Gran (herb szlachecki)
Gran (Gran-Czapiewski, Czapiewski odmienny) – kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Czapiewski.
Opis herbu[edytuj | edytuj kod]
Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[1]:
W polu błękitnym lew złoty, wspięty, trzymający takiż półksiężyc z twarzą; nad nim pięć takichż gwiazd w półokrąg. Klejnotu, hełmu, korony i labrów brak.
Według Przemysława Pragerta księżyc powinien być w lewo, tak jak w herbie Czapiewski, ale opis u Żernickiego, mówi o księżycu w prawo.
Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]
Wymieniany przez Emiliana Szeligę-Żernickiego (Die polnischen Stamwappen, Der polnische Adel) oraz przez Cramera (Geschichte der Lande Lauenberg und Bütow).
Rodzina Czapiewskich[edytuj | edytuj kod]
Herbowni[edytuj | edytuj kod]
Czapiewski (Czapienski, Czapiewsky, Czapiński). Rodzina używała też licznych przydomków: Gran (Gron, Grzanka), Jajeczek, Prusak (Pruszak), Wnuk, Złosz, Janta, Paszk, Ranoch (Renoch), Rumel, Samek (Zamek), Stosz (Wstosz), Ukleja, Wojan (Wojen), Żłop, Żuroch.
Ten konkretny herb miał wedle Żernickiego przysługiwać rodzinie o przydomku Gran. Tej samej rodzinie Żernicki przypisywał także Drzewicę. Natomiast według polskich autorów, rodzina ta używała herbu Jastrzębiec (Borkowski, Boniecki).
Nieznany Czapiewski posłużył się pieczęcią z herbem Czapiewski. Jantowie używali herbu Janta vel Białk (Żernicki). Pruszakowie i Żurochowie mieli używać herbu Leliwa, bądź jej odmiany (Czapiewski II). Pruszakom przypisywano też herb Pielesz. Zachowały się odciski pieczęci z herbami Wnuk-Czapiewskich i Złoszcz-Czapiewskich. Ci ostatni mieli, razem z Żłop-Czapiewskimi, posługiwać się Brochwiczem III, albo Ostoją. Żurochom przypisywano też herb Sas i Czapiewski III. Ponadto, Czapiewscy z poznańskiego, nie wiadomo czy spokrewnieni z kaszubskimi, używali Pomiana.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Przemysław Pragert: Herbarz rodzin kaszubskich. T. 2. Gdańsk: BiT, 2007, s. 33-37, 215-219. ISBN 978-83-924425-9-2.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104–108. ISBN 978-83-247-0100-1.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
|