Kościół farny
Kościół farny, także fara (niem. Pfarre, Pfarrei, Pfarrkirche, czyli probostwo, parafia) – dawne określenie nadawane kościołowi parafialnemu, które nawiązuje do tradycji średniowiecza. Fary budowano najczęściej w bezpośrednim sąsiedztwie rynku.
Obecnie kościołem farnym nazywa się najstarszy kościół w mieście lub główny kościół dekanatu. W miastach biskupich nazwa dla drugiego kościoła po katedrze. Określenie fara czasem odnosi się do samego terytorium parafii.
Na obszarze niemieckojęzycznym określenie „kościół farny” (niem. Stadtkirche) stosowane jest również w przypadku głównych kościołów ewangelickich, nie tylko o średniowiecznej metryce – np. śródmiejski kościół reformowany czy luterański w Wiedniu.
W etnolekcie śląskim fara oznacza budynek probostwa (podobnie jak w języku czeskim), a farorzem mianuje się proboszcza danej parafii (czeski: farář).
- Chuda fara, sam ksiądz dzwoni,
- Chuda fara – panna stara.
Samuel Linde określa, że fara to są obywatele do jednego pasterza należący i urząd pasterza nad nimi.[potrzebny przypis]
Galeria
[edytuj | edytuj kod]- Kościoły farne w Polsce
-
-
Kościół farny w Stargardzie -
Kościół farny w Ostrołęce -
-
Fara w Bydgoszczy -
Kościół farny w Rzeszowie -
Kościół farny w Krośnie -
Kościół farny w Przemyślu -
Fara we Wrześni -
Fara w Żorach -
Fara w Sierpcu -
Fara w Kole -
Fara w Bolesławcu -
Fara w Jaśle -
Wieża fary w Barczewie -
Kościół farny w Przasnyszu -
Kościół farny w Szydłowcu -
Fara w Kościerzynie -
Kościół farny w Borku Wlkp. -
Fara w Ciechanowie -
-
Kościół farny w Raciborzu
.jpg)
.jpg)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Kopaliński W., Słownik mitów i tradycji kultury, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1987, ISBN 83-06-00861-8.