Przejdź do zawartości

Helena Kowalik-Ciemińska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Helena Kowalik
Pełne imię i nazwisko

Helena Kowalik-Ciemińska

Data urodzenia

1941

Zawód, zajęcie

dziennikarka, pisarka

Narodowość

polska

Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski

Pracodawca

m.in. „Życie Warszawy”, „Przegląd Tygodniowy” „Przegląd”, „Prawo i Życie

Helena Kowalik, właściwie Kowalik-Ciemińska[1] (ur. 1941) – polska dziennikarka i pisarka specjalizująca się w sprawach kryminalnych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Helena Kowalik ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim. Studiowała także dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim[1]. Przez 40 lat pracowała jako dziennikarka, m.in. „Życia Warszawy”, „Przeglądu Tygodniowego” „Przeglądu”, „Prawa i Życia”. Pisała głównie o sprawach karnych, sprawozdania z rozpraw sądowych oraz pitawale. Autorka kilkunastu książek, głównie zbiorów reportaży, lecz także dwóch powieści (Człenio, Córka Kaina)[2]. Prowadziła stronę internetową trop-reportera.pl[1].

Zdobyła m.in.: III Nagrodę im. Bolesława Prusa za całokształt pracy w dziennikarstwie (1991)[3]; nagrodę Ogólnopolskiego Radiowego Konkursu „Melchiory” w kategorii „Inspiracje roku 2010” za „uporczywe i konsekwentne dążenie do prawdy w reportażach sądowych”[4]; Nagrodę Specjalną Krajowego Klubu Reportażu za całokształt twórczości (2016)[2].

Od 2003 wchodzi w skład Rady Etyki Mediów (REM), w tym od 2004 jako sekretarz, a od 2011 wiceprzewodnicząca[5]. W 2014 Sąd Okręgowy w Toruniu, choć opinię Kowalik na temat dziennikarzy toruńskich „Nowości” wydaną w ramach działalności w REM ocenił jako „jaskrawo nierzetelną i po części absurdalną”, uniewinnił ją od zarzutu pomówienia[6]. W 2015 Sąd Okręgowy w Warszawie prawomocnie zobowiązał Kowalik do przeproszenia Anny Marszałek i Bertolda Kittela za „obraźliwe sformułowania oraz nieprawdziwe informacje” zawarte w opinii REM[7].

Publikacje książkowe

[edytuj | edytuj kod]

Publikowała także literackie reportaże w seriach „Ekspres reporterów” KAW oraz „Białe Plamy” Oficyny Literatów Rój[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Redakcja serwisu [online], trop-reportera.pl, 22 stycznia 2009 [dostęp 2020-11-03] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-22].
  2. a b c Helena Kowalik [online], Księgarnia PWN [dostęp 2020-11-03].
  3. Od felietonów Bolesława Prusa do… Nagrody im. Bolesława Prusa [online], Portal Stowarzyszenia Dziennikarzy RP, 14 sierpnia 2018 [dostęp 2020-11-03].
  4. Melchiory 2011: Jan Smyk reportażystą roku [online], Press.pl, 11 kwietnia 2011 [dostęp 2020-11-03].
  5. Skład Rady [online], Rada Etyki Mediów, 14 sierpnia 2019 [dostęp 2020-11-03] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-14].
  6. Wiceprzewodnicząca REM uniewinniona od zniesławienia dziennikarzy [online], Press.pl, 30 lipca 2014 [dostęp 2020-11-03].
  7. Szefowie Rady Etyki Mediów przepraszają Marszałek i Kittela [online], Press.pl, 7 sierpnia 2015 [dostęp 2020-11-03].