Bolesław Wodecki

Bolesław Wodecki
	major piechoty
Data i miejsce urodzenia	25 kwietnia 1897 ; Iłża
Data i miejsce śmierci	3 stycznia 1940 ; Łódź lub Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1917–1939
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski
Jednostki	3 Pułk Ułanów; 29 Pułk Strzelców Kaniowskich; Szkoła Podchorążych Piechoty w Komorowie; 29 Pułk Strzelców Kaniowskich
Stanowiska	dowódca plutonu; dowódca kompanii i wykładowca w SPP; komendant Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy 25 DP; dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa kampania wrześniowa bitwa nad Bzurą; bitwa pod Młocinami; obrona Warszawy; ;
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bolesław Wojciech Wodecki (ur. 25 kwietnia 1897 w Iłży, zm. 3 stycznia 1940 w Łodzi lub w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Iłży w rodzinie Marcelego i Marianny, z domu Jakubowskiej. Ukończył Szkołę powszechną w Iłży oraz gimnazjum w Radomiu. W 1914 r. W wieku 17 lat rozpoczął naukę w 1. Rosyjskim Korpusie Kadetów Księcia Konstantina Konstantynowicza w Kijowie, którą ukończył w stopniu chorążego (praporszczyk) w 1917 r. W 1918 r., awansowany do stopnia podporucznika, rozpoczął służbę w 3 pułku ułanów wchodzącym w skład Dywizji Ułanów I Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego.

Od roku 1919 związany z 29. pułkiem Strzelców Kaniowskich w Kaliszu, początkowo jako dowódca pułkowego plutonu pionierów a następnie, od 1923 r. pułkowego plutonu łączności. Walczył w wojnie polsko – bolszewickiej w szeregach 29 pSK, podczas której został ranny. W latach 1928 – 1934 był wykładowcą w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie – Ostrowi Mazowieckiej. W 1935 r. ukończył kurs dowódcy batalionu w Centrum Wyszkolenia Piechoty Rembertowie. W latach 1936 – 1937 dowodził Dywizyjnym Kursem Podchorążych Rezerwy 25 Dywizji Piechoty przy 29 pułku Strzelców Kaniowskich w Szczypiornie pod Kaliszem. W okresie od 20.11.1937 r. do 02.05.1938 r. pełnił obowiązki dowódcy III batalionu 29 pSK. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 38. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[1]. W samym czasie objął dowództwo III batalionu 29 pSK.

Uczestnik kampanii wrześniowej, walczył m.in. w Bitwie nad Bzurą, Bitwie pod Młocinami/Placówką oraz w obronie Warszawy. W bitwie pod Młocinami/Placówką – Warszawskie Termopile – I batalion 30 pSK mjra Bronisława Kamińskiego i III batalion 29 pSK mjra Bolesława Wodeckiego, w całodziennym boju i za cenę rozbicia obu batalionów, umożliwiły przedarcie się jednostek Armii Poznań i Armii Pomorze do Warszawy. W bitwie tej mjr Wodecki został ranny w prawe przedramię.

Żonaty z Jadwigą Wodecką ze Szczepańskich, miał dwoje dzieci: Włodzimierza (1928-1988) i Krystynę (1934-2009).

Służba Wojskowa[edytuj | edytuj kod]

1914 – 1917 r. pchor. – 1 Rosyjski Korpus Kadetów Księcia Konstantina Konstantynowicza w Kijowie
1917 r. – armia rosyjska
1918 r. – 3. pułk ułanów w 1. Korpusie Polskim w Rosji gen. Dowbora-Muśnickiego
1919 r. – dowódca plutonu pionierów w 29.pSK
1922 r. – dowódca plutonu łączności w 29.pSK
1925 r. – dowódca kompanii w 29.pSK
1928 – 1934 r. – dowódca kompanii i wykładowca w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej – Komorowie.
1935 r. – na kursie dowódców batalionu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie
1936-1937 r. – komendant Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy 25 Dywizji Piechoty w Szczypiornie
20.11.1937 r. – 02.05.1938 r. po. dowódcy III batalionu
od 05.1938 r. dowódca III batalionu w 29.pSK

Awanse[edytuj | edytuj kod]

1917 r. – chorąży (praporszczyk) w armii rosyjskiej
1918 r. – ppor.
1919 r. – por. – starszeństwo z dn. 01.06.1919 r.
1931 r. – kpt. – starszeństwo z dn. 01.01.1931 r.
1939 r. – mjr – starszeństwo z dn. 19.03.1939 r.
ppłk – pośmiertnie

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Medal Zwycięstwa (za I wś)
Odznaka za Rany i Kontuzje
Krzyż Walecznych (za wojnę polsko-bolszewicką)
Srebrny Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal 10-lecia służby – brązowy
Srebrny Medal za Długoletnią Służbę
Krzyż Walecznych (za obronę Warszawy)
Order Virtuti Militari V klasy nr DK-0365 (pośmiertnie)

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Grób w kwaterze wojskowej (10B-1) na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Grób na cmentarzu św. Antoniego przy ul. Solec w Łodzi.
Tabliczka pro memoriam na nagrobku rodzinnym na Cmentarzu Miejskim w Kaliszu przy ul. Górnośląskiej.

Kontrowersje związane z miejscem i okolicznościami śmierci[edytuj | edytuj kod]

Niejasne są okoliczności śmierci oraz miejsce pochówku Bolesława Wodeckiego. Według oficjalnych dokumentów zmarł 3 stycznia 1940 r. na skutek odniesionej rany w szpitalu w Łodzi. Jednak według informacji PCK Bolesław Wodecki zmarł w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie również 3 stycznia 1940 roku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 475.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

[CITEREFRybkaStepan2003475-1] Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 475.

[1]