Bogdan Konopka (fotograf)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Bogdan Konopka (ur. 27 lipca 1953 w Dynowie, zm. 19 maja 2019 w Paryżu[1]) – polski fotograf i krytyk.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent wydziału fotochemia na wrocławskim Technikum Kinematografii. Tworzył od połowy lat 70. Był jednym z głównych twórców nurtu tzw. fotografii elementarnej[2], której program opracowywał w latach 1982–1985 przy galerii Foto-Medium-Art we Wrocławiu. Od 1989 mieszkał i pracował we Francji. Był laureatem Grand Prix de la Ville de Vevey w Europejskim Konkursie Fotografii (1998 r.). Został stypendystą Pro Helvetia (Szwajcaria 1993 r.), Miasta Paryż (1994 r.), Ambasady Francuskiej w Pekinie (2005 r.), Instytutu Kultury Francuskiej w Rumunii oraz na Białorusi (w latach 2000 i 2004). Na stałe współpracował z polskimi pismami o sztuce: „Format” i „Kwartalnik Fotografia”. Był autorem ekspozycji „Szary Paryż” (2000) w Instytucie Polskim w Paryżu oraz „Miasto Niewidzialne” (2003) w Centrum Pompidou. Pierwszy autor zaproszony do tworzenia Kolekcji Wrzesińskiej (2009). Fotografował przede wszystkim przy pomocy aparatu wielkoformatowego. Z reguły nie przedstawiał ludzi, znaczniejszym wyjątkiem była prezentacja „Twarze” (2004) w warszawskiej Małej Galerii Związku Polskich Artystów Fotografików, gdzie pokazał 20 portretów przyjaciół i znajomych. W 2017 roku odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie tekstu źródłowego[3][4].

Wybrane wystawy indywidualne[edytuj | edytuj kod]

  • Solidarność, Galeria na Antresoli, Wrocław (1981)
  • Puste-Pełne, Galeria Foto-Medium-Art, Wrocław (1982)
  • „120”, Galeria Okno, Legnica (1983)
  • Rzeczywistość bezterminowa, Galeria Czarna, Legnica (1985)
  • Spotkanie z fotografią, rysunkiem, słowem, Galeria Entropia, Wrocław (1988)
  • Fotografie 1981–1989 (Photographies 1981–1989), Galeria Le Triangle, Rennes (Galerie Le Triangle, Rennes); (1990)
  • Ogrody sekretne (Jardins secrets), Saint-Florent-le-Vieil (1993)
  • De rerum natura, Maj Fotografii, Reims (Mai de la photo); Niewidzialne miasto (La ville invisible), Festiwal Fotografii w Arles (Rencontres Internationales de la photographie), Arles; Styki (Contacts), Zamek w Angers (Château d’Angers) (1994)
  • Aura Trwania (L'aura de la durée), Wrzesień Fotografii, Reims (Septembre de la photo, Reims); Niewidzialne miasto, Paryż (La ville invisible, Paris), Galeria Arena, Arles (Galerie Arena, Arles), Galeria FF, Łódź (1995)
  • Niewidzialne miasto (La ville invisible), Forum de l'Image, Tuluza (1997)
  • Koniec i początek (Fin et commencement), Mała Galeria, Warszawa; Niewidzialne miasto (La ville invisible), Galeria Acta International, Rzym; Klucz, otwarte-zamknięte (Ouvert-ferme), Galerie Françoise Paviot, Paryż (1998)
  • Szary Paryż (Paris en gris), Miesiąc Fotografii, Instytut Polski, Paryż (Mois de la photo, Institut Polonais, Paris); Niewidzialne miasto (La ville invisible) Centrum Kultury Francuskiej, Cluj (Centre culturel français, Cluj), Instytut Francuski (Institut Français), Bukareszt; Rekonesans (Reconnaissances), Images 2000, Vavey; Cassel, Muzeum Cassel (Musée de Cassel) (2000)
  • Galerie Harry Pennings, Eindhoven; Galeria PF, Poznań; Estivales du Tregor, Lannion; Musée de Cahors Henri-Martin; Images au Centre, Château de Maintenon (2001)
  • Galerie du Château d'Eau, Tuluza; Blue Sky Gallery, Portland; Galeria Fiducia, Ostrava; Galeria BWA, Wrocław (2002)
  • Festival International de Photographie, Pingyao (CN); Centre Georges Pompidou, Paryż, Candace Perich Gallery, Katonah (2003)
  • Jesień w Pekinie, Galeria FF, Łódź (2004)
  • Beijing Opera – work in progress”, Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała (2006)
  • Szara pamięć, Galeria FF, Łódź (2009)
  • Subiektyw – Kolekcja Wrzesińska nr 1, Muzeum Regionalne we Wrześni (2010)
  • Magiczny Wrocław, Muzeum Miejskie Wrocławia (2012)

Prace w kolekcjach[edytuj | edytuj kod]

  • Narodowe Muzeum Sztuki Nowoczesnej – Centrum Pompidou, Paryż
  • Biblioteka Narodowa (Bibliothèque nationale de France), Paryż
  • Państwowe Zbiory Sztuki Współczesnej FNAC, Paryż
  • Muzeum Carnavalet (Musée Carnavalet), Paryż
  • Europejski Dom Fotografii (Maison européenne de la photographie), Paryż
  • Conservatoire du Littoral (Conservatoire du Littoral), Paryż
  • Kolekcja Fnac-Photo (Collection Fnac-Photo)
  • Centrum Fotografii (Centre photographique de Nice), Nicea
  • Galeria Chateau d'Eau (Château d’eau de Toulouse), Tuluza
  • Regionalne Centrum Fotografii (Centre photographique régional), Douchy-les-Mines
  • Muzeum Sztuk Pięknych (Musée des beaux-arts d’Angers), Angers
  • Artothéques: Nantes, Grenoble, Angers (Artothéques de Nantes, Grenoble, Angers)
  • Muzeum Cassel (Musée de Cassel)
  • Międzynarodowe Spotkania Fotograficzne, Arles (R.I.P., Arles)
  • Muzeum Sztuki Współczesnej (Musée d’Art Moderne), Łódź
  • Muzeum Narodowe (Musée National), Wrocław
  • Muzeum Elizejskie (Musée de l'Élysée), Lozanna
  • Muzeum Aparatów Fotograficznych (Musée de l'appareil photographique), Vevey
  • Centrum Kultury Francuskiej (Centre culturel français), Cluj
  • Kolekcja Candace Perich (Collection Candace Perich)
  • Urząd Miasta i Gminy Września (Kolekcja Wrzesińska)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Zmarł Bogdan Konopka – jeden z twórców nurtu fotografii elementarnej fotoblogia.pl
  2. ↑ Termin fotografia elementarna powstał w 1983 r. w kręgu artystów wrocławskich związanych z galerią Foto-Medium-Art. Najważniejsi twórcy związani z tym ruchem to: Andrzej Jerzy Lech, Bogdan Konopka, Jerzy Olek oraz Wojciech Zawadzki. Wypracowywany w tym czasie styl był reakcją na dominujący w estetyce fotografii polskiej konceptualizm (fotomedializm), a jego czynnikiem wyróżniającym stało się m.in. stosowanie aparatów wielkoformatowych, wykonywanie tradycyjną metodą odbitek stykowych (często w ciepłych tonacjach i sepii). Artyści nawiązując do piktorializmu, akcentowali techniczną specyfikę fotografii oraz jej, z jednej strony dokumentalny, a z drugiej głęboko osobisty charakter. Problematyka tej propozycji stylistycznej koncentrowała się na takich aspektach twórczości fotograficznej jak widzenie, przeżywanie świata, wrażeniowy charakter tego, co fotografowane wraz z podkreślaniem materialnego i iluzorycznego charakteru przedmiotu, jakim jest zdjęcie. Obecnie termin fotografia elementarna spotyka się z głęboką krytyką ze względu na swoją niejednoznaczność oraz fakt, że jednoczyć miał pod wspólnym określeniem twórczość artystów, z których każdy wypracowywał sobie swój własny, niezależny styl. Jak zauważa Andrzej Jerzy Lech: „Fotografia elementarna jest niestety dość niefortunnym określeniem. Jest w pewnym sensie nurtem, który tak naprawdę nigdy nie istniał. Tworzyłem swoją fotografię, która była też bliska formalnie i ideowo moim kolegom. Spotkaliśmy się kiedyś we Wrocławiu i postanowiliśmy być ze sobą. Trwało to kilka lat, a zaczęło się moją wystawą z roku 1983 pod tytułem „60 furtek”, którą otworzyłem premierowo we wrocławskiej Galerii Foto-Medium-Art.”.
    Idea fotografii czystej, na gruncie polskiej sztuki wywiedziona z nurtu fotografii elementarnej, znalazła swą kontynuację w zasadach tzw. jeleniogórskiej szkoły fotografii (Ewa Andrzejewska) powstałej w połowie lat 90. Termin szkoła jeleniogórska budzi podobne wątpliwości wśród jej rzekomych członków jak fotografia elementarna. Oba bywają zastępowane przez określenie „fotografia fotogeniczna” (termin stosowany przez Andrzeja Saja, redaktora naczelnego pisma artystycznego „Format”). Wybrane wystawy zbiorowe, poświęcone nowej estetyce fotograficznej: 60 furtek (Wrocław 1983), Fotografia elementarna (Szczecin 1986), Elementarfotografie (Bielefeld 1986), Elementárni fotografie (Brno 1988), Elementarność fotografii (Wrocław 1989). p. http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/es_fotografia_polska
  3. ↑ Bogdan Konopka, De rerum natura, Września 2004
  4. ↑ Bogdan Konopka, Szary Paryż, Lublin 2000

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bogdan_Konopka_(fotograf)&oldid=71927398”