Horodyszcze (wieś w rejonie pińskim)

Horodyszcze
Гарадзішча
	; Widok wsi
Państwo	Białoruś
Obwód	brzeski
Rejon	piński
Sielsowiet	Horodyszcze
Populacja (2009); • liczba ludności	; 284
Nr kierunkowy	+375 165
Kod pocztowy	225731
Tablice rejestracyjne	1
	Położenie na mapie Białorusi Horodyszcze
	Położenie na mapie obwodu brzeskiego Horodyszcze
	52°09′50″N 26°16′20″E/52,163889 26,272222
	Multimedia w Wikimedia Commons

Horodyszcze (błr. Гарадзішча; ukr. Городище; ros. Городище) – wieś na Białorusi, w rejonie pińskim obwodu brzeskiego, położona nad jeziorem Horodyszcze.

Historia

W XVII wieku kasztelan trocki Jan Karol Kopeć ufundował we wsi kościół i klasztor opactwa benedyktynów, sprowadzonych z Monte Cassino. W drugiej połowie XVIII wieku opatem klasztoru został o. Mikołaj Stanisław Kieszkowski, który doprowadził do budowy murowanego kościoła i budynków klasztornych i napisał tu swą rozprawę teologiczną „Forma Gregis Pastor...”^[1]^[2]. W 1843 fundusze przeszły na własność rządu, a w 1864 klasztor został zamknięty. Klasztor posiadał majątki: Kupiatycze, Soszno, Wólka, Biała, Ciołkowicze i znaczne kapitały. Horodyszcze z murami klasztornymi z kościołem i wioską Soszno nabył od rządu rzeczywisty radca stanu De la Gardie prezydent izby skarbowej mińskiej za kilka tysięcy rubli srebrnych, wypłacanych w ratach w ciągu kilkunastu lat. Samo jezioro i karczma w Horodyszczu dawała mu 1000 rubli srebrnych rocznego dochodu. W XIX wieku Horodyszcze były jedyną wsią katolicką w powiecie pińskim ówczesnej guberni mińskiej. Była tu parafia dekanatu pińskiego z filiami: Łunin, Pohost, Soszno, Bohdanówka i kaplicą Płoskinie^[3].

3 lipca 1919 trzy łodzie motorowe przeprowadziły rajd rzeką Jasiołdą. Na jednej z łodzi znajdował się pluton 34 pp pod dowództwem chorążego Andrzeja Baja, który pod nieprzyjacielskim ogniem desantował się i zdobył Horodyszcze, co następnie umożliwiło zajęcie, ważnego ze względów komunikacyjnych, Łunińca^[4]. Na pamiątkę tych wydarzeń 3 lipca ogłoszono Świętem Flotylli Rzecznej^[5].

W 1941 r. w lesie w pobliżu wsi Wólka Horodyszczańska odkryto zbiorowy grób 53 więźniów więzienia w Pińsku zamordowanych przez NKWD^[6].

Galeria
Kościół św. Anny na obrazie Napoleona Ordy
Zabudowa wsi w 1936 r.
Zagroda, około 1936
Kościół w 1936 r.
Szkoła i dom wycieczkowy, 1936
Dom turysty w 1938 r.

Zobacz też

Horodyszcze - sąsiednie osiedle o tej samej nazwie

Przypisy

↑ Chwaliszewski M., Żywot i cuda wielebnego Sługi Bożego O. Bernarda z Wąbrzeźna..., Poznań 1881, s. 197-209
↑ Komenda i jej przezwyciężenie (wiek XVII do XVIII) [online], 13 stycznia 2017 [dostęp 2024-08-08] (pol.).
↑ Horodyszcze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 401 ., znaczenie 6.
↑ Taube i Żukowski 1931 ↓, s. 7-9.
↑ Taube i Żukowski 1931 ↓, s. 49.
↑ AleksyA. Dubrowski AleksyA., Niewypłakane łzy, „Echa Polesia” (3(27)), 2010, s. 64-65 [dostęp 2020-11-03] (pol.).

Bibliografia

Karol Taube, Olgierd Żukowski: Zarys historii wojennej flotyll rzecznych. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1931, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Horodyszcze (6), pow. piński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 144 .
Horodyszcze na mapie WIG
Archiwalne widoki miejscowości w bibliotece Polona

[1] Chwaliszewski M., Żywot i cuda wielebnego Sługi Bożego O. Bernarda z Wąbrzeźna..., Poznań 1881, s. 197-209

[2] Komenda i jej przezwyciężenie (wiek XVII do XVIII) [online], 13 stycznia 2017 [dostęp 2024-08-08] (pol.).

[3] Horodyszcze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 401 ., znaczenie 6.

[CITEREFTaubeŻukowski19317-9-4] Taube i Żukowski 1931 ↓, s. 7-9.

[CITEREFTaubeŻukowski193149-5] Taube i Żukowski 1931 ↓, s. 49.

[:0-6] AleksyA. Dubrowski AleksyA., Niewypłakane łzy, „Echa Polesia” (3(27)), 2010, s. 64-65 [dostęp 2020-11-03] (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]