Biurowiec Rodan Systems
52°08′14″N 21°01′07″E/52,137222 21,018611 Widok z powietrza od strony północno-zachodniej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Puławska 465 |
| Typ budynku | |
| Architekt |
Magdalena Staniszkis, Piotr Mrugalski, Magdalena Jarczewska, Przemysław Sacewicz |
| Inwestor |
Rodan Systems Sp. z o.o. |
| Kondygnacje |
3 |
| Powierzchnia użytkowa |
1768 m² |
| Rozpoczęcie budowy |
1997 |
| Ukończenie budowy |
1998 |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°08′14″N 21°01′07″E/52,137222 21,018611
| |
Biurowiec Rodan Systems – budynek biurowy znajdujący się przy ul. Puławskiej 465 w Warszawie.
Położenie i charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Budynek znajduje się przy ul. Puławskiej 465 przy skrzyżowaniu z ul. Kormoranów w dzielnicy Ursynów, na terenie obszaru MSI Pyry[1][2][3]. Został zaprojektowany wraz z wnętrzami w 1997 roku w pracowni architektonicznej Staniszkis-Architekt[3]. Głównymi architektami byli Magdalena Staniszkis, Piotr Mrugalski, Magdalena Jarczewska i Przemysław Sacewicz[3]. Za konstrukcję odpowiedzialny był Krzysztof Guraj a za projekt zieleni – Barbara Krauss-Galińska[1].
Budynek powstał w latach 1997–1998[1][3] z przeznaczeniem na siedzibę inwestora − spółki Rodan Systems działającej w branży informatycznej[3].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Inwestycję zrealizowano na działce o powierzchni 5210 m²[3]. Kubatura budynku to 7040 m³, powierzchnia całkowita 2212 m²[3], a użytkowa 1768 m²[3]. Zaprojektowano 50 miejsc parkingowych[3].
Budynek ma trzy kondygnacje nadziemne[3], brak części podziemnej[4]. Jego konstrukcja wykonana jest w technologii monolitycznej[4]. Ma układ trójtraktowy z dwoma pionami klatek schodowych[3]. Rzut budynku dzieli się na dwa nieregularne załamane segmenty, które są połączone częścią centralną mieszczącą hol główny[4]. Jego kształt wynika w dużej mierze z trójkątnego kształtu działki[5]. Korytarze oraz funkcje techniczne zlokalizowano od strony ulicy Puławskiej, natomiast pomieszczenia biurowe oraz jadalnia, biblioteka i sale konferencyjne zaplanowane po przeciwnej stronie mają widok na zaaranżowany na potrzebę inwestycji ogród (porośnięty m.in. brzozami[6]) oraz zabudowę jednorodzinną[3]. Stworzono w ten sposób kurtynę akustyczną[3]. Południowa część budynku zakończona jest ostrym narożnikiem znajdującym się na dwukondygnacyjnym podcięciu[3]. Mieści on przeszklone „gniazdo dyrektorskie”[3].
Najbardziej charakterystycznym detalem architektonicznym budynku są małe kwadratowe i głęboko osadzone okna ułożone najczęściej po dwa na każdą kondygnację na fasadzie od strony ul. Puławskiej[3]. Mają one dwa rozmiary 60 × 60 cm i 90 × 90 cm[3]. W założeniu ich układ ma przypominać perforowaną taśmę, która była wykorzystywane w początkach informatyki do przechowywania danych, co nawiązuje do przedmiotu działalności inwestora[3][5]. Dodatkowo powodują one, że budynek wydaje się być większym niż w rzeczywistości jest[3]. Elewację budynku tworzy surowa, szara betonowa cegła[3][5]. Umieszczono na niej siatkę ze stali nierdzewnej, którą pokrywają pnącza winorośli Vitis riparia[6][3].
Nagrody i odbiór[edytuj | edytuj kod]
Budynek otrzymał nagrodę I stopnia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji za 1999 rok[3]. Był nominowany do nagrody Życie w Architekturze organizowanej przez czasopismo „Architektura-Murator” w kategorii budynków użyteczności publicznej za okres 1989–1999[7]. W 2006 roku został zaliczony do 20 najbardziej przełomowych „ikon polskiej architektury” wybudowanych po 1989 roku[8]. Znalazł się również w katalogu wystawy „Plany na przyszłość” z 2000 roku wśród przykładów przemian architektonicznych stolicy poprzednich 10 lat[9].
Budynek został ujęty w książce Aleksandry Stępień-Dąbrowskiej „Jakby luksusowo. Przewodnik po architekturze Warszawy lat 90.” wśród 94 wyselekcjonowanych i opisanych obiektów w Warszawie, które najpełniej ukazują styl architektoniczny, trendy i różnorodność architektoniczną tego okresu w stolicy[5]. Został także wybrany przez Martę Leśniakowską do katalogu 230 budynków (z ogólnej liczby 450) z lat 1989–2001, które najlepiej oddają styl architektoniczny tego przedziału czasowego lub są cenne z punktu widzenia artystycznego i architektonicznego[1]. Zdjęcie budynku znalazło się na okładce tej publikacji (wydanej w 2002 roku)[1].
Biurowiec Rodan System wraz z otoczeniem i elementami zagospodarowania został też zaliczony do dóbr kultury współczesnej Warszawy w projekcie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Warszawy z 2023 roku[10].
Budynek w momencie powstania znacząco się wyróżniał na tle powstających mu współcześnie biurowców[3][5]. Nie dominuje w nim szkło oraz stal[3][5]. Jest bliższy architekturze skandynawskiej czy szwajcarskiej niż architekturze Las Vegas czy Kuwejtu[3]. Konrad Kucza-Kuczyński uznał, że autorom projektu należą się za to gratulacje[3]. Krytycy dostrzegają w budynku nawiązanie do warszawskich realizacji Bohdana Pniewskiego lub Romualda Gutta, jak również architektury tworzonej przez Petera Zumthora czy biuro architektoniczne Herzog & de Meuron[3][5].
Inne informacje[edytuj | edytuj kod]
W latach 1999–2000 w tej samej pracowni architektonicznej powstał projekt zabudowy sąsiedniej działki kolejnym budynkiem dla tego samego inwestora o roboczej nazwie Rodan 2[11]. Ostatecznie w miejscu tym, pod adresem ul. Puławska 457, powstał w 2015 roku budynek biurowy Kampus Digital Knowledge Village[12].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
|
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1989–2001. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2002, s. okładka, 3, 178–181. ISBN 83-908950-5-6.
- ↑ Dzielnica Ursynów – Zarząd Dróg Miejskich w Warszawie [online] [dostęp 2023-11-02].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa Konrad Kucza-Kuczyński, Symbolika perforowanej taśmy, „Architektura Murator” (4 (55)), Warszawa, kwiecień 1999, s. 21–24, ISSN 1232-6372.
- ↑ a b c Ilona Kliber-Prykopska, Biurowiec firmy Rodan-System, „Architektura-Murator” (4 (55)), Warszawa, kwiecień 1999, s. 83, ISSN 1232-6372.
- ↑ a b c d e f g Aleksandra Stępień-Dąbrowska, Jakby luksusowo. Przewodnik po architekturze Warszawy lat 90., Warszawa: Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, 2021, s. 8–9, 69–70, ISBN 978-83-960286-8-6.
- ↑ a b Biurowiec Rodan Systems - Warszawa [online], abies.waw.pl [dostęp 2023-11-03].
- ↑ Budynek biurowy firmy Rodan-System [online], architektura.muratorplus.pl, 20 listopada 2012 [dostęp 2023-10-15].
- ↑ "Polska. Ikona architektury" [online], Culture.pl [dostęp 2023-10-15] [zarchiwizowane z adresu 2023-06-08].
- ↑ „Plany na przyszłość”, 2000 (4. edycja), Warszawa: Centrum Łowicka, maj 2000, s. 25, 38, ISSN 1643-7861.
- ↑ Dokument projektu Studium [online], Urząd m.st. Warszawy, 2 czerwca 2023 [dostęp 2023-10-15].
- ↑ „Plany na przyszłość”, 2002 (7. edycja), Warszawa: Centrum Łowicka, 2002, s. 16, ISSN 1643-7861.
- ↑ Kampus Digital Knowledge Village [online], urbanity.pl, 7 grudnia 2021 [dostęp 2023-10-15].