Delfinowiec białoboki
| ||
| Lagenorhynchus acutus[1] | ||
| (J. E. Gray, 1828)[2] | ||
| ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ssaki | |
| Podgromada | żyworodne | |
| Infragromada | łożyskowce | |
| Rząd | Cetartiodactyla | |
| (bez rangi) | walenie | |
| (bez rangi) | zębowce | |
| Rodzina | delfinowate | |
| Rodzaj | delfinowiec | |
| Gatunek | delfinowiec białoboki | |
| Synonimy | ||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | ||
 | ||
| Zasięg występowania | ||
| ||
Delfinowiec białoboki[5], delfin białoboki[6] (Lagenorhynchus acutus) – gatunek ssaka z rodziny delfinowatych (Delphinidae). Kształt ciała torpedowaty, po bokach ciała ma ciemniejsze i jaśniejsze pasy. Żyje w dużych stadach.
Spis treści
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość wynosi około 2,5–3 m, a średnia masa – 230 kg. Płetwa piersiowa ma około 30 cm długości, podczas gdy grzbietowa około 50 cm wysokości. Szerokość w talii wynosi 30–60 cm. Samice są zwykle o 20 cm krótsze i około 50 kg lżejsze. Płetwy grzbietowa i tylna są czarne lub ciemnoszare, brzuch i żuchwa białe, natomiast boki szare[7][8].
Odżywianie[edytuj | edytuj kod]
Głównym składnikiem diety delfinowca białobokiego są ryby, w tym śledź oceaniczny (Clupea harengus), makrela atlantycka (Scomber scombrus), ślepior (Gadiculus argenteus), błękitek (Micromesistius poutassou), dobijak amerykański (Ammodytes americanus), stynka amerykańska (Osmerus mordax) i morszczuk srebrzysty (Merluccius bilinearis) oraz mięczaki jak kalmar illex północny (Illex illecebrosus)[9][10].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Jest gatunkiem endemicznym zimnych i arktycznych wód północnego Atlantyku. Rejonami o szczególnie dużej populacji jest wybrzeże Nowej Fundlandii oraz półwyspu Cape Cod, a także w trójkącie oceanicznym pomiędzy Wyspami Brytyjskimi, Islandią i Grenlandią oraz na Morzu Północnym. Całkowita populacja zawiera się prawdopodobnie w przedziale 200–300 tys. sztuk. Odnotowywano obecność delfinowca białobokiego w wodach Bałtyku, w południowej części Morza Barentsa, a także na Azorach i na Adriatyku.
Rzadko widywany z brzegu, preferuje otwarte morze o niskim zasoleniu i temperaturze od 6–20 °C. Najczęściej występuje na głębokości pomiędzy 40 a 200 m[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Lagenorhynchus acutus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ J. E. Gray: Spicilegia Zoologica. Cz. 1. Londyn: Treüttel, Würz and Co., 1828, s. 2. (ang.)
- ↑ a b c Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Lagenorhynchus acutus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 8 stycznia 2010]
- ↑ Hammond, P.S., Bearzi, G., Bjørge, A., Forney, K., Karczmarski, L., Kasuya, T., Perrin, W.F., Scott, M.D., Wang, J.Y., Wells, R.S. & Wilson, B. 2008, Lagenorhynchus acutus [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-13] (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 188. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 43, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ Lagenorhynchus acutus (Gray, 1828) (ang.). CMS. [dostęp 22 marca 2009].
- ↑ Lagenorhynchus acutus (ang.). Animal Diversity Web. [dostęp 22 marca 2009].
- ↑ Jefferson TA, Leatherwood S, Webber MA. FAO Species identification guide. „Marine mammals of the world”, s. 320, 1993.
- ↑ Reves RR, Smeenk C, Brownell L, Kinze CC. Atlantic white-sided dolphin - Lagenorhynchus acutus (Gray, 1828). „Handbook of Marine Mammals”. 6, s. 31-56, 1999.
- ↑ Atlantic White-sided Dolphin, Lagenorhynchus acutus (ang.). Marinebio. [dostęp 22 marca 2009].
