Front Narodowy (Ruch Oporu)
| Front Narodowy na Rzecz Walki o Wyzwolenie i Niepodległość Francji | ||
|---|---|---|
| Symbol ruchu | .png)
| |
| Partie członkowskie | PC/PCF, niezależni działacze lewicowi, LDH, część działaczy i sympatyków SFIO, PSPO i PRRRS | |
| Data założenia | 15 maja 1941 | |
| Data rozwiązania | 1949 | |
| Ideologia | komunizm, socjalizm, socjaldemokracja, socjalliberalizm, antyfaszyzm, lewica narodowa | |
| Zbrojne ramię | FTPF, FTP-MOI | |
| Kolory | granatowy biały czerwony | |
Front Narodowy na Rzecz Walki o Wyzwolenie i Niepodległość Francji (fr. Front National de Lutte Pour la Libération et l’Indépendance de la France), w skrócie Front Narodowy (fr. Front National; FN) – lewicowy ruch polityczny stworzony przez Partię Komunistyczną w czasie hitlerowskiej okupacji Francji.
Zarys historia ruchu[edytuj | edytuj kod]
Front Narodowy na Rzecz Walki o Wyzwolenie i Niepodległość Francji został powołany przez Partię Komunistyczną 15 maja 1941 celem stworzenia ruchu oporu związanego z lewicą, który pozostałby niezależny i krytyczny wobec Komitetu Wolnej Francji[1]. Trzon FN stanowiła PC jednak prócz komunistów znaleźli się w nim także niektórzy działacze i sympatycy Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Robotniczej, Partii Socjalistycznej Robotników i Chłopów, Partii Republikańskiej, Radykalnej i Radykalno-Socjalistycznej, Ligi Praw Człowieka i niezrzeszeni lewicowcy[2]. Front Narodowy działał zarówno w strefie północnej, jak i strefie południowej.
Zbrojnym ramieniem FN zostali Wolni Strzelcy i Partyzanci Francuscy i Wolni Strzelcy i Partyzanci – Imigrancka Siła Robocza. FTP byli największą i najsilniejszą organizacją Ruchu Oporu przed powstaniem jednolitej Francuskich Sił Wewnętrznych, w których skład weszły na prawie autonomii 1 lutego 1944[3]. Z FN związani byli także bojownicy niepodporządkowanych ruchowi organizacji min. lewicowych Wolnych Strzelców i Wyzwolenie-Południe, a nawet centrystycznej Obrony Francji i prawicowej Walki[1].
Na początku 1943 rozpoczęły się rozmowy FN z wywiadem Wolnej Francji, których reprezentowali mjr Pierre Brossolette i płk André Dewavrin ps. „Passy”. 25 marca Front Narodowy wszedł w skład Krajowej Rady Ruchu Oporu. W tym czasie FTP zaczęli nawiązywać współpracę z siłami gaullistów (często dość opornie)[4]. FN działał w terenie w formie komitetów[5].
Wyzwolenie Korsyki w 1943, w czasie którego działał Front Narodowy, spowodowało umocnienie jego pozycji. Po wyzwoleniu całej Francji Front Narodowy staje się kierowanym przez PCF lewicowym ruchem patriotyczno-obywatelskim liczącym 600 tys. członków. Został rozwiązany w 1949[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Daniel Virieux, article Front national, dans Dictionnaire historique de la Résistance, dir. François Marcot, Robert Laffont, 2006, p. 124.
- ↑ W ruchu znalazła się także niewielka część działaczy prawicowych min. pastor Henri Eberhardt.
- ↑ Pierre Villon, résistant de la première heure, entretien avec Claude Willard, Éd. Sociales, 1983, p. 67.
- ↑ Życie i walka partyzantów, s. 6.
- ↑ Antoine Prost, La Résistance, une histoire sociale, Éditions de l’Atelier, 1997.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Daniel Virieux, Le Front National de Lutte pour l’Indépendance de la France, un mouvement de Résistance – Période clandestine (mai 1941-août 1944), thèse de doctorat en histoire (à paraître), Claude Willard (Dir.), Université Paris VIII « Vincennes – Saint-Denis », 1995.