Edward Bach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Edward Bach (ur. 24 września 1886 w Moseley niedaleko Birmingham, zm. 27 listopada 1936[1] w Wallingford) – angielski lekarz, patolog, bakteriolog, twórca metody pseudoterapeutycznej znanej obecnie pod nazwą terapii kwiatowej Bacha. Zajmował się również sporządzaniem preparatów pseudoleczniczych z nozodów jelitowych czyli preparatach bazujących na mikrobiocie ludzkiego układu pokarmowego, obecnej w kale lub wymiocinach osób chorych[2][3]. Bach wyizolował i opisał 7 nowych bakterii obecnych w ludzkich wydzielinach w przewlekłych stanach chorobowych jelitowo-żołądkowych[4].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem właściciela odlewni mosiądzu[5]. Dorastał w Birmingham[1]. Szkołę medyczną ukończył w 1912 roku i podjął pracę w szpitalu[5]. W międzyczasie poszerzał swoją wiedzę z immunologii, bakteriologii i wakcynologii[5]. Zbadał florę bakteryjną jelita grubego i stwierdził, że pewne mikroorganizmy jelitowe (bakterie Gram-ujemne, niefermentujące laktozy) pojawiają się lub zwiększają swoją liczebność podczas przewlekłej choroby[5]. Bach wyizolował te bakterie z kału osób chorych i opisał je[4]. Zostały nazwane nosodami jelitowymi[4]. Początkowo były stosowane u pacjentów w postaci auto-szczepionek[4] do leczenia pewnych chorób przewlekłych, zaś później były stosowane w postaci homeopatycznej[5].

W 1917 przeszedł poważną chorobę krwotoczną, a w następnym roku zrezygnował z pracy w szpitalu na skutek zmian administracyjnych[5]. W 1919 roku przyjął stanowisko bakteriologa i patologa w londyńskim szpitalu homeopatycznym gdzie próbował stosować homeopatię[5]. Jego jelitowe nosody były stosowane zarówno przez homeopatów jak i osoby zajmujące się izopatią[5]. W 1930 roku Bach całkowicie odrzucił metody homeopatyczne, uznając je za nieskuteczne, zrezygnował z pracy w szpitalu homeopatycznym i zakończył prace badawcze nad nosodami jelitowymi (również z powodu nieskuteczności)[4].

Był współautorem (razem z Charlesem Wheelerem) pracy pt. Chronic Disease, a working hypothesis, wydanej w 1925 roku, w której zwrócono uwagę na pozytywny wpływ diety zawierającej surowe składniki na przebieg choroby nowotworowej[6]. Bach doszedł także do wniosku, że dieta decydowała o pH jelit, a tym samym o liczebności bakterii jelitowych. Zalecał spożywanie surowych, a nie ugotowanych, warzyw, owoców, orzechów i ziaren zbóż oraz unikanie przetworzonej żywności. Uważał, że oznaką zdrowych jelit jest bladożółty, bezzapachowy stolec[6].

Wiosną 1930 roku wyjechał z Londynu do Walii, aby całkowicie poświęcić się odkrywaniu nowego systemu leczenia, opartego na kwiatowych medykamentach roślinnych, którymi zainteresował się już dwa lata wcześniej[5]. Założył, że wybór leczenia będzie opierał się na wskazówkach psychologicznych i pominął objawy fizyczne[5]. Według niego, to brak harmonii pomiędzy nieśmiertelnym duchem a śmiertelnym ciałem prowadził do choroby, a prawdziwe wyleczenie miało następować poprzez uleczenie ducha[5].

Buteleczka z jedną z esencji kwiatowych Bacha

W roku 1935 opisał esencje kwiatowe bazujące na 38 roślinach kwiatowych do leczenia zaburzonych emocji i osobowości. Opracował także sposób przygotowywania tych esencji kwiatowych. Twierdził, że poprawienie stanu umysłowego i emocjonalnego pociągnie za sobą uzdrowienie ciała[7].

Napisał i opublikował kilka prac związanych z terapią esencjami kwiatowymi i swoimi poglądami na temat zdrowia i choroby, m.in. Heal Thyself, Free Thyself i The Twalve Healers and Other Remedies[8].

Julian Barnard określił sposób, w który Bach wyszukiwał swoje kwiatowe leki mianem „współczującego rezonansu” pomiędzy pacjentem, w którego stan umysłowo-emocjonalny Bach się wczuwał, a rośliną, która niwelowała ten stan umysłowo-emocjonalny, zastępując go uczuciem spokoju i wewnętrznej harmonii[6], gdy przykładał do niej swoją rękę[6]. Z czasem nabrał doświadczenia w wyszukiwaniu roślin o takich właściwościach[6].

Według Nory Weeks – jego współpracownicy – Bach całymi godzinami dokonywał wnikliwych obserwacji roślin, które rosły nad brzegiem rzeki[5][6]. W pozostawionych po sobie zapiskach nie wyjaśnił dokładnie, w jaki sposób wykorzystywał poczynione przez siebie obserwacje[6].

Niewiele wiadomo na temat życia prywatnego Bacha[5]. Nora Weeks pominęła w jego biografii fakt, że miał żonę i rodzinę[5][6]. Niewiele napisała o nim samym[6]. Wiadomo, że lubił pracować w samotności, nie lubił stałych godzin pracy, ani wszelkich innych reguł czy regulaminów[6]. Był osobą pełną energii, pewną siebie, impulsywną, zdecydowaną, o silnych przekonaniach i szybko podejmującą decyzje[6]. Według innych osób, które znały go osobiście był obdarzony błyskotliwym i oryginalnym umysłem, człowiekiem odważnym, altruistycznym i szczodrym[6], ale także szybko wpadał w złość i drażniła go ślamazarność u innych ludzi[6]. Był obdarzony intuicją, a być może nawet umiejętnością jasnowidzenia[6].

Dom Edwarda Bacha w Sotwell

Zmarł w wieku 50 lat w 1936 roku na zawał serca[5]. Został pochowany na cmentarzu w Sotwell[9]. Cztery lata później, w 1940 roku w Londynie, ukazało się pierwsze wydanie jego biografii pt. The Medical Discoveries of Edward Bach, którą napisała jego asystentka Nora Weeks[5]. W latach 50. XX wieku Nora Weeks rozpoczęła wydawanie broszury The Bach Centre Newsletter, która miała na celu popularyzowanie kwiatowych medykamentów Bacha[9]; aktualnie dostępna w wersji elektronicznej[9].

We wsi Sotwell, w domu, w którym mieszkał Bach, znajduje się obecnie The Bach Centre[9]. Można zwiedzić pokój, w którym udzielał konsultacji medycznych, obejrzeć ogród, w którym rośnie wiele z 38 roślin Bacha, a w słoneczny wiosenny lub letni poranek zobaczyć, jak w ogrodzie wykonywane są nalewki-matki do sporządzania kwiatowych esencji Bacha[9].

Poglądy Edwarda Bacha[edytuj | edytuj kod]

Edward Bach uważał, że chorobę można wyleczyć i nie potrzebna była do tego wiedza medyczna, a sama choroba nie stanowiła konsekwencji czegokolwiek materialnego[10]. Najważniejszy według niego był sposób, w który pacjent reagował na chorobę, a nie sama choroba, albowiem umysł był według niego najwrażliwszą częścią ciała ludzkiego i to właśnie umysł wskazywał, jakiego lekarstwa potrzeba[10]. Wybór właściwego medykamentu opierał na uczuciach, takich jak: strach, depresja, powątpiewanie, niezdecydowanie, beznadziejność, rozdrażnienie, pragnienie towarzystwa lub samotności, które wpływały na pacjenta za sprawą choroby[10]. Uważał, że każdy człowiek ma w sobie nieśmiertelną „iskrę boskości”, której rozniecenie prowadziło do wzrostu poczucia szczęścia, wewnętrznego spokoju, zdrowia, radości i zadowolenia w życiu[10]. Zdaniem Bacha, to właśnie wybrane zioła miały przynosić ulgę cierpiącym poprzez pocieszenie, złagodzenie oraz uwolnienie od trosk i lęków[10], lecząc nie tylko ciała, ale także przybliżając ludzkie życie i charaktery do atrybutów naszej „boskości”[10]. Czas trwania choroby (dzień czy długie lata) nie odgrywał roli w przypadku kuracji „boskimi ziołami”[10]. Wyleczenie następowało poprzez usunięcie nastroju lub nastrojów pacjenta, które uniemożliwiały mu szczęśliwe i radosne życie[10].

Podsumowując, Bach w poszukiwaniu właściwego medykamentu skoncentrował się na osobie (jej stanie umysłu i emocji), a nie na zewnętrznych objawach choroby[6].

Prace Edwarda Bacha[edytuj | edytuj kod]

Zostały opublikowane następujące prace, których autorem był Edward Bach[8]:

  • Heal Thyself (1931)
  • Free Thyself (1932)
  • The Twalve Healers and Other Remedies (1933)
  • Ye Suffer from Yourselves (1931)
  • Wallingford lecture (publiczny wykład w 1936 roku z okazji 50. urodzin Bacha)
  • Masonic lecture (1936)


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Biography of Edward Bach. whonamedit.com. [dostęp 2013-06-27]. (ang.).
  2. ↑ Yoko Uchiyama-Tanaka, Case Study of Homeopathic Bowel Nosode Remedies for Dysbiotic Japanese Patients, „The Journal of Alternative and Complementary Medicine”, 24 (2), 2018, s. 187–192, DOI: 10.1089/acm.2017.0061, ISSN 1075-5535 [dostęp 2018-09-21] (ang.).
  3. ↑ Understanding & Working with the Bowel Nosodes [online], wholehealthnow.com [dostęp 2018-09-21] (ang.).
  4. ↑ a b c d e S. Praveen Kumar: Bowel Nosodes. hpathy.com. [dostęp 2013-07-01]. (ang.).
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Matthew Wood: Vitalism: The History of Herbalism, Homeopathy, and Flower Essences. North Atlantic Books, Berkekey, California 94712, 2000. ISBN 1-55643-340-9. [dostęp 2013-06-27]. (ang.).
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Julian Barnard: Bach flower Remedies Form and Function. Lindisfarne Books, 2002, s. 21. ISBN 1-58420-024-3. [dostęp 2013-06-27]. (ang.).
  7. ↑ The Heritage of Bach Original Flower Remedies. nelsonsnaturalworld.com. [dostęp 2013-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-28)]. (ang.).
  8. ↑ a b Bach Flower Therapy – an introduction. bachtherapy.org. [dostęp 2013-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-06-29)]. (ang.).
  9. ↑ a b c d e The Bach Centre – Home of Dr Edward Bach. bachcentre.com. [dostęp 2013-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-24)]. (ang.).
  10. ↑ a b c d e f g h Edward Bach: Masonic lecture. bachtherapy.org, 1936. [dostęp 2013-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edward_Bach&oldid=70675678”