Przejdź do zawartości

Gustaw Zygadłowicz (1869–1923)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gustaw Zygadłowicz
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

13 kwietnia 1869
Szatmárnémeti

Data i miejsce śmierci

7 stycznia 1923
Toruń

Przebieg służby
Lata służby

1890–1923

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Order Korony Żelaznej II klasy (Austro-Węgry) Kawaler Orderu Leopolda (Austria) Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie pokoju) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Żelazny (1813) I Klasy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Żelazny (1813) II Klasy Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Gustaw Zygadłowicz (ur. 13 kwietnia 1869 w Szatmárnémeti, zm. 7 stycznia 1923 w Toruniu) – generał dywizji Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Poświęcenie Szkoły Podchorążych w Łobzowie 12 stycznia 1919. Oznaczony 4) gen. bryg. Gustaw Zygadłowicz
Nagrobek gen. Zygadłowicza

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Feldmarschalleutnanta Gustawa Zygadłowicza i Luizy z Lengyelów[1]. Urodził się w Szatmárnémeti, w ówczesnym Królestwie Węgier (obecnie Rumunia). Ukończył Realną Szkołę Wojskową w Eisenstadt.

Od 1890 służył jako oficer piechoty w armii austriackiej. Służbę rozpoczął w Przemyślu jako oficer liniowy. W 1897 awansował na kapitana. W trakcie służby ukończył Wojskową Akademię Techniczną w Wiener Neustadt i w latach 1893–1895 Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu. W latach 1900–1906 służył w Biurze Topograficznym, a następnie w Sztabie Generalnym na stanowisku szefa wydziału włoskiego. W 1906 awansował na majora. Później pełnił służbę na stanowisku szefa sztabu dywizji piechoty we Lwowie. W latach 1908–1911 we Lwowie szef sztabu Obrony Krajowej. Od 1911 dowódca batalionu i pułku Landsturmu. Pułkownik z 1913.

Na frontach I wojny światowej dowodził brygadą piechoty. 1 maja 1917 awansowany na generała majora ze starszeństwem z dniem 22 czerwca 1917. Z dniem 1 stycznia 1919 został przeniesiony w stan spoczynku.

W styczniu 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Do marca 1920 roku dowódca 10 Dywizji Piechoty, dowódca Grupy Operacyjnej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej: marzec – maj 1920 dowódca 7 Armii, sierpień 1920 – lipiec 1921 dowódca Okręgu Generalnego „Kraków”. W styczniu 1921 otrzymał przydział do Centralnego Inspektoratu Wyszkolenia Armii. W tym samym roku, od 12 marca do 21 maja, był członkiem Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej.

6 lipca 1921 wyznaczony został na stanowisko komendanta Szkoły Sztabu Generalnego (późniejszej Wyższej Szkoły Wojennej). Mimo dużego taktu i dobrej woli nie zdołał osiągnąć porozumienia z francuską kadrą dydaktyczną. W następnym roku zweryfikowany został w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 oraz zezwolono mu (12 lutego) na przyjęcie i noszenie Krzyża Oficerskiego Orderu Legii Honorowej.

22 września 1922 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz Józef Piłsudski mianował go z dniem 1 stycznia 1923 dowódcą Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[2]. Zmarł 7 stycznia 1923. Pochowany jest na Cmentarzu Garnizonowym w Toruniu[3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 168.
  2. Tym samym dekretem i także z dniem 1 stycznia 1923, dotychczasowy dowódca korpusu, gen. dyw. Zygmunt Zieliński został awansowany na generała broni i przeniesiony w stan spoczynku (Dziennik Personalny Nr 26 z 30.09.1922 r.)
  3. GROBONET – wyszukiwarka osób pochowanych – Cmentarze Komunalne w Toruniu [online], grobonet.com [dostęp 2021-02-03] (pol.).
  4. Dekret Naczelnika Państwa z 24 marca 1922 r. L. 11445/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 322)
  5. a b c d e f g h i j k l Bielski 1995 ↓, s. 64.
  6. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1936 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 35, poz. 1763)
  7. Gazeta Lwowska nr 7 z 9 stycznia 1918 r. Część urzędowa [online], jbc.bj.uj.edu.pl [dostęp 2019-12-07].
  8. Mieczysław Bielski: Generałowie odrodzonej Rzeczypospolitej. T. 2. Toruń: Turpress, 1996, s. 341
  9. Decyzja Naczelnika Państwa L. 3625.22 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 250)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mieczysław Bielski: Generałowie odrodzonej Rzeczypospolitej. Toruń: Wydawnictwo Turpress, 1995. ISBN 83-902482-8-X.
  • Jan Rydel, W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001, s. 307-309, ISBN 83-7188-235-1, OCLC 830250410.
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 37,
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 123, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
  • H. P. Kosk: Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998