Franciszek Rodziewicz (oficer piechoty)
major piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
18 lutego 1894 |
---|---|
Data śmierci |
5 sierpnia 1958 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
komendant Kwatery Głównej |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Franciszek Rodziewicz (ur. 18 lutego[a] 1894 w Żupranach, zm. 5 sierpnia 1958) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 18 lutego 1894 w Żupranach, w ówczesnym powiecie oszmiańskim guberni wileńskiej, w rodzinie Józefa i Józefy z domu Hołubko[2][3] . Ukończył szkołę powszechną w rodzinnej miejscowości, a w 1914 progimnazjum w Smorgoniach[4]. Egzamin dojrzałości zdał w 1918 w Mińsku[5].
6 marca 1915 został wcielony do 85 batalionu zapasowego w Moskwie[4]. 15 sierpnia tego roku ukończył Szkołę Praporszczyków w Peterhofie i został wysłany na front[6].
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Służył w 19 Pułku Piechoty we Lwowie[7][8]. Po 1924 został przeniesiony do 61 Pułku Piechoty w Bydgoszczy. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 54. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9], a w następnym miesiącu wyznaczony na stanowisko dowódcy III batalionu[10][11]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 41 Pułku Piechoty w Suwałkach na stanowisko kwatermistrza[12]. W marcu 1932 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[13][14]. W maju 1933 został przeniesiony z KOP do 79 Pułku Piechoty w Słonimie na stanowisko dowódcy batalionu[15]. W lipcu 1935 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX[16], a później przeniesiony w stan spoczynku.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku komendanta Kwatery Głównej 39 Dywizji Piechoty. 26 września pod Zamościem dostał się do niewoli niemieckiej. Do 1945 przebywał w Oflagu VII A Murnau[3] .
Zmarł 5 sierpnia 1958 i został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Radomiu (kwatera 4B, rząd 1)[17].
5 lutego 1921 ożenił się z Henryką z Imbsów (zm. 1969), z którą miał syna Olgierda Henryka (1923–2006), docenta, doktora, dziekana Wydziału Materiałoznawstwa i Technologii Obuwia Politechniki Radomskiej i córkę Barbarę Marię (ur. 1928)[4].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2017 (2040)[18][19][20]
- Krzyż Walecznych[21][20]
- Amarantowa wstążka – 19 lutego 1918[6]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[21]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[21]
- Medal Zwycięstwa[21]
20 grudnia 1932 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[22].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 25.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
- ↑ a b Straty ↓.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 179, 411.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 168, 355.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 119.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927, s. 144.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 75, 180.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 191.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 253.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30, 905.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 144.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 90.
- ↑ Franciszek Rodzewicz. Włodzimierz Rodziewicz. [dostęp 2023-04-30].
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-30]..
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 30.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-30]..
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rodziewicz Franciszek. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.68-5973 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-30].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-04-30].
- Dowódcy batalionów 61 Pułku Piechoty (II RP)
- Jeńcy Oflagu VII A Murnau
- Kwatermistrzowie 41 Suwalskiego Pułku Piechoty
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Amarantową Wstążką
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Oficerowie 19 Pułku Piechoty Odsieczy Lwowa
- Oficerowie 79 Pułku Piechoty (II RP)
- Oficerowie dowództwa 39 Dywizji Piechoty (II RP)
- Oficerowie piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza
- Pochowani w Radomiu
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
- Polacy – żołnierze Armii Imperium Rosyjskiego w I wojnie światowej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1894
- Zmarli w 1958