Przejdź do zawartości

Bolesław Błażejewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Błażejewski
Ilustracja
pułkownik lekarz pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

21 stycznia 1890
Ilinka, powiat kamieniecki, gubernia podolska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń, RFSRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

15 Pułk Artylerii Polowej
61 Pułk Piechoty
Szpital Wojskowy w Bydgoszczy
8 Szpital Okręgowy
DOK V
DOK II

Stanowiska

starszy lekarz pułku
komendant szpitala
szef sanitarny okręgu wojskowego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Odznaka Honorowa PCK II stopnia

Bolesław Błażejewski (ur. 21 stycznia 1890 w Ilince, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Hipolita i Adeli z Redlińskich. W 1908 złożył maturę w gimnazjum krzemienieckim i w tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Imperatorskiego Uniwersytetu Kijowskiego św. Włodzimierza w Kijowie. W sierpniu 1914 został zmobilizowany do Armii Imperium Rosyjskiego. Do 7 maja 1917 służył jako młodszy ordynator w szpitalu polowym 44 Dywizji Piechoty. W 1916 otrzymał dyplom lekarski. Uzyskał stopień doktora. Od października 1918 do sierpnia 1919 praktykował w szpitalu w Lanckoronie.

We wrześniu 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu porucznika lekarza, i przydzielony do szpitala polowego nr 406, w charakterze młodszego ordynatora. 24 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w Korpusie Lekarskim, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[1]. W 1921 pełnił służbę w szpitalu polowym Nr 4010, pozostając na ewidencji kompanii zapasowej sanitarnej nr III[2].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 142. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[3]. W latach 1923–1924 był starszym lekarzem 15 pułku artylerii polowej w Bydgoszczy, pozostając na ewidencji 8 batalionu sanitarnego w Toruniu[4][5]. Od 16 października do 22 grudnia 1926 był słuchaczem kursu dokształcającego oficerów sztabowych w Oficerskiej Szkole Sanitarnej w Warszawie. W listopadzie tego roku ogłoszono jego przeniesienie do 8 Szpitala Okręgowego w Toruniu na stanowisko starszego ordynatora z powierzeniem mu obowiązków komendanta filii tego szpitala w Bydgoszczy[6]. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 11. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[7]. W listopadzie tego roku został przeniesiony do 61 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko starszego lekarza pułku[8]. W grudniu 1929 został wyznaczony na stanowisko komendanta 8 Szpitala Okręgowego w Toruniu[9][10]. 19 grudnia 1933 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 4. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[11]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko szefa sanitarnego[12][13]. W styczniu 1936 został wyznaczony na stanowisko szefa sanitarnego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. Obowiązki na tym stanowisku pełnił do 15 września 1939, kiedy to został mianowany szefem sanitarnym Armii „Lublin”[14].

Po agresji ZSRR na Polskę w czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

27 lipca 1921 zawarł związek małżeński z Marią Potkańską, z którą miał dwie córki: Annę Marię (ur. 8 września 1924) i Krystynę Adelę (ur. 23 lutego 1931).

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 6 października 1920 roku, s. 955.
  2. Spis oficerów 1921 ↓, s. 441, 559.
  3. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 315.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 743, 1168, 1200.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1061, 1081.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 51 z 30 listopada 1926 roku, s. 421.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 710, 727.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 359.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 393.
  10. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 323, 872.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 19 grudnia 1933 roku, s. 303.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 171.
  13. Lista starszeństwa 1934 ↓, s. 6.
  14. Głowacki 1986 ↓, s. 295.
  15. M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
  16. M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu organizacji i administracji służby zdrowia w wojsku”.
  17. Polski Czerwony Krzyż. Sprawozdanie za 1935. Warszawa: 1936, s. 12.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]