Bonifacy Woźny

Bonifacy Woźny
Pius Woźny
Data i miejsce urodzenia	10 lipca 1907 ; Nowy Dwór
Data i miejsce śmierci	19 grudnia 1984 ; Kraków
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	augustianie
Prezbiterat	1935
	Odznaczenia

Bonifacy Woźny, imię świeckie Pius (ur. 10 lipca 1907 w Nowym Dworze, zm. 19 grudnia 1984 w Krakowie) – polski duchowny katolicki, prowincjał zakonu augustianów, wikariusz generalny archidiecezji krakowskiej, zaliczany do tzw. księży patriotów.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Stanisława. Do zakonu augustianów wstąpił w 1927 i przyjął imię Bonifacy, w 1935 przyjął święcenia kapłańskie, następnie pracował w Sierszy (1937-1939) i Maniowach (1939-1941), od 1941 przebywał w Krakowie. W tym samym roku został aresztowany przez władze niemieckie był więźniem obozu koncentracyjnego w Auschwitz i od 1942 w Dachau. Po wojnie wrócił do Polski. W 1947 został proboszczem Parafii św. Jakuba Apostoła w Krosnowicach. Od 1 października 1947 był proboszczem Parafii Matki Bożej Dobrej Rady w Krakowie i prowincjałem zakonu augustianów.

W lutym 1950 został wiceprzewodniczącym Głównej Komisji Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, od lutego 1952 pełnił funkcję skarbnika GKK, w listopadzie 1954 został przewodniczącym GKK, pełnił tę funkcję do czasu likwidacji Komisji w lipcu 1955. Równocześnie przewodniczył oddziałowi krakowskiemu GKK. W 1953 został członkiem prezydium Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy Katolickich przy Ogólnopolskim Komitecie Frontu Narodowego, która wchłonęła w lipcu 1955 Główną Komisję Księży.

Podczas Ogólnokrajowego Zjazdu Kół Księży w lutym 1952 w Warszawie zasiadł w Prezydium Głównej Komisji Księży^[1]. W lipcu 1952 został przez władze kościelne usunięty z funkcji prowincjała i proboszcza w związku z działalnością w ruchu księży-patriotów (polska prowincja zakonu została równocześnie rozwiązana dekretem papieskim z 5 lipca 1952). Po usunięciu z diecezji przez władze PRL arcybiskupa Eugeniusza Baziaka i biskupa Stanisława Rosponda, od 1953 do 1956 pełnił funkcję jednego z dwóch wikariuszy generalnych archidiecezji krakowskiej (narzuconych Kościołowi przez władze państwowe - drugim był Stanisław Huet). Od lutego 1955 do lutego 1978 był ponownie proboszczem Parafii Matki Bożej Dobrej Rady w Krakowie. Następnie przeszedł na emeryturę.

Postanowieniem z 17 czerwca 1950, na wniosek Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, został odznaczony przez Prezydenta RP Bolesława Bieruta Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi w pracy społecznej^[2]. Uchwałą Rady Państwa z 22 lipca 1953 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi w pracy społecznej^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Antoni Dudek, Ryszard Gryz: Komuniści i Kościół w Polsce 1945-1989. onet.pl, 2003-03-28. [dostęp 2018-03-10].
↑ M.P. z 1950 r. nr 75, poz. 872.
↑ M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1289.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Isakowicz-Zaleski Księża wobec bezpieki na przykładzie archidiecezji krakowskiej, wyd. Znak, Kraków 2007, według indeksu
Jacek Żurek Ruch "Księży patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, wyd. IPN, Warszawa-Katowice 2009

[1] Antoni Dudek, Ryszard Gryz: Komuniści i Kościół w Polsce 1945-1989. onet.pl, 2003-03-28. [dostęp 2018-03-10].

[2] M.P. z 1950 r. nr 75, poz. 872.

[3] M.P. z 1953 r. nr 93, poz. 1289.

[1]

[2]

[3]