Przejdź do zawartości

Fiodor Markow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fiodor Markow
Федор Марков
Ilustracja
Grób w Mołodecznie
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

24 grudnia 1913
Koczaniszki, gubernia wileńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

27 stycznia 1958
Mołodeczno, Białoruska SRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1941–1944

Formacja

partyzantka radziecka

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

wiceprzewodniczący obwodowego komitetu wykonawczego

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy

Fiodor Grigorjewicz Markow (ros. Фёдор Григорьевич Марков; biał. (tar.) Фёдар Рыгоравіч Маркаў, Fiodar Ryharawicz Markau; ur. 11 grudnia?/24 grudnia 1913 w Koczaniszkach[1] w powiecie święciańskim, zm. 27 stycznia 1958 w Mołodecznie) – białoruski komunista, więzień polityczny Miejsca Odosobnienia w Berezie Kartuskiej, dowódca Brygady Partyzanckiej im. Woroszyłowa. Pułkownik bezpieczeństwa. Odpowiedzialny za rozbrojenie 26 sierpnia 1943 oddziału partyzanckiego Armii Krajowej Antoniego Burzyńskiego „Kmicica” i zamordowanie 80 jego żołnierzy. Bohater Związku Radzieckiego i kawaler Orderu Lenina (1944)[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Popiersie pułkownika Fiodora Markowa w Mołodecznie

Ukończył seminarium nauczycielskie w Święcianach, w 1934 wstąpił do Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi. Za działalność komunistyczną został 1936 aresztowany i osadzony w obozie w Berezie Kartuskiej, później przeniesiony do więzienia na Łukiszkach w Wilnie, skąd po agresji ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 uwolniła go Armia Czerwona. Mianowany przez radzieckie władze przewodniczącym rady miejskiej w Święcianach. W 1940 został deputowanym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR i zastępcą przewodniczącego obwodowego komitetu wykonawczego w Wilejce.

Po ataku III Rzeszy na ZSRR politruk kompanii Armii Czerwonej. W październiku 1941 odwołany z frontu, ukończył szkołę dywersyjną NKWD we wsi Biełyje Wody pod Briańskiem i został wysłany do rejonu postawskiego z zadaniem organizowania działań dywersyjnych i rozwijania masowego ruchu partyzanckiego jako dowódca partyzanckiej specgrupy „B-170”. W maju 1942 mianowany dowódcą oddziału partyzanckiego im. Suworowa. W listopadzie 1942 utworzył Brygadę Partyzancką im. Woroszyłowa, która działała na terenie obwodu wilejskiego i powiatu święciańskiego. Jednocześnie od kwietnia 1943 był naczelnikiem Wydziału Wojskowo-Operacyjnego Podziemnego Obwodowego Komitetu Komunistycznej Partii (bolszewików) Białorusi. 20 maja 1942 wraz z grupą partyzantów ostrzelał samochód komisarza obwodu wilejskiego, który jechał wraz z dowódcą żandarmerii w Wilejce i żołnierzami ochrony; po zabiciu Niemców partyzanci obdarli ich z odzieży i kosztowności. 26 sierpnia 1943 kierował podstępnym rozbrojeniem oddziału partyzanckiego AK dowodzonego przez Antoniego Burzyńskiego „Kmicica” nad jeziorem Narocz; Sowieci zamordowali następnie 50 żołnierzy AK, później kolejnych 30, a pozostałych przymusowo wcielili w szeregi Brygady. Markow wykonywał w ten sposób dyrektywę I sekretarza KC KP(b)B Pantelejmona Ponomarienki z 22 czerwca 1943, nakazującą „wszelkimi sposobami” zwalczać grupy nacjonalistyczne. 1 stycznia 1944 otrzymał tytuł Bohatera ZSRR.

W 1944 przeniesiony do rezerwy, później był zastępcą przewodniczącego obwodowycch komitetów wykonawczych w Wilejce i potem Mołodecznie. W 1948 ukończył Wyższą Szkołę Partyjną przy KC WKP(b). Wielokrotnie był deputowanym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR.

W Mołodecznie postawiono jego popiersie. Jego imieniem nazwano ulice w Postawach, Mołodecznie i Łyntupach.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Koczaniszki w SGKP.
  2. Указ Президиума Верховного Совета СССР «О присвоении звания Героя Советского Союза белорусским партизанам» от 1 января 1944 года // Ведомости Верховного Совета Союза Советских Социалистических Республик : газета. — 1944. — 6 января (№ 1 (261)). — С. 1

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]