Hipoterapia
Hipoterapia – forma rehabilitacji psycho-ruchowej, do której stosuje się konia. Jest jedną z form rehabilitacji wieloprofilowej, czyli oddziałującej jednocześnie ruchowo, sensorycznie, psychicznie i społecznie. Stosowana jest zarówno u dzieci, u młodzieży, jak i u dorosłych. Terapia niepełnosprawnych z zastosowaniem metody hipoterapii obejmuje głównie osoby niepełnosprawne ruchowo, sensorycznie i umysłowo. Dobroczynne dla zdrowia skutki kontaktu z koniem znane były już w starożytności; jako metoda leczenia pojawiły się w nowoczesnej medycynie w latach 50.-60. XX w., zwłaszcza w neurologii, ortopedii i psychiatrii.[1][2]
Spis treści
Podstawowe zasady[edytuj | edytuj kod]
Hipoterapia jest ściśle powiązana z innymi metodami rehabilitacyjnymi i terapeutycznymi i w pełni korzysta z ich dorobku. Celem terapii z koniem (z elementami jazdy konnej) jest przywrócenie pacjentom sprawności fizycznej i psychicznej w możliwym do osiągnięcia zakresie. Hipoterapia stanowi jeden z elementów rehabilitacji leczniczej i jako taka jest prowadzona przez specjalistę, na zlecenie i pod kontrolą lekarza. Hipoterapeuta pełni rolę asekurującą, zapewniając bezpieczeństwo oraz rolę przewodnika w kontakcie ze zwierzęciem.[2] Konie stosowane w hipoterapii dobiera się starannie pod kątem pożądanych cech (przede wszystkim cech charakteru). Muszą one być m.in.: łagodne, posłuszne, o odpowiedniej budowie i wieku. Jedną z najpopularniejszych ras koni stosowanych w Polsce do hipoterapii są konie huculskie.[3] Ponadto, koń powinien być dobrany do jeźdźca, do jego wzrostu i potrzeb rehabilitacyjnych.[4][3] Czasami do hipoterapii wlicza się terapię na ośle, zwaną onoterapią.
Działanie hipoterapii[edytuj | edytuj kod]
- korygowanie postawy ciała;
- regulacja napięcia mięśniowego;
- kontakt z przyrodą, działanie motywacyjne;
- doskonalenie równowagi, koordynacji, orientacji w przestrzeni, schematu własnego ciała, poczucia rytmu;
- stymulacja i normalizacja czucia powierzchniowego;
- zwiększenie poczucia własnej wartości, zmniejszenie zaburzeń emocjonalnych;
- rozwijanie pozytywnych kontaktów społecznych.[5]
Przekazywanie wzorca chodu[edytuj | edytuj kod]
Przekazywanie wzorca chodu jest najbardziej unikatowym celem hipoterapii. Taki sposób prowadzenia hipoterapii jest wskazany najbardziej dla dzieci i młodzieży chodzących samodzielnie w nieprawidłowym wzorcu, uczących się chodzić oraz siedzących samodzielnie, ale niestabilnie.[4]
Autyzm[edytuj | edytuj kod]
Inną szczególną cechą hipoterapii są możliwości pracy z dziećmi autystycznymi, ponieważ, jak zauważył Monty Roberts, osoby autystyczne i konie wykazują wiele podobieństw w postrzeganiu, reagowaniu i porozumiewaniu się.[2]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
- ↑ O hipoterapii. Fundacja Hipoterapia - Na Rzecz Rehabilitacji Dzieci Niepełnosprawnych. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Alicja Raczkowska: Koń - wspaniały terapeuta. Fundacja Hipoterapia za: Koń Polski, 2009-07. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ 3,0 3,1 Wincenty Smolak: Jaki powinien być koń do hipoterapii. Konie Wortale. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ 4,0 4,1 Jan Krupiński: Hipoterapia - podejście neurofizjologiczne. Fundacja Hipoterapia za: Fizjoterapia Polska. [dostęp 2011-07-30].
- ↑ Efekty hipoterapii. Fundacja Hipoterapia - Na Rzecz Rehabilitacji Dzieci Niepełnosprawnych. [dostęp 2011-07-30].
