Hipoterapia
Hipoterapia (od gr. ἵππος "hippos" - koń, θεραπεία "therapeía" - terapia) – to metoda rehabilitacji ruchowej na bazie neurofizjologii, prowadzona przy udziale konia[1]. Jest jedną z wielu form rehabilitacji wieloprofilowej (psycho-ruchowej), oddziałującej jednocześnie psycho-motorycznie, psychoruchowo, sensorycznie, psychicznie i społecznie. Stosowana jest w rożnym wieku zarówno u dzieci jak u młodzieży czy dorosłych.
Terapia niepełnosprawnych z zastosowaniem metody hipoterapii obejmuje głównie osoby niepełnosprawne psychoruchowo, sensorycznie lub osób socjopatycznych. Dobroczynne dla zdrowia fizycznego skutki kontaktu z koniem znane były już w starożytności; jako metoda leczenia pojawiły się ponownie w nowoczesnej medycynie konwencjonalnej w latach 50.- 60. XX w., zwłaszcza w neurologii, ortopedii i psychiatrii[2][3].
Spis treści
Podstawowe zasady[edytuj | edytuj kod]
Hipoterapia jest ściśle ze sobą powiązana z innymi metodami rehabilitacyjnymi i terapeutycznymi i w pełni korzysta z ich dorobku naukowego.
Cel hipoterapii[edytuj | edytuj kod]
Celem terapii z koniem (z elementami jazdy konnej) jest przywrócenie pacjentom sprawności fizycznej i psychicznej w możliwym do osiągnięcia zakresie. Hipoterapia stanowi jeden z elementów rehabilitacji leczniczej i jako taka jest prowadzona przez specjalistę, na zlecenie i pod kontrolą lekarza. Hipoterapeuta pełni rolę asekurującą, zapewniając bezpieczeństwo oraz rolę przewodnika w kontakcie ze zwierzęciem[3].
Dobór konia[edytuj | edytuj kod]
Konie stosowane w hipoterapii dobiera się starannie pod kątem pożądanych cech (przede wszystkim cech charakteru). Muszą one być wcześniej wytresowane m.in.: łagodności, posłuszności oraz odpowiedniej budowie anatomicznej i wieku. Jedną z najpopularniejszych ras koni stosowanych w Polsce do hipoterapii są konie huculskie[4]. Ponadto, koń powinien być dobrany do jeźdźca, do jego wzrostu i potrzeb rehabilitacyjnych[5][4]. Czasami do hipoterapii wlicza się terapię na ośle, zwaną onoterapią.
Formy hipoterapii[edytuj | edytuj kod]
Można wyróżnić kilka form hipoterapii:
- Terapia ruchem konia - polega na biernym poddawaniu pacjenta ruchom konia.
- Fizjoterapia na koniu - jest to gimnastyka lecznicza na koniu, polega na wykonywaniu przez pacjenta ćwiczeń na koniu.
- Psychopedagogiczna jazda konna i woltyżerka - wskazana dla osób z problemami emocjonalnymi, psychicznymi oraz z upośledzeniem umysłowym. Terapia odbywa się zgodnie z zaleceniami psychologa, psychoterapeuty. Obejmuje zajęcia zarówno na koniu jak i przy koniu.
- Terapia kontaktem z koniem - najważniejsza w tej formie terapii jest więź emocjonalna pacjenta z koniem. Stosowana jest głównie u osób z zaburzeniami psychicznymi i emocjonalnymi, a także w przypadku występowania przeciwwskazań do jazdy konnej[6]
Działanie hipoterapii[edytuj | edytuj kod]
- korygowanie postawy ciała;
- regulacja napięcia mięśniowego;
- kontakt z przyrodą, działanie motywacyjne;
- doskonalenie równowagi, koordynacji, orientacji w przestrzeni, schematu własnego ciała, poczucia rytmu;
- stymulacja i normalizacja czucia powierzchniowego;
- zwiększenie poczucia własnej wartości, zmniejszenie zaburzeń emocjonalnych;
- rozwijanie pozytywnych kontaktów społecznych[7].
- pobudzenie zmysłów
- wzmocnienie odporności
- zwiększenie wydolności organizmu
- kształtowanie poczucia własnej odrębności[8]
- zwiększenie możliwości koncentracji uwagi
- rozwijanie samodzielności
- zwiększenie możliwości lokomocyjnych[9]
Przekazywanie wzorca chodu[edytuj | edytuj kod]
Przekazywanie wzorca chodu jest najbardziej unikatowym celem hipoterapii. Taki sposób prowadzenia hipoterapii jest wskazany najbardziej dla dzieci i młodzieży chodzących samodzielnie w nieprawidłowym wzorcu, uczących się chodzić oraz siedzących samodzielnie, ale niestabilnie[5].
Autyzm[edytuj | edytuj kod]
Inną szczególną cechą hipoterapii są możliwości pracy z dziećmi autystycznymi, ponieważ, jak zauważył Monty Roberts, osoby autystyczne i konie wykazują wiele podobieństw w postrzeganiu, reagowaniu i porozumiewaniu się[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Strauß Ingrid, (1991), Hippoterapie: Neurologische Krankengymnastik auf Pferd, Wydawnictwo "Hippokrates Verlag GmbH", Stuttgart, s.27.
- ↑ O hipoterapii. Fundacja Hipoterapia – Na Rzecz Rehabilitacji Dzieci Niepełnosprawnych. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ a b c Alicja Raczkowska: Koń – wspaniały terapeuta. Fundacja Hipoterapia za: Koń Polski, 2009-07. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ a b Wincenty Smolak: Jaki powinien być koń do hipoterapii. Konie Wortale. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ a b Jan Krupiński: Hipoterapia – podejście neurofizjologiczne. Fundacja Hipoterapia za: Fizjoterapia Polska. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ A. Strumińska (red.), Psychopedagogiczne aspekty hipoterapii dzieci i młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie, Warszawa: Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, s. 16.
- ↑ Efekty hipoterapii. Fundacja Hipoterapia – Na Rzecz Rehabilitacji Dzieci Niepełnosprawnych. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ Jagoda Bojarczuk, Hipoterapia. Wskazania, Metody, Ćwiczenia., Warszawa 2018: Wydawnictwo SBM, s.49.
- ↑ A. Strumińska (red.), Psychopedagogiczne aspekty hipoterapii dzieci i młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie, Warszawa: Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2003, s.18.
