Hokej na trawie na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1972
| |||
| |||
| Dyscyplina | |||
|---|---|---|---|
| Organizator | |||
| Szczegóły turnieju | |||
| Gospodarz | |||
| Otwarcie |
27 sierpnia 1972 | ||
| Zamknięcie (finał) |
10 września 1972 | ||
| Liczba drużyn |
16 | ||
| I miejsce | |||
| II miejsce | |||
| III miejsce | |||
| Statystyki turnieju | |||
| Liczba meczów |
68 | ||
| Król strzelców | |||
Hokej na trawie na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1972 w Monachium, został rozegrany w dniach 27 sierpnia – 10 września. W turnieju udział wzięło 16 drużyn męskich (kobiety nie startowały). Złoty medal zdobyła reprezentacja RFN (gospodarze igrzysk), srebro przypadło Pakistanowi a brąz drużynie Indii. W zawodach udział wzięła również reprezentacja Polski, która zajęła 11. miejsce. W turnieju uczestniczyło 263 laskarzy[1]. Zawody miały miejsce na boisku do hokeja na trawie - Hockeyanlage, będącym częścią stadionu Olympiapark München.
Rezultaty zawodów[2][edytuj | edytuj kod]
Grupa A[edytuj | edytuj kod]
| Drużyna | Pkt | Mecze | Zwycięstwa | Remisy | Porażki | Strzelone bramki | Stracone bramki |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 RFN
|
13 | 7 | 6 | 1 | 0 | 17 | 5 |
 Pakistan
|
11 | 7 | 5 | 1 | 1 | 17 | 6 |
 Malezja
|
9 | 7 | 4 | 1 | 2 | 9 | 7 |
 Hiszpania
|
8 | 7 | 2 | 4 | 1 | 9 | 8 |
 Belgia
|
5 | 7 | 2 | 1 | 4 | 8 | 14 |
 Francja
|
4 | 7 | 2 | 0 | 5 | 6 | 13 |
 Argentyna
|
3 | 7 | 0 | 3 | 4 | 4 | 9 |
 Uganda
|
3 | 7 | 0 | 3 | 4 | 6 | 14 |
27 sierpnia
| RFN
|
5 – 1 | Belgia
|
27 sierpnia
| Pakistan
|
3 – 0 | Francja
|
27 sierpnia
| Hiszpania
|
1 – 1 | Argentyna
|
27 sierpnia
| Malezja
|
3 – 1 | Uganda
|
28 sierpnia
| Belgia
|
1 – 1 | Argentyna
|
28 sierpnia
| RFN
|
1 – 0 | Malezja
|
28 sierpnia
| Pakistan
|
1 – 1 | Hiszpania
|
28 sierpnia
| Francja
|
3 – 1 | Uganda
|
29 sierpnia
| Hiszpania
|
0 – 0 | Malezja
|
29 sierpnia
| Pakistan
|
3 – 1 | Uganda
|
29 sierpnia
| Belgia
|
1 – 0 | Francja
|
29 sierpnia
| RFN
|
2 – 1 | Argentyna
|
31 sierpnia
| Argentyna
|
0 – 0 | Uganda
|
31 sierpnia
| Pakistanu
|
1 – 2 | RFN
|
31 sierpnia
| Hiszpania
|
1 – 0 | Belgia
|
31 sierpnia
| Francja
|
0 – 1 | Malezja
|
1 września
| Hiszpania
|
3 – 2 | Francja
|
1 września
| RFN
|
1 – 1 | Uganda
|
1 września
| Pakistan
|
3 – 1 | Argentyna
|
1 września
| Belgia
|
2 – 4 | Malezja
|
3 września
| RFN
|
2 – 1 | Hiszpania
|
3 września
| Malezja
|
0 – 3 | Pakistan
|
3 września
| Argentyna
|
0 – 1 | Francja
|
3 września
| Belgia
|
2 – 0 | Uganda
|
4 września
| Hiszpania
|
2 – 2 | Uganda
|
4 września
| Belgia
|
1 – 3 | Pakistan
|
4 września
| Francja
|
0 – 4 | RFN
|
4 września
| Argentyna
|
0 – 1 | Malezja
|
Grupa B[edytuj | edytuj kod]
| Drużyna | Pkt | Mecze | Zwycięstwa | Remisy | Porażki | Strzelone bramki | Stracone bramki |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Indie
|
13 | 7 | 6 | 1 | 0 | 25 | 8 |
 Holandia
|
11 | 7 | 5 | 1 | 1 | 20 | 9 |
 Wielka Brytania
|
9 | 7 | 4 | 1 | 2 | 15 | 10 |
 Australia
|
8 | 7 | 3 | 2 | 2 | 18 | 8 |
 Nowa Zelandia
|
7 | 7 | 2 | 3 | 2 | 16 | 11 |
 Polska
|
6 | 7 | 2 | 2 | 3 | 12 | 12 |
 Kenia
|
3 | 7 | 1 | 1 | 5 | 8 | 17 |
 Meksyk
|
0 | 7 | 0 | 0 | 7 | 1 | 40 |
27 sierpnia
| Holandia
|
1 – 1 | Indie
|
27 sierpnia
| Wielka Brytania
|
6 – 0 | Meksyk
|
27 sierpnia
| Australia
|
0 – 0 | Nowa Zelandia
|
27 sierpnia
| Polska
|
1 – 0 | Kenia
|
28 sierpnia
| Nowa Zelandia
|
7 – 0 | Meksyk
|
28 sierpnia
| Indie
|
5 – 0 | Wielka Brytania
|
28 sierpnia
| Holandia
|
4 – 2 | Polska
|
28 sierpnia
| Australia
|
3 – 1 | Kenia
|
30 sierpnia
| Holandia
|
5 – 1 | Kenia
|
30 sierpnia
| Indie
|
3 – 1 | Australia
|
30 sierpnia
| Polska
|
3 – 0 | Meksyk
|
30 sierpnia
| Nowa Zelandia
|
2 – 1 | Wielka Brytania
|
31 sierpnia
| Holandia
|
2 – 0 | Nowa Zelandia
|
31 sierpnia
| Australia
|
10 – 0 | Meksyk
|
31 sierpnia
| Kenia
|
0 – 2 | Wielka Brytania
|
31 sierpnia
| Indie
|
2 – 2 | Polska
|
2 września
| Holandia
|
4 – 0 | Meksyk
|
2 września
| Nowa Zelandia
|
3 – 3 | Polska
|
2 września
| Australia
|
1 – 1 | Wielka Brytania
|
2 września
| Indie
|
3 – 2 | Kenia
|
3 września
| Indie
|
8 – 0 | Meksyk
|
3 września
| Nowa Zelandia
|
2 – 2 | Kenia
|
3 września
| Wielka Brytania
|
3 – 1 | Holandia
|
3 września
| Australia
|
1 – 0 | Polska
|
4 września
| Holandia
|
3 – 2 | Australia
|
4 września
| Kenia
|
2 – 1 | Meksyk
|
4 września
| Indie
|
3 – 2 | Nowa Zelandia
|
4 września
| Wielka Brytania
|
2 – 1 | Polska
|
Mecze o miejsca 5–8[edytuj | edytuj kod]
7 września
| Australia
|
2 – 1 | Malezja
|
7 września
| Hiszpania
|
0 – 2 | Wielka Brytania
|
Mecz o 15. miejsce[edytuj | edytuj kod]
7 września
| Uganda
|
4 – 1 | Meksyk
|
Mecz o 13. miejsce[edytuj | edytuj kod]
7 września
| Kenia
|
1 – 0 (dogr.) | Argentyna
|
Mecz o 11. miejsce[edytuj | edytuj kod]
8 września
| Polska
|
4 – 4 (dogr.) 3 – 0 (kar.) |
Francja
|
Mecz o 9. miejsce[edytuj | edytuj kod]
8 września
| Nowa Zelandia
|
2 – 1 | Belgia
|
Mecz o 7. miejsce[edytuj | edytuj kod]
9 września
| Hiszpania
|
2 – 1 | Malezja
|
Mecz o 5. miejsce[edytuj | edytuj kod]
9 września
| Australia
|
2 – 1 (dogr.) | Wielka Brytania
|
Półfinały[edytuj | edytuj kod]
8 września
| RFN
|
3 – 0 | Holandia
|
8 września
| Pakistan
|
2 – 0 | Indie
|
Mecz o 3. miejsce[edytuj | edytuj kod]
10 września
| Indie
|
2 – 1 | Holandia
|
Finał[edytuj | edytuj kod]
10 września
| RFN
|
1 – 0 | Pakistan
|
Zestawienie końcowe drużyn[edytuj | edytuj kod]
| Poz. | Drużyna[3] |
|---|---|
 |
RFN
|
 |
Pakistan
|
 |
Indie
|
| 4 | Holandia
|
| 5 | Australia
|
| 6 | Wielka Brytania
|
| 7 | Hiszpania
|
| 8 | Malezja
|
| 9 | Nowa Zelandia
|
| 10 | Belgia
|
| 11 | Polska
|
| 12 | Francja
|
| 13 | Kenia
|
| 14 | Argentyna
|
| 15 | Uganda
|
| 16 | Meksyk
|
Medaliści[edytuj | edytuj kod]
Strzelcy bramek[edytuj | edytuj kod]
- 17 bramek
- 10 bramek
- 9 bramek
- 8 bramek
- 7 bramek
- 6 bramek
- 5 bramek
- 4 bramki
James Mason
Harmik Singh- Kulwant Singh
Murugesan Mahendran
Jan Borren
Munawwaruz Zaman
Jorge Fábregas
Kuldip Singh Bhogal
- 3 bramki
Alfredo Quaquarini- Ric Charlesworth
- Brian Glencross
Charles Pous
Michael Corby- B. P. Govinda
- Michael Kindo
- Ashok Kumar
Stefan Otulakowski- Witold Ziaja
- Saeed Anwar
- 2 bramki
- Patrick Nilan
Patrick Gillard- Jean-François Gilles
- Guy Miserque
- Carl-Eric Vanderborght
- Patrick Burtschell
- Francis Coutou
- Terry Gregg
- Peter Marsh
- Rui Saldanha
Davinder Singh Deegan- Surjeet Singh Panesar
- Surjeet Singh Rihal
- Ramalingam Pathmarajah
- Sri Shanmuganathan
Frans Spits- Shahnaz Sheikh
- Włodzimierz Matuszyński
- Francisco Amat
- José Sallés
Horst Dröse- Werner Kaessmann
- Rainer Seifert
- 1 bramka
- Jorge Sabbione
- Greg Browning
- Donald Smart
- Philippe Collin
- Jean-Luc Darfeuille
- Georges Grain
- Eric Pitau
- Joe Ahmad
- Michael Crowe
- John French
- Christopher Langhorne
- M. P. Ganesh
- Tarlochan Singh Chana
- Brajinder Singh Daved
- Avtar Singh Sohal
- Francis Belavantheran
- Franco De Cruz
- Harnahal Singh Sewa
José Miguel Huacuja- José María Mascaro
- Nico Spits
- Jeroen Zweerts
- Jeff Archibald
- Mudassar Asghar
- Akhtarul Islam
- Muhammad Asad Malik
- Fazalur Rehman
- Stanisław Kaźmierczak
- Aleksander Wrona
- Józef Wybieralski
- José Alustiza
- Jaime Amat
- Juan Amat
- Paul Adiga
- Willie Lobo
- Ajit Singh Bhogal
- Jagdish Singh Kapoor
- Amarjit Singh Sandhu
- Rajinder Singh Sandhu
- Wolfgang Baumgart
- Carsten Keller
- Detlev Kittstein
- Ulrich Klaes
- Uli Vos
Skład reprezentacji Polski[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Choroba (Siemianowiczanka)
- Aleksander Ciążyński (Sparta Gniezno)
- Bolesław Czaiński (Grunwald P-ań wych. Stella Gniezno)
- Jerzy Czajka (Warta P-ań)
- Henryk Grotowski (Grunwald P-ań wych. Stella Gniezno)
- Stanisław Iskrzyński (Grunwald Poznań)
- Zbigniew Juszczak (Grunwald P-ań)
- Stanisław Kasprzyk (Sparta Gniezno)
- Stanisław Kaźmierczak (Grunwald P-ań)
- Marek Kruś (Grunwald P-ań)
- Zbigniew Łój (Siemianowiczanka)
- Włodzimierz Matuszyński (Grunwald P-ań)
- Stefan Otulakowski (Warta P-ań)
- Ryszard Twardowski (Grunwald P-ań)
- Stefan Wegnerski (Grunwald P-ań, wych Stelli Gniezno)
- Aleksander Wrona (Śląsk Katowice)
- Józef Wybieralski (Warta Poznań)
- Witold Ziaja (Siemianowiczanka)
Ciekawostki i kontrowerjse[edytuj | edytuj kod]
Zdobycie złotego medalu przez reprezentację RFN było pierwszym tytułem osiągniętym przez reprezentację z Europy od 1920 roku. W ostatnich dziesięciu minutach meczu o złoty medal sędziowie dwukrotnie przerywali grę, aby kibice z Pakistanu, którzy wbiegli na boisko, mogli zostać usunięci, a ich zawodnicy i oficjele wielokrotnie protestowali przed arbitrami. Po ostatnim gwizdku pakistańscy kibice i oficjele wtargnęli na boisko i zaatakowali zachodnioniemiecką policję i ochronę stadionu, po czym szturmowali stół sędziów turnieju, a następnie wylali wiadro wody na prezesa Międzynarodowej Federacji Hokeja (IHF) - Rene Franka, podczas gdy gracze z Pakistanu zdewastowali swoją szatnię[4].
Podczas ceremonii wręczenia medali pakistańscy hokeiści odmówili noszenia srebrnych medali oraz odwrócili się plecami gdy grano hymn RFN[5]. Jedenastu pakistańskich graczy zostało dożywotnio wykluczonych z reprezentacji narodowej, ale po wystosowaniu oficjalnych przeprosin zakaz został skrócony do dwóch lat - ośmiu z nich pojawiło się podczas igrzysk olimpijskich w 1976.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ sports-reference.com, Hockey at the 1972 München Summer Games, [dostęp: 2016-10-04].
- ↑ todor66.com, Men Field Hockey XX Olympic Games 1972 Munchen (FRG) – 27.08-10.09 Winner West Germany (1st), [dostęp: 2016-10-04].
- ↑ sports-reference.com, Hockey at the 1972 München Summer Games: Men's Hockey, [dostęp: 2016-10-04].
- ↑ Field Hockey 101: Olympic history, nbcolympics.com, [dostęp: 2021-07-20].
- ↑ Munich Olympic fiasco and Pakistan hockey, dawn.com, [dostęp: 2021-07-20].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Olympic Report Munich 1972 : Volume 3 The competitions, s. 400–417.. library.la84.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-06)]. (ang.), [dostęp: 2016-10-04].
