Przejdź do zawartości

Bogdan Głębowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bogdan Głębowicz
Data i miejsce urodzenia

19 sierpnia 1929
Toruń

Data i miejsce śmierci

1 lipca 1974
Szadłowice

Przyczyna śmierci

wypadek samochodowy

Miejsce spoczynku

Cmentarz Komunalny nr 1 w Toruniu

Zawód, zajęcie

historyk, politolog

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Bogdan Głębowicz (ur. 19 sierpnia 1929 w Toruniu, zm. 1 lipca 1974 w Szadłowicach) – polski historyk, profesor i rektor Wyższej Szkoły Nauczycielskiej w Bydgoszczy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 19 sierpnia 1929 r. w Toruniu. Był synem Jana, naczelnika wydziału w Pomorskiej Izbie Rolniczej w Toruniu, i Wandy z Grzybińskich. W rodzinnym mieście ukończył trzy klasy szkoły powszechnej. Po wybuchu II wojny światowej został wysiedlony wraz z rodzicami z Torunia. Okupację niemiecką przetrwał w Sandomierzu i Kielcach.

W 1945 r. ukończył czwartą klasę gimnazjum w Kielcach, po czym powrócił do Torunia. Uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika, gdzie złożył egzamin dojrzałości w 1947 r. Następnie podjął studia historyczne w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, broniąc w 1952 r. dyplomu pod kierunkiem Ryszarda Mienickiego. Na tej samej uczelni doktoryzował się w 1960 r. (rozprawa Przemysł i rzemiosło gdańskie w latach 1770–1814, przygotowana pod kierunkiem Jadwigi Lechickiej) oraz w 1967 r. uzyskał habilitację (rozprawa Realizacja reformy rolnej PKWN w woj. pomorskim w latach 1945–1948).

Do 1950 r. był etatowym pracownikiem Związku Harcerstwa Polskiego, następnie przez rok uczył w Liceum Ogólnokształcącym Towarzystwa Przyjaciół Dzieci w Toruniu. W latach 1951–1952 był pracownikiem etatowym Wydziału Szkolno-Harcerskiego Zarządu Wojewódzkiego Związku Młodzieży Polskiej w Bydgoszczy.

Od 1952 r. pracował na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, początkowo jako aspirant w Katedrze Historii Polski, następnie starszy asystent (1956), adiunkt (1956) i docent (od 1967) w Katedrze Historii Polski i Powszechnej XIX i XX wieku. Kierował na uczelni Studium Nauk Politycznych.

W 1971 r. przeszedł do pracy w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Bydgoszczy, gdzie jako docent (potem profesor nadzwyczajny) kierował Zakładem Nauk Politycznych, a także pełnił funkcję rektora uczelni, która już po jego śmierci została przemianowana na Wyższą Szkołę Pedagogiczną, a w 2005 r. weszła w skład nowo utworzonego Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego.

Zmarł śmiercią tragiczną wraz z żoną Marią (wypadek samochodowy) w Szadłowicach koło Inowrocławia 1 lipca 1974 r.[1] Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 1 przy ulicy Grudziądzkiej w Toruniu[2].

Działalność polityczna

[edytuj | edytuj kod]

Bogdan Głębowicz od czerwca 1948 r. należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, a w grudniu tego roku został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1949–1951 był członkiem egzekutywy podstawowej organizacji partyjnej przy ZM ZMP w Toruniu, a w latach 1953–1954 pełnił funkcję II sekretarza Komitetu Uczelnianego PZPR na UMK w Toruniu.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Bogdan Głębowicz był żonaty z Marią z d. Konkol. Miał córkę Magdalenę.

Dorobek naukowy

[edytuj | edytuj kod]

Bogdan Głębowicz był autorem szeregu prac monograficznych, rozpraw i artykułów. Skupiał się w nich głównie na życiu politycznym województwa pomorskiego (bydgoskiego) w latach 1945–1948. Jego zainteresowania naukowe obejmowały nauki polityczne, historię najnowszą Polski, historię ruchu robotniczego. Ogłosił m.in. prace:

  • Realizacja reformy rolnej Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego w województwie pomorskim (bydgoskim) w latach 1945–1948 (1966),
  • Kształtowanie się podstaw ustrojowych Mongolskiej Republiki Ludowej w okresie lat 1921–1949 (1968),
  • Zarys dziejów i działalności Pomorskiego Okręgu Związku Nauczycielstwa Polskiego (1920–1966) (1969),
  • Monografia Brześcia Kujawskiego (1970, jako redaktor i współautor).

Był członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu, Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego oraz Polskiego Towarzystwa Historycznego.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Katastrofa samochodowa pod Inowrocławiem. „Dziennik Łódzki”. Rok XXX (nr 156 (7956)), s. 1, 1974-07-03. Łódź: Łódzkie Wydawnictwo Prasowe RSW „Prasa-Książka-Ruch”. ISSN 1898-3111. [dostęp 2017-03-29]. 
  2. GROBONET - wyszukiwarka osób pochowanych - Cmentarze Komunalne w Toruniu [online], grobonet.com [dostęp 2021-02-03] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]