Florian Feliks Świeżyński

Florian Feliks Świeżyński
	; Florian Feliks Świeżyński ok. 1900
	pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia	18 maja 1870 ; Strykowice Dolne
Data i miejsce śmierci	24 listopada 1938 ; Wilno
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-ukraińska
	Odznaczenia

Florian Feliks Świeżyński (ur. 18 maja 1870 w Strykowicach Dolnych, zm. 24 listopada 1938 w Wilnie) – polski lekarz otolaryngolog i działacz oświatowy, pułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 18 maja 1870 w Strykowicach Dolnych, w ówczesnym powiecie kozienickim guberni radomskiej, w rodzinie Rajmunda i Marii z Olszowskich^[1]. Ukończył gimnazjum w Radomiu, a w 1893 roku Wydział Lekarski Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Wiedzę pogłębiał w Pradze i Berlinie. W 1896 roku osiadł w Wilnie, gdzie rozpoczął praktykę. Był jednym z założycieli wileńskiego „Sokoła” i zwierzchnikiem Towarzystwa Oświaty Narodowej na Litwę.

W 1914 roku został powołany do wojska rosyjskiego. W 1917 roku pełnił obowiązki starszego lekarza I Korpusu Polskiego w Rosji. W czerwcu 1918 roku powrócił do Wilna. Jako podpułkownik był jednym z organizatorów Samoobrony Wileńskiej, będąc szefem sanitarnym tej organizacji.

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Szpitalu Wojskowym w Wilnie, a jego oddziałem macierzystym była wówczas Kompania Zapasowa Sanitarna Nr 3^[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 61. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy^[3]. Od 1922 roku pełnił służbę Szpitalu Okręgowym Nr III w Wilnie na stanowisku ordynatora, pozostając oficerem nadetatowym 3 Batalionu Sanitarnego w Grodnie^[4]. W marcu 1926 roku został przesunięty ze stanowiska komendanta Szpitala Obozu Warownego „Wilno” na stanowisko starszego ordynatora^[5]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[6].

Doktoryzował się w 1928 roku. Był członkiem Akcji Katolickiej, członkiem Rady Nadzorczej Wileńskiej Macierzy Szkolnej, wiceprezesem Towarzystwa Lekarskiego, członkiem sądu Izby Lekarskiej, członkiem honorowym Stowarzyszenia Lekarzy Polaków, wiceprezesem Sekcji Wileńskiej Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego, członkiem Zjednoczenia Lekarzy-Katolików, członkiem stowarzyszenia „Chleb dzieciom”.

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział do Kadry Zapasowej 3 Szpitala Okręgowego w Grodnie^[7].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Walecznych
Medal Niepodległości – 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[8]^[1]^[9]
Medal Zwycięstwa – 10 września 1927^[10]

Przypisy

↑ ^a ^b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-26]..
↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 440, 901.
↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 310.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1115, 1140, 1197.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 marca 1926 roku, s. 97.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 40, 44.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 375, 754.
↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-26]..
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 10 września 1927, s. 277.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
Czesław Czarnowski, Śp. dr Florian Feliks Świeżyński, w: Pamiętnik Wileńskiego Towarzystwa Lekarskiego, r. XIV, 1938, I, s. I-III.
Tadeusz Wolsza, Towarzystwo Oświaty Narodowej (1899-1905), w: Kwartalnik Historyczny, 1987, nr. 2, s. 89.

[p1-1] Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-26]..

[2] Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 440, 901.

[3] Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 310.

[CITEREFRocznik_Oficerski19231115,_1140,_1197-4] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1115, 1140, 1197.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_14_z_22_marca_1926_roku,_s._97-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 marca 1926 roku, s. 97.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_5_z_5_lutego_1927_roku,_s._40,_44-6] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 40, 44.

[CITEREFRocznik_Oficerski_Rezerw1934375,_754-7] Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 375, 754.

[8] M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.

[9] Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-26]..

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_23_z_10_września_1927,_s._277-10] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 10 września 1927, s. 277.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]