Bolesław Konorski

Bolesław Marian Konorski

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	14 kwietnia 1892 Łódź
Data i miejsce śmierci	12 lutego 1986 Łódź
profesor
Specjalność: elektrotechnika
Alma Mater	Politechnika Wiedeńska
Profesura	1951
Uczelnia	Politechnika Łódzka
Okres zatrudn.	od 1946
Prorektor
Uczelnia	Politechnika Łódzka
Okres spraw.	1948–1952
Rektor
Uczelnia	Politechnika Łódzka
Okres spraw.	1952–1953
Odznaczenia

Bolesław Marian Konorski (ur. 14 kwietnia 1892 w Łodzi, zm. 12 lutego 1986 tamże) – polski inżynier elektrotechnik, rektor Politechniki Łódzkiej w latach 1952–1953.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Maksymiliana, lekarza, i Anny z Kaleckich. Miał dwie siostry. W 1911 roku rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki w Darmstadcie, które kontynuował na Politechnice Wiedeńskiej (ukończone w roku 1918). W roku 1920 ożenił się z Łucją Weiss, z którą miał syna Andrzeja (ur. 1922) i córkę Marię Joannę (1926–2018). Od 1922 roku pracował w Zakładach Wyrobów Bawełnianych „Wola” w Warszawie. Od 1931 roku był członkiem i czynnym działaczem SEP. Był autorem i redaktorem wielu wydań „Kalendarzyka Elektrotechnicznego” (1933–1938).

We wrześniu 1939 roku po zajęciu fabryki „Wola” przez Niemców zrezygnował z zajmowanego stanowiska dyrektora technicznego. II wojnę światową wraz z rodziną spędził w Zalesiu Dolnym, Warszawie i Jeziornie. Zarabiał na utrzymanie udzielając prywatnych lekcji na tajnych kompletach z matematyki i fizyki, m.in. w gimnazjum i liceum Królowej Jadwigi w Skolimowie.

Po wyzwoleniu, od marca 1945 roku pracował jako naczelnik wydziału w Departamencie Energetycznym Ministerstwa Przemysłu. W 1945 roku podjął pracę w Politechnice Łódzkiej, gdzie wniósł duży wkład w organizację procesu dydaktycznego dla elektryków. Był założycielem, a następnie kierownikiem Katedry Podstaw Elektrotechniki. W 1946 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1947 roku obronił pracę doktorską. W latach 1948–1952 pełnił funkcję prorektora, a w latach 1952–1953 rektora Politechniki Łódzkiej. W latach 1947–1948 był członkiem PPR, a w latach 1948–1978 należał do PZPR. W 1956 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W roku 1962 przeszedł na emeryturę.

Opublikował blisko 100 prac naukowych z dziedziny elektrotechniki teoretycznej, w których m.in. uogólnił prawo Coulomba, a także uściślił i rozszerzył pojęcie pojemności cząstkowych w liniach elektroenergetycznych. Napisana przez niego czterotomowa monografia z podstaw elektrotechniki i elektrotechniki teoretycznej była pierwszym w powojennej Polsce podręcznikiem akademickim w tej dziedzinie. Wydał książkę poświęconą elementom teorii względności oraz relatywistycznej mechaniki i elektrodynamiki.

Był współzałożycielem i członkiem honorowym (od 1964) Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, członkiem Rady Naukowej Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN oraz członkiem Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. W latach 1952–1957 był członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej. W październiku 1979 roku został członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych.

W 1953 roku za prace w dziedzinie elektrotechniki teoretycznej i nomografii otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia w dziale nauki, a w 1956 – indywidualną nagrodę I stopnia Ministra Szkolnictwa Wyższego.

Zmarł w Łodzi, pochowany na cmentarzu komunalnym Doły (kwatera XIII-11-4).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (30 września 1952)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)
• Honorowa Odznaka Miasta Łodzi

Upamiętnienie

W „Galerii pamięci” Wydziału Elektrotechniki, Elektroniki, Informatyki i Automatyki Politechniki Łódzkiej znajduje się tablica poświęcona prof. Bolesławowi Konorskiemu.

Bibliografia

• Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 112.