Przejdź do zawartości

Fiodor Kuzniecow (1898–1961)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fiodor Kuzniecow
Фёдор Исидорович Кузнецов
ilustracja
generał pułkownik generał pułkownik
Pełne imię i nazwisko

Fiodor Isidorowicz Kuzniecow

Data i miejsce urodzenia

29 września 1898
Bałbieczyno, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

22 marca 1961
Moskwa, Rosyjska FSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1948

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona

Stanowiska

dowódca Frontu Północno-Zachodniego, 21 Armii, Frontu Centralnego, 51 Armii, 61 Armii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji,
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za obronę Radzieckiego Obszaru Podbiegunowego” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Fiodor Isidorowicz Kuzniecow (ros. Фёдор Исидорович Кузнецов, ur. 17 września?/29 września 1898 w Bałbiecznie, zm. 22 marca 1961 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał pułkownik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we wsi Bałbieczyno w obwodzie mohylewskim. W 1914 roku został wcielony do armii rosyjskiej, gdzie ukończył szkołę chorążych. Uczestnik I wojny światowej. Walczył na Froncie Zachodnim, dowódca plutonu i drużyny pieszych zwiadowców.

W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej na Froncie Zachodnim i na Białorusi. W tym czasie był kolejno dowódcą: kompanii, batalionu, pułku.

Po zakończeniu wojny domowej w latach 1922–1935 był kolejno dowódcą pułku strzelców, komendantem oddziału szkolnego, komendantem Moskiewskiej Wojskowej Szkoły Piechoty. W latach 1935–1938 był pracownikiem Akademii Wojskowej im. M. Frunzego, kolejno komendantem kursu, szefem fakultetu i katedry.

W czerwcu 1938 roku został zastępcą dowódcy Specjalnego Białoruskiego Okręgu Wojskowego, funkcję tę pełnił do czerwca 1940 roku. W trakcie agresji ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 roku pełnił funkcję zastępcy dowódcy Frontu Białoruskiego utworzonego na bazie Specjalnego Białoruskiego Okręgu Wojskowego.

W czerwcu 1940 roku został komendantem Akademii Sztabu Generalnego, w sierpniu dowódcą Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego, a w grudniu Specjalnego Nadbałtyckiego Okręgu Wojskowego.

W chwili ataku Niemiec na ZSRR był dowódcą Frontu Północno-Zachodniego powstałego na bazie dowodzonego przez niego okręgu wojskowego. Został odwołany ze stanowiska dowódcy frontu z powodu klęski podległych oddziałów i przeniesiony w lipcu 1941 roku na stanowisko dowódcy 21 Armii. W dniu 26 lipca 1941 roku został dowódcą utworzonego Frontu Centralnego, którym dowodził w czasie walk w rejonie Smoleńska.

W dniu 14 sierpnia 1941 roku został dowódcą 51 Samodzielnej Armii, której zadaniem była obrona Krymu. W związku z przełamaniem pozycji obronnych 51 Armii przez wojska niemieckie w październiku 1941 roku został odwołany ze stanowiska.

W listopadzie 1941 roku został odwołany do Moskwy, gdzie został szefem sztabu 28 Armii Rezerwowej, a w grudniu zastępcą dowódcy Frontu Zachodniego i to stanowisko zajmował w czasie kontrofensywy pod Moskwą. W styczniu 1942 roku został dowódcą 61 Armii, którą dowodził do kwietnia 1942 roku.

W okresie od kwietnia do lipca 1942 roku był komendantem Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa, później w dyspozycji Sztabu Generalnego.

W sierpniu 1943 roku został zastępcą dowódcy Frontu Wołchowskiego, a potem Karelskiego. W lutym 1945 roku został dowódcą Uralskiego Okręgu Wojskowego, którego dowódcą był do momentu przeniesienia do rezerwy.

W 1948 roku został przeniesiony do rezerwy. Zamieszkał w Moskwie, gdzie zmarł w 1961.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]