Dawid Sierakowiak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Dawid Sierakowiak (ur. 25 lipca 1924 w Łodzi, zm. 8 sierpnia 1943 tamże) – polski Żyd, więzień getta łódzkiego, autor dziennika pisanego w getcie, wydanego po wojnie[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Majlecha Sierakowiaka vel Sierakowicza (ur. 17 października 1892, zmarł z głodu w łódzkim getcie 6 marca 1943[2]) i Sury Ajdli z Churgelów (ur. w 1896, zm. najprawdopodobniej ok. połowy września 1942 w miejscu zagłady Żydów w Kulmhof am Nehr[3]). Siostra Natalia („Nadzia”), ur. 12 lipca 1927, zginęła najprawdopodobniej w komorze gazowej Auschwitz-Birkenau w sierpniu 1944, w trakcie akcji likwidacji łódzkiego getta.

Przed wojną mieszkał wraz z rodzicami przy ul. Sanockiej 22, na tzw. „osiedlu ZUS”[4]. Po ukończeniu szkoły powszechnej otrzymał stypendium na kontynuację nauki w II Gimnazjum Męskim Towarzystwa Żydowskich Szkół Średnich w Łodzi przy ul. Magistrackiej (obecnie ul. hm Aleksandra Kamińskiego) 21. Tu był uczniem klasy, której opiekunem (wychowawcą) był znany po wojnie historyk – Filip Friedman. Nauki nie ukończył z powodu wybuchu II wojny światowej. Sierakowiak należał do żydowskiej organizacji harcerskiej Haszomer Hacair.

Po utworzeniu w Łodzi (8 lutego 1940) getta żydowskiego, Dawid Sierakowiak został do niego przesiedlony wraz z rodzicami i siostrą. Tu zamieszkali przy ul. Spacerowej 5/7. Po wywózce matki i śmierci ojca przeprowadził się wraz z siostrą na ul. Wawelską 20.

W getcie początkowo uczęszczał do szkoły średniej zorganizowanej na „Marysinie”[5]. Tu też należał do tajnej komunizującej organizacji młodzieżowej oraz kontynuował działalność w Haszomer Hacair. Jednocześnie dorabiał udzielaniem korepetycji. Naukę zakończył z powodu zawieszenia żydowskiego szkolnictwa w getcie w wyniku przesiedlenia do niego ponad 20 tys. Żydów z Europy Zachodniej i Czech, co nastąpiło w II połowie października 1941. 24 października, z kilkoma kolegami z klasy, rozpoczął pracę w resorcie rymarskim przy ul. Szopena 4, mieszczącym się na 3. piętrze budynku[6].

Jedyne znane zdjęcie Sierakowiaka zostało wykonane w 1941, w ostatnim dniu szkoły w getcie. Dawid odebrał je 3 października 1941[7] (Sierakowiaka wskazał na zdjęciu jego kolega i współwięzień łódzkiego getta – Marian Turski i ten wykadrowany jego portret jest najczęściej używany[8]).

29 czerwca 1942 został ze swoją grupą roboczą – której był grupowym – przeniesiony do pracy z oddziale resortu rymarskiego, na ul. Łagiewnicką 42 (oddział „Leder und Sattler”; na I piętrze budynku)[9]. Stąd w sierpniu tego samego roku został skierowany jako pracownik biurowy (Brüoangesteller) w „Arbeitseinsatz” Wydziału Personalnego (Personal-Abteilung), przy ul. Lutomierskiej 11[10], gdzie pracował do śmierci.

Grób Dawida Sierakowiaka na Nowym cmentarzu żydowskim w Łodzi przy ul. Brackiej (str. L, kw. I, nr grobu 25b)

Podczas uwięzienia w getcie kontynuował swój pamiętnik, który rozpoczął przed wojną i prowadził niemal do swojej śmierci. Zmarł po zachorowaniu na gruźlicę płuc 8 sierpnia 1943. Został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ul. Brackiej (str. L, kw. I, nr grobu 25b). Autora „Dziennika” upamiętnia ponadto tablica od strony wewnętrznej muru cmentarza przy ul. Brackiej, ufundowana przez Konrada Turowskiego[11].

W 2016 powstał film dokumentalny pt. Dziennik Sierakowiaka w reżyserii Michała Bukojemskiego.

8 sierpnia 2023 obchodzono w Łodzi 80. rocznicę śmierci Dawida Sierakowiaka, w ramach wydarzeń towarzyszących uroczystościom 79. rocznicy likwidacji Ghetto Litzmannstadt. We wspólnie odmówionym kadiszu przy jego grobie wzięli udział m.in. rabin Łodzi Dawid Szychowski oraz Marian Turski.

„Dziennik” Dawida Sierakowiaka[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze dwa zeszyty Dziennika Dawida Sierakowiaka zostały odnalezione w 1948. Po raz pierwszy Dziennik (I część pierwszego zeszytu, obejmujący okres od 6 kwietnia do 29 czerwca 1941) został opublikowany w grudniu 1958 w „Biuletynie Żydowskiego Instytutu Historycznego”[12]. Do druku przygotował go Lucjan Dobroszycki, ówczesny pracownik Instytutu. Jak napisał we wstępie: „Dziennik oddaje się do druku bez wprowadzenia jakichkolwiek skrótów czy zmian w tekście. Ograniczono się jedynie do ujednolicenia pisowni i znaków przestankowych, w szczególności do wydzielenia akapitów pominiętych przez Autora ze względu – jak należy sądzić – na oszczędności papieru”. W roku następnym opublikowane zostały w „Biuletynie ŻIH” kolejne części „Dziennika”: c. d. z pierwszego zeszytu (1 lipca – 23 października 1941) i cały drugi (4 czerwca – 6 września 1942)[13][14]. We wstępie Lucjan Dobroszycki podał też okoliczności w jakich ŻIH wszedł w jego posiadanie: „dotarł do nas w postaci dwóch gęsto zapisanych zeszytów znalezionych przypadkowo w Łodzi bezpośrednio po wojnie (w ostatnim miejscu zamieszkania Sierakowiaka, przy ul. Wawelskiej 20). W 1948 zeszyty te nabył Związek Literatów i Dziennikarzy Żydowskich, który z kolei przekazał je do Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego, gdzie znajdują się po dziś dzień”[15]. Wstęp zakończył stwierdzeniem iż „najprawdopodobniej musiały istnieć jeszcze dalsze zeszyty”.

W 1960 oba zeszyty ukazały się dwukrotnie w formie książkowej jako Dziennik Dawida Sierakowiaka, nakładem Państwowego Wydawnictwa „Iskry”. Słowem wstępnym opatrzył je Adolf Rudnicki[16], natomiast przygotował do druku, opatrzył przedmową i przypisami ponownie Lucjan Dobroszycki[17]. Pierwsze wydanie "Iskier" ukazało się w serii: "Biblioteczka Niezapominajki", jako tzw. wydanie kieszonkowe, z ilustracjami Mieczysława Majewskiego. Drugie wydanie "Iskier" posiada faksymile oryginalnej okładki zeszytu dziennika, stąd na pierwszej okładce umieszczono ręcznie wpisany przez autora zapis: "Dziennik. Dawid Sierakowiak.".

W 1966 odnaleziono kolejne trzy zeszyty[18], co ogłoszono w gazecie "Głos Robotniczy". Prawdopodobnie wojnę przetrwało więcej zeszytów, jednak nie udało się ich dotąd odnaleźć.

W 2015 ukazała się edycja krytyczna Dziennika, nakładem Żydowskiego Instytutu Historycznego im. Emanuela Ringelbluma w Warszawie (opracowanie: Ewa Wiatr, Adam Sitarek; recenzent prof. Jacek Leociak, ISBN 978-83-65254-19-1; wydanie drugie: Żydowski Instytut Historyczny im. Emanuela Ringelbluma, Warszawa 2016). Podstawą wydania stało się pięć odnalezionych zeszytów ze zbiorów Archiwum ŻIH w Warszawie oraz United States Holocaust Memorial Museum w Waszyngtonie.

W tym samym, 2015 roku, pełne polskie wydanie Dziennika ukazało się także nakładem wydawnictwa „Marginesy” w Warszawie (redakcja i uaktualnione wprowadzenie Alan Adelson; opracowanie i dodatkowe przypisy Kamil Turowski; przedmowa Lawrence L. Langer, ISBN 978-83-647000-5-7); edycja ta jednak, zdaniem naukowców oraz recenzentów, zawiera wiele błędów i nie spełnia wymogów wydawnictwa naukowego[19].

Poza amerykańskimi, brytyjskimi i polskimi wydaniami, Dziennik został opublikowany w tłumaczeniach na języki: niemiecki (1993, z przedmową Arnolda Mostowicza), francuski (1997), portugalski (1997), szwedzki (1998) i włoski (1997)[20].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ In Memory of Dawid Sierakowiak. [dostęp 2013-07-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-24)].
  2. ↑ Wpis w dzienniku Dawida Sierakowiaka z 6 marca 1943
  3. ↑ Zabrana z domu 4 września, podczas tzw. wielkiej szpery, wraz z kilkorgiem innych mieszkańcami kamienicy, po „badaniu” mającym określić ich stan zdrowia i kwalifikacji do wywózki; wszystkie osoby umieszczono na bliżej nieokreślony czas w pobliskim szpitalu przy ul. Łagiewnickiej – wpisy w dzienniku Dawida Sierakowiaka z 5 i 6 września 1942.
  4. ↑ strona 2. [dostęp 2019-09-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-12)].
  5. ↑ Helena Smoleńska, Szkolnictwo żydowskie w Łodzi w czasie okupacji niemieckiej w latach 1939–1945 (praca magisterska pod kier. dr Stefana Truchina na Uniw. Łódzkim), Łódź; egz. w Archiwum ŻIH.
  6. ↑ Zapis z 23 października 1941 r.
  7. ↑ Zapis z 3 października 1941 r.
  8. ↑ Wskazana i wykadrowana twarz z tego samego zdjęcia na stronie Instytutu Jad Waszem
  9. ↑ Zapis z 28 czerwca 1942 (niedziela).
  10. ↑ Zapis z 25 sierpnia 1942 w „Dzienniku”.
  11. ↑ Plaque in Memory of Dawid Sierakowiak (1924–1943)
  12. ↑ Dawid Sierakowiak, Dziennik z getta łódzkiego (Cz. 1: 6 kwietnia – 29 czerwca 1941); [w] „Biuletyn Żydowskiego Instytutu Historycznego (ŻIH)”, 1958, nr 28, ss. 79–110.
  13. ↑ Dawid Sierakowiak, Dziennik z getta łódzkiego (Cz. 2: 1 lipca – 23 października 1941); [w] „Biuletyn ŻIH”, 1959, nr 29, s. 112–144.
  14. ↑ Dawid Sierakowiak, Dziennik z getta łódzkiego (Cz. 3: 4 czerwca – 6 września 1942); [w] „Biuletyn ŻIH”, 1959, nr 30, ss. 110–151.
  15. ↑ Według ówczesnego przypisu sygnatura VII/132.
  16. ↑ A. Rudnicki, Słowo wstępne, [w:] Dziennik Dawida Sierakowiaka, Warszawa 1960.
  17. ↑ L. Dobroszycki, Przedmowa, [w:] Dziennik Dawida Sierakowiaka, Warszawa 1960.
  18. ↑ Konrad Turowski, Na tropach Dziennika Dawida Sierakowiaka; [w:] „Fołks Sztyme”, 1972, nr 1, s. 15-16.
  19. ↑ Ewa Wiatr, Adam Sitarek, Wstęp w: Dawid Sierakowiak, Dziennik, ŻIH, Warszawa 2016, s. 25; Jacek Walicki, Nieudana próba edycji ważnego źródła do dziejów Holokaustu, "Kwartalnik Historii Żydów", nr 3/2016, s. 773-782
  20. ↑ Account Suspended [online], sierakowiak.org [dostęp 2020-06-19].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Konrad Frejdlich, Pamięci Dawida Sierakowiaka; [w:] Alert, Wyd. Łódzkie, Łódź 1961;
  • Dalszy ciąg pamiętnika Dawida Sierakowiaka, "Głos Robotniczy", 9.02.1966, s. 4;
  • Eksperci badają autentyczność nowo znalezionych zeszytów Dawidka, "Sztandar Młodych", 13.04.1966, s. 1;
  • Konrad Turowski, Na tropach dziennika Dawida Sierakowiaka, "Fołks Sztyme", nr 1 (4037) / 1972, s. 15-16;
  • Ryszard Wójcik, Wyjęty z niebytu. Losy pamiętników Dawida Sierakowiaka z łódzkiego getta, "Przegląd Tygodniowy" nr 30/1996, s. 7;
  • Arnold Mostowicz, Łódź, moja zakazana miłość, Oficyna Bibliofilów, Łódź 1999, s. 46–49. ISBN 83-86058-42-0;
  • Julian Baranowski, The Łódź Ghetto 1940-1944 / Łódzkie getto 1940-1944. Vacemecum, Archiwum Państwowe w Łodzi & Bilbo, Łódź 1999, ISBN 83-904646-8-3;
  • Andrzej Kempa, Marek Szukalak, Żydzi dawnej Łodzi Słownik biograficzny Żydów łódzkich oraz z Łodzią związanych, tom IV od A do Z, Łódź 2004, s. 142–143 (nota biograficzna), ISBN 83-87522-67-8;
  • Marcin Kieruzel, Niedola Dawida Sierakowiaka, "Kronika Miasta Łodzi" 2015, z. 1/2, s. 137-141;
  • Adam Sitarek, Dziennik - recenzja, "Zagłada Żydów, Studia i materiały", Nr 11 (2015), s. 718-725;
  • Jacek Walicki, Nieudana próba edycji ważnego źródła do dziejów Holokaustu, "Kwartalnik Historii Żydów", nr 3 (2016), s. 773-782;
  • Justyna Kowalska-Leder, Dziennik (recenzja), "Zagłada Żydów, Studia i materiały", Nr 13 (2017), s. 772-775.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dawid_Sierakowiak&oldid=73159286”