Emil Mejerson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emil Mejerson z siostrami (po lewej Franciszka Arnsztajnowa, po prawej Henrietta Brauman).

Émile Meyerson, Emil Mejerson (ur. 12 lutego 1859 w Lublinie, zm. 2 grudnia 1933 w Paryżu) – francuski filozof pochodzenia polsko-żydowskiego, syn poetki Malwiny Meyerson oraz brat Franciszki Arnsztajnowej.

Zainteresownaia naukowe[edytuj | edytuj kod]

Poza filozofią (głównie filozofią nauki) zajmował się też chemią. Wbrew zyskującemu pod koniec XIX w. na popularności pozytywizmowi, rozwinął realistyczną epistemologię, inspirowaną francuską wersją neokantyzmu[1]. Był też zagorzałym syjonistą, członkiem komitetu centralnego Miłośników Syjonu. Zmarł w wieku 74 lat na atak serca.

Dzieła Émila Meyersona[edytuj | edytuj kod]

  • Identité et réalité, 1908, 2e éd., 1912 (wydane ponownie przez J. Vrin, 2001).
  • De l’explication dans les sciences, Payot, Paris 1921.
  • La Déduction relativiste, Payot, Paris 1925.
  • Du cheminement de la pensée, Alcan Paris 1931, 3 Volumes (wydane ponownie przez J. Vrin, 2011).
  • Réel et déterminisme dans la physique quantique, Hermann Paris 1933.
  • Essais (1936).
  • Lettres françaises éditées par B.Bensaude-Vincent et E.Telkes-Klein Paris CNRS édition 2009.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Adam Dubik, Tożsamość i opór. Główne kategorie epistemologii Emila Meyersona, Toruń, Wyd. UMK, 1995.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Alan. D. Schrift (ed.), The History of Continental Philosophy, (Chicago: Chicago University Press, 2010), vol. ch. 3.