DI-1

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Polikarpow DI-1
Dane podstawowe
Państwo

 Rosyjska FSRR

Producent

Polikarpow

Konstruktor

Nikołaj Polikarpow

Typ

Myśliwiec

Konstrukcja

Półskorupowa

Załoga

2

Historia
Data oblotu

12 stycznia 1926

Liczba egz.

1

Dane techniczne
Napęd

12-cylindrowy silnik w układzie W Napier Lion o mocy 451 KM

Wymiary
Rozpiętość

12 m

Długość

9,75 m

Powierzchnia nośna

27,15 m²

Masa
Własna

1153 kg

Użyteczna

1700 kg

Osiągi
Prędkość maks.

268 km/h

Pułap praktyczny

7100 m

Zasięg

800 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 × zsynchronizowany karabin maszynowy PW-1 kal. 7,62 mm, 1 × karabin maszynowy DA kal. 7,62 mm
Użytkownicy
Rosyjska FSRR

Polikarpow DI-1, znany również jako 2I-N1 (ros.: Поликарпов ДИ-1 (2И-Н1)) – prototyp sowieckiego, dwumiejscowego myśliwca, zaprojektowanego w latach 20. XX wieku. Jedyny zbudowany egzemplarz został rozbity podczas dziewiątego lotu z powodu defektów technicznych. Program został przerwany.

Projekt oraz rozwój[edytuj | edytuj kod]

Nikołaj Polikarpow zaczął projektować dwumiejscowy myśliwiec, pierwotnie nazwany 2I-N1 w październiku 1924 r. w zakładzie nr 1 na lotnisku Chodynka w Moskwie. Nazwa oznaczała 2-miejscowy myśliwiec (istriebitiel) z pojedynczym silnikiem Napier. Spotykane jest też oznaczenie samolotu DI-1. Był to pierwszy sowiecki dwumiejscowy myśliwiec[1].

Wstępny projekt nowego samolotu powstał na początku 1924 roku, lecz dalsze prace projektowe zostały opóźnione ze względu na brak silnika Napier Lion. Ostatecznie 8 października 1924 roku firma GAZ otrzymała zlecenie rozpoczęcia budowy samolotu. Jakiś czas później, po zawarciu porozumienia między wykonawcami i odbiorcami samolotu, przedstawiono ostateczny projekt samolotu, a 9 lutego 1925 roku Komitet Naukowy Sił Powietrznych zatwierdził budowę samolotu[2].

Budowę samolotu rozpoczęto na początku 1925 roku. 15 czerwca postanowiono zintensyfikować prace, aby zakończyć budowę do 15 listopada. Jednak w praktyce, 1 stycznia 1926 roku samolot był gotowy w jedynie 90%. W międzyczasie przybył nowy silnik Napier Lion, zakupiony w Wielkiej Brytanii w grudniu 1925 roku[2].

Pierwszy lot prototypu odbył się 12 stycznia 1926 r., a DI-1 zademonstrował świetne osiągi. Budowa samolotu została zakończona 8 lutego 1926 roku, a następnego dnia zdemontowana maszyna została przetransportowana do Centralnego Portu Lotniczego w Moskwie, gdzie natychmiast rozpoczęto jej montaż. Zmontowany samolot ustawiono na nartach. 25 lutego pilot W. N. Filippow wykonał dwa pierwsze loty na nowym płatowcu[2]. Polikarpow osobiście leciał jako obserwator w czwartym i ósmym locie próbnym. Jednak podczas dziewiątego lotu, 31 marca 1926 r., kiedy samolot przeprowadzał testy szybkościowe na wysokości 100 m nad kilometrem pomiarowym na lotnisku Chodynka, górne poszycie prawego górnego skrzydła, a następnie również dolne poszycie, oderwały się od mocowania. Następnie złamały się oba skrzydła i samolot rozbił się zabijając pilota W. N. Filippowa i obserwatora W. W. Michajłowa[3].

Badanie wraku wykazało, że duże części poszycia skrzydeł były słabo przyklejone, a część żeber i podłużnic nie było przyklejonych w ogóle. Wiele gwoździ nie zostało przybitych do konstrukcji. Ponadto brakowało wielu otworów niezbędnych do zachowania równowagi ciśnień pomiędzy wnętrzem skrzydeł a powietrzem na zewnątrz. Wypadek tak zaawansowanego samolotu zaszokował cały sektor przemysłowy i spowodował sześciomiesięczną przerwę w pracach projektowych. Z powodu straty Polikarpow zaczął budować samoloty o konstrukcji mocniejszej, niż było potrzeba, a przez to dużo cięższych[3]. Po wypadku cała dalsza praca nad samolotem została porzucona ze względu na brak odpowiedniego silnika[1].

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

Był to jednokomorowy dwupłat ze skrzydłami w konfiguracji półtorapłatu. Owalny kadłub samolotu o konstrukcji półskorupowej był zrobiony z forniru. Skrzydła również pokryte były fornirem. Górne skrzydło miało dwa dźwigary, a dolne jeden. Skrzydła były skonstruowane z żeber wykonanych ze sklejki z dużymi otworami odciążającymi i podłużnicami, bez dodatkowych drutów wzmacniających. Rozpórki w kształcie litery „V” były zrobione z duraluminium i oddzielały skrzydła oraz łączyły górny płat z kadłubem. Stalowe druty wzmacniające zostały użyte między skrzydłami. Oś stałego podwozia przyczepiona była do dolnego płata, a niewielka narta pełniła rolę płozy ogonowej. Jednostką napędową był importowany, 451-konny silnik Napier Lion, otoczony metalową osłoną. Samolot przenosił 547 kg paliwa i oleju. Uzbrojenie składało się z jednego stałego zsynchronizowanego karabinu maszynowego PW-1 kal. 7,62 mm oraz jednego karabinu maszynowego DA kal. 7,62 mm zamontowanego na obrotnicy w kabinie obserwatora[1].

Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]

Charakterystyki ogólne[4]

  • Załoga: 2
  • Długość: 9,75 m
  • Rozpiętość: 12 m
  • Powierzchnia skrzydeł: 27,15 m²
  • Masa własna: 1153 kg
  • Masa użyteczna: 1700 kg
  • Napęd: 1 × 12-cylindrowy silnik w układzie W Napier Lion o mocy 451 KM

Osiągi

  • Prędkość maksymalna: 268 km/h
  • Zasięg: 800 km
  • Pułap praktyczny: 7100 m
  • Obciążenie skrzydeł: 63 kg/m²
  • Moc/masa: 197 W/kg
  • Czas wznoszenia: 13 min na wys. 5000 m
  • Czas obrotu w poziomie: 12 s

Uzbrojenie

  • 2 × karabin maszynowy kal. 7,62 mm

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Bill Gunston: The Osprey Encyclopedia of Russian Aircraft 1875-1995. London: Osprey, 1995. ISBN 1-85532-405-9. (ang.).
  • Yefim Gordon, Keith Dexter: Polikarpov's Biplane Fighters. Hinckley, England: Midland Publishing, 2002. ISBN 1-85780-141-5. (ang.).
  • Wadim Borysowicz Szawrow: Istoriia konstruktskii samoletov v SSSR do 1938 g. (3izd.). Mashinostroenie, 1985. ISBN 5-217-03112-3. (ros.).
  • 2И-Н1 (ДИ-1). Уголок неба (Ugołok Nieba), 2012. [dostęp 2016-03-19]. (ros.).