Przejdź do zawartości

Bolesław Drobiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Henryk Drobiński
Ghandi
7 zwycięstw
Ilustracja
major pilot major pilot
Data i miejsce urodzenia

23 października 1918
Ostróg nad Horyniem

Data i miejsce śmierci

26 lipca 1995
Chiddingfold

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

65 dywizjon RAF
dywizjon 303
dywizjon 317

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
(bitwa o Anglię)

Odznaczenia
Polowa Odznaka Pilota
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941, trzykrotnie) Medal Lotniczy (dwukrotnie) Krzyż Wybitnej Służby Lotniczej (Wielka Brytania)

Bolesław Henryk Drobiński (ur. 23 października 1918 w Ostrogu nad Horyniem, zm. 26 lipca 1995 w Chiddingfold) – major pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, as myśliwski II wojny światowej, kawaler Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Felicjana. W 1934 roku odbył swój pierwszy lot na szybowcu Wrona w Goleszowie, niedaleko Cieszyna. Maturę zdał w Dubnie. 2 stycznia 1938 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Absolwent 13 promocji, 11 lokata[1]. W kampanii wrześniowej nie brał udziału, przez Rumunię i Włochy dotarł do Francji. Jako jeden z pierwszych wyjechał następnie do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, posiadał numer służbowy RAF 76731[2].

W sierpniu 1940 roku przeszedł przeszkolenie w 7 OTU w Old Sarum. 11 września 1940 roku otrzymał przydział do 65 dywizjonu RAF stacjonującego w Turnhouse, w którym walczył w czasie bitwy o Anglię[3]. 15 lutego 1941 roku został ranny podczas lotu na Supermarine Spitfire Mk. II (nr P7829). Od 2 marca 1941 w dywizjonie 303[4]. 15 maja 1941 roku, w ramach operacji Rhubarb, wspólnie z ppor. Marianem Bełcem uszkodził na lotnisku St. Inglevert samolot Junkers Ju 52. W drodze powrotnej do Anglii ostrzelali statek towarowy, który zatonął w wyniku pożaru[5].

21 czerwca 1941 podczas operacji Circus 17 Drobiński ciężko uszkodził samolot niemieckiego asa Adolfa Gallanda[6][7], który przymusowo lądował na brzuchu. 19 września na uroczystej zbiórce dywizjonu został odznaczony brytyjskim krzyżem Distinguished Flying Cross[8].

18 marca 1942 roku instruktor w 58 OTU w Grangemouth[9]. Powrócił do dywizjonu 303 9 sierpnia i 15 grudnia objął dowództwo nad eskadrą "A"[4]. 9 kwietnia 1943 ponownie przebywał na odpoczynku operacyjnym w 58 OTU jako instruktor. Od 18 października 1943 roku dowódca eskadry "B" w dywizjonie 317. 3 kwietnia 1944 roku objął funkcję adiutanta Ministra Obrony Rządu RP na uchodźstwie. 26 września 1944 roku objął dowództwo dywizjonu 303[10]. 25 kwietnia 1945 roku poprowadził dywizjon 303 do ostatniego lotu bojowego, w trakcie którego 255 bombowców Avro Lancaster zbombardowało rezydencję Adolfa Hitlera Berghof w Berchtesgaden[11]. Po rozwiązaniu Polskich Sił Powietrznych służył w 61 OTU, od 20 marca 1946 r. pełnił funkcję polskiego oficera łącznikowego przy dowództwie 11 Grupy RAF[4].

Zdemobilizowany w 1948 roku, nie zdecydował się na powrót do komunistycznej Polski. Początkowo pracował w przemyśle naftowym w Ameryce, w 1954 roku osiedlił się na wsi w Surrey w Anglii i zajął się prowadzeniem farmy teścia. W 1960 otrzymał brytyjskie obywatelstwo. Zmarł w 1995 roku[12].

W 1943 roku w Anglii ożenił się, miał dwóch synów i córkę[13].

Wizerunek pilota został umieszczony na samolocie myśliwskim MiG-29 nr 89 z 23 Bazy Lotnictwa Taktycznego[14].

Zwycięstwa powietrzne

[edytuj | edytuj kod]

Na liście Bajana zajmuje 23. pozycję z wynikiem 7 zestrzeleń pewnych oraz 1 i 1/3 prawdopodobnych – wszystkie w dywizjonie 303[15]

  • 18 czerwca 1941 – dwa Bf 109
  • 21 czerwca 1941 – Bf 109
  • 22 czerwca 1941 – Bf 109
  • 25 czerwca 1941 – Bf 109
  • 3 lipca 1941 – Bf 109
  • 7 lipca 1941 – 1/2
  • 13 marca 1942 – Bf 109

prawdopodobne

  • 6 lipca 1941 – 1/3 Bf 109
  • 24 lipca 1941 – Bf 109
  • 24 października 1941 – Bf 109

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Pawlak 2009 ↓, s. 231.
  2. Krzystek 2012 ↓, s. 161.
  3. Zieliński, Matusiak, Gretzyngier 2015 ↓, s. 48.
  4. a b c Zieliński, Matusiak, Gretzyngier 2015 ↓, s. 49.
  5. Król 1990 ↓, s. 140.
  6. Bale out 1941 [online], www.ejection-history.org.uk [dostęp 2017-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2015-01-01] (ang.).
  7. Z dniem 31 [online], www.elknet.pl [dostęp 2019-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2013-08-01].
  8. Król 1990 ↓, s. 143.
  9. Zieliński 2003 ↓, s. 35.
  10. Król 1990 ↓, s. 156.
  11. Zieliński 2003 ↓, s. 56.
  12. The Airmen's Stories - P/O B H Drobinski. THE BATTLE OF BRITAIN LONDON MONUMENT. [dostęp 2021-08-26]. (ang.).
  13. Battle of Britain London Monument - P/O B H Drobinski [online], bbm.org.uk [dostęp 2021-05-31] [zarchiwizowane z adresu 2015-11-17].
  14. Myśliwce z portretami wybitnych pilotów. polska-zbrojna.pl, 1 marca 2015. [dostęp 2016-01-31]. (pol.).
  15. „Lista Bajana”. Polskie siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2021-02-01]. (pol.).
  16. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 403.
  17. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 54, Nr 4 z 20 grudnia 1990. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]