Republika)
- Francuscy samorządowcy
- Hiszpańscy samorządowcy
- Politycy En Marche!
- Politycy Partii Socjalistycznej (Francja)
- Premierzy Francji
- Francuzi pochodzenia hiszpańskiego
- Francuzi pochodzenia szwajcarskiego
- Odznaczeni Orderem Narodowym Zasługi (Francja)
- Ludzie urodzeni w Barcelonie
- Ludzie związani z Évry (Essonne)
- Urodzeni w 1962