Eugeniusz Kowalczyk

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eugeniusz Kowalczyk
major pilot major pilot
Data i miejsce urodzenia

19 sierpnia 1903
Warszawa

Data i miejsce śmierci

7 listopada 1949
Gliwice

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

2 pułk lotniczy
dywizjon 300

Stanowiska

dowódca eskadry

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Medal Lotniczy (trzykrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi

Eugeniusz Kowalczyk (ur. 19 sierpnia 1903 w Warszawie, zm. 7 listopada 1949 w Gliwicach[1]) – major pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Antoniego i Julianny Kowalczyków[2]. Ukończył szkołę handlową w Radomiu, w 1925 roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Grudziądzu. Ukończył ją z 54. lokatą (I promocja) i w stopniu sierżanta podchorążego obserwatora otrzymał przydział do 21. eskadry liniowej 2. pułku lotniczego. W 1930 roku odbył szkolenie w zakresie pilotażu, w latach 1931–1933 był oficerem sportowym 2 pl[3].

W 1935 roku został przeniesiony do Ośrodka Przysposobienia Wojskowo-Lotniczego w Sadkowie (PWL-Sadków), gdzie został mianowany dowódcą ćwiczebnej eskadry pilotażu[4]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 29. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa[5]. W marcu 1939 pełnił służbę w Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Sadkowie na stanowisku dowódcy eskadry szkolnej[6].

Po wybuchu II wojny światowej został ewakuowany na wschód Polski, gdzie dostał się do niewoli radzieckiej. Trafił do łagrów na Syberii, skąd przedostał się do Armii Andersa. Przeszedł przez punkty zborne w Tockoje, Kujbyszewie, Kołtubance i Kiermine[4]. 27 marca 1942 roku został dowódcą „Eskadry Łącznikowej przy Armii gen. Andersa w ZSSR”[7]. Przez Persję i Palestynę przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do RAF. Otrzymał numer służbowy P-2042[1]. Odbył przeszklenie lotnicze i latał bojowo w składzie Dywizjonu 300. Po zakończeniu wojny został zdemobilizowany i repatriował się do Polski.

Zmarł 7 listopada 1949 roku w Gliwicach[8] i został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Rzymskokatolickim w Radomiu przy ul. Limanowskiego (kwatera 11A/1/21, grób 14005)[9][2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Kowalczyk Eugeniusz. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-09-02].
  2. ↑ a b Eugeniusz Kowalczyk. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2019-09-03].
  3. ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 49.
  4. ↑ a b Krzystek 2012 ↓, s. 298.
  5. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 211.
  6. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 475.
  7. ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 27.
  8. ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 50.
  9. ↑ GeoCmentarz [online], Parafia Świętego Wacława w Radomiu [dostęp 2021-05-09].
  10. ↑ Krzystek 2009 ↓, s. 28.
  11. ↑ M.P. z 1937 r. nr 239, poz. 386 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
  • Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925–1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eugeniusz_Kowalczyk&oldid=72434018”