Giovanni Martinelli
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Strona internetowa | |
Giovanni Martinelli (ur. 22 października 1885 w Montagnanie, zm. 2 lutego 1969 w Nowym Jorku[1][2][3]) – włoski śpiewak operowy, tenor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W młodości uczył się gry na klarnecie[1][2]. Jego talent wokalny został dostrzeżony przez wojskowego kapelmistrza w okresie, gdy Martinelli odbywał służbę wojskową[2]. Na scenie po raz pierwszy wystąpił w 1908 roku w Montagnanie jako Posłaniec w Aidzie Giuseppe Verdiego[2]. Studia wokalne odbył w Mediolanie u Giuseppe Mandoliniego[1][2]. W 1910 roku kreował swoją pierwszą wielką rolę operową, wykonując tytułową partię w Ernanim Verdiego w mediolańskim Teatro dal Verme[1][2][3]. W 1911 roku został zaangażowany przez Giacoma Pucciniego do roli Dicka Johnsona w europejskiej prapremierze Dziewczyny ze Złotego zachodu w Rzymie[1][2]. W 1912 roku debiutował na deskach londyńskiego Covent Garden Theatre jako Cavaradossi w Tosce, a w 1913 roku w nowojorskiej Metropolitan Opera jako Rodolfo w Cyganerii[1][2]. W 1915 roku kreował rolę Lefèbvre’a w prapremierowym przedstawieniu opery Madame Sans-Gêne Umberta Giordana[3]. Po śmierci Enrica Carusa w 1921 roku został pierwszym tenorem Metropolitan Opera, z którą związany był do 1943 roku[2]. Gościnnie występował w Bostonie (1914), San Francisco (1923–1929), Chicago (1924–1931 i 1933–1944), Saint Louis (1934–1941) i Cincinnati (1940–1945), a także w Londynie (1913–1914, 1919 i 1937)[2]. W 1945 roku pożegnał się ze sceną operową, kreując rolę Poliona w Normie Vincenza Belliniego na deskach Metropolitan Opera[2]. Później występował jeszcze jako śpiewak koncertujący, działał też jako pedagog[2]. W 1967 roku w Seattle po raz ostatni wystąpił publicznie, odgrywając rolę cesarza Altouma w Turandot[2][3].
Jego repertuar obejmował około 50 ról operowych[1]. Występował m.in. jako Otello w Otellu, Radames w Aidzie, Manrico w Trubadurze, Eleazar w Żydówce, Don José w Carmen, Canio w Pajacach, Faust w Fauście, Samson w Samsonie i Dalili[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 110. ISBN 83-224-0656-8.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2308–2309. ISBN 0-02-865529-X.
- ↑ a b c d The Grove Book of Opera Singers. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 306–307. ISBN 978-0-19-533765-5.