Bolesław Szczerba

Bolesław Szczerba

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	22 marca 1925 Wyderka
Data śmierci	13 września 2012
Przebieg służby
Lata służby	1944–1990
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	61 pułk artylerii przeciwlotniczej Oficerska Szkoły Służb Kwatermistrzowskich Główne Kwatermistrzostwo Wojska Polskiego
Stanowiska	z-ca szefa i szef sztabu Tyłów WP, komendant Wyższej Szkoły Oficerskiej Służb Kwatermistrzowskich, kwatermistrz - zastępcą dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego, z-ca Głównego Kwatermistrza WP, dyrektor generalny NIK
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Grób Bolesława Szczerby na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Bolesław Szczerba (ur. 22 marca 1925 w Wyderce, powiat Prużana, zm. 13 września 2012) – polski działacz państwowy, generał dywizji Ludowego Wojska Polskiego, oficer służb kwatermistrzowskich. Był m.in. komendantem Wyższej Szkoły Oficerskiej Służb Kwatermistrzowskich, zastępcą dowódcy – kwatermistrzem Warszawskiego Okręgu Wojskowego i zastępcą Głównego Kwatermistrza Wojska Polskiego.

Życiorys

Do wybuchu wojny uzyskał niepełne wykształcenie średnie. 6 sierpnia 1944 wstąpił do 61 pułku artylerii przeciwlotniczej (część 3 Dywizji Artylerii 2 Armii WP). Uczestniczył w działaniach bojowych dywizji do zakończenia wojny, walczył m.in. nad Nysą Łużycką jako starszy ogniomistrz. Po wojnie został szefem kancelarii tajnej sztabu dywizji. Nominację na stopień chorążego w korpusie oficerów artylerii przeciwlotniczej otrzymał w sierpniu 1946. Po rozformowaniu dywizji i jej przeformowaniu na 86 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej w Leszne pełnił służbę w sztabie tego pułku. W latach 1947–1948 ukończył Wyższy Kurs Kwatermistrzowski w grupie oficerow kwaterunkowo-budowlanych przy III wiceministerstwie obrony narodowej w Warszawie. W 1948 objął stanowisko oficera kwaterunkowo-budowlanego w nowo formowanej eskadrze lotniczej Marynarki Wojennej w Wicku Morskim. W 1949 został przeniesiony do Departamentu Kwaterunkowego MON w Warszawie. W latach 1950–1953 studiował w Akademii Tyłów i Zaopatrzenia ZSRR w Kalininie. Po powrocie do kraju w 1953 pełnił kolejno obowiązki w sztabie Tyłów WP na stanowiskach szefa wydziału organizacji i planowania, zastępcy szefa sztabu Tyłów (1955-1956) i szefa sztabu Tyłów (1956). W 1954 awansowany do stopnia podpułkownika. W 1956 ukończył Liceum Ogólnokształcące dla Pracujących i uzyskał śwadectwo maturalne. W grudniu 1956 został wyznaczony na stanowisko komendanta Oficerskiej Szkoły Służb Kwatermistrzowskich w Poznaniu, która od 1957 nosiła nazwę Ośrodka Szkolenia Służb Kwatermistrzowskich. W 1960 awansował na pułkownika i rozpoczął studia zaoczne na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W latach 1962–1967 był kwatermistrzem - zastępcą dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W październiku 1966 awansowany uchwałą Rady Państwa PRL do stopnia generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Edward Ochab. W latach 1967–1972 był zastępcą Głównego Kwatermistrza Wojska Polskiego. W 1972 ukończył Kurs Operacyjno-Strategiczny w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta J. Woroszyłowa w Moskwie. W 1973 został oddelegowany do pracy poza wojskiem w Najwyższej Izbie Kontroli, gdzie był dyrektorem Zespołu Obrony Narodowej i Spraw Wewnętrznych NIK, a następnie dyrektorem Zespołów Specjalnych NIK. W 1976 uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych na Wydziale Ekonomiczno-Wojskowym Wojskowej Akademii Politycznej po obronie rozprawy na temat "Państwowa kontrola gospodacza w systemie obronnym państwa". W październiku 1979 awansowany uchwałą Rady Państwa do stopnia generała dywizji. W latach 1982–1990 dyrektor generalny NIK, od 1981 był także członkiem kolegium NIK powołanym przez Radę Państwa.

10 kwietnia 1990 pożegnany przez ministra obrony narodowej gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i 26 listopada 1990 przeniesiony w stan spoczynku.

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera FII-10-15).

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1978)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
• Krzyż Walecznych (1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (1959)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju (1974)
• Złota Odznaka Honorowa „Zasłużony dla kontroli państwowej” (1988)
• Wpis do Honorowej Księgi Zasłużonych Pracowników NIK (1989)

I inne.

Życie prywatne

Syn Jana i Janiny z Demeckich. Mieszkał w Warszawie. Był żonaty, miał dwóch synów.

Bibliografia

• http://cmentarzekomunalne.com.pl/mapa/wyniki.php?imie=Boles%C5%82aw&nazwisko=Szczerba&check_nazwisko=on&rok=1800&miesiac=1&dzien=1&rok2=2020&miesiac2=4&dzien2=4&rok_zg1=1800&miesiac_zg1=1&dzien_zg1=1&rok_zg2=2020&miesiac_zg2=4&dzien_zg2=4&cmentarz=&send=Szukaj
• Mariusz Jędrzejko, Marek Paszkowski, Mariusz Krogulski: Generałowie i Admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Wydawnictwo von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7. Brak numerów stron w książce
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom IV: S–Ż, Toruń 2010, s. 25–27 (z fotografią)
• nekrolog w serwisie gazeta.pl (dostęp: 20 września 2012)