Hucisko Oleskie
49°55′15″N 24°57′10″E/49,920833 24,952778| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Powierzchnia |
1,886 km² |
| Wysokość |
367 m n.p.m. |
| Populacja (2001) • liczba ludności • gęstość |
|
| Nr kierunkowy |
3265 |
| Kod pocztowy |
80713 |
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 49°55′15″N 24°57′10″E/49,920833 24,952778
| |
Hucisko Oleskie (Huta Oleska lub Huta Olejska; ukr. Гутище) – wieś w obwodzie lwowskim, w rejonie złoczowskim na Ukrainie.
Do scalenia w 1934 r.[1], w II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej w powiecie złoczowskim województwa tarnopolskiego. Po II wojnie światowej gmina została wcielona do ZSRR.
Hucisko Oleskie było jedną z wielu wsi, której polscy mieszkańcy stali się ofiarą rzezi wołyńskiej. W latach 1944-1945 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 30 Polaków[2].
W wyniku akcji przesiedleńczej w 1945 większość mieszkańców wsi dotarła i zamieszkała na terenie gminy Niegosławice w województwie lubuskim, m.in. w Bukowicy[3], gdzie dawni hutniacy zrzeszeni są w Kole Kresowiaków przy stowarzyszeniu Towarzystwo Bory Dolnośląskie.
Urodzeni w Hucisku Oleskim[edytuj | edytuj kod]
- Zygmunt Michał Nestorowski (1915-1966) - kapucyn, kapelan Armii Krajowej, opiekun wysiedlanych Polaków.
- Franciszek Sikorski (ur. w 1930) - polski nauczyciel, pisarz, autor "Iwy Zielonej", opisującej ludobójstwo dokonane przez OUN-UPA[4].
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich Hucisko Oleskie to: zaścianek szlachecki w powiecie złoczowskim, położony 4 km na południowy-zachód od Podhorców i południowy wschód od Oleska[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 64, poz. 572
- ↑ Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946, wyd. 2, Wrocław: Nortom, 2006, s. 499, ISBN 83-89684-61-6, ISBN 978-83-89684-61-5, OCLC 156875487.
- ↑ Maciej Boryna (red.), Z Kresów na Kresy, Szprotawa 2015 , s. 3
- ↑ Renata Pomarańska, Literatura piękna "nośnikiem pamięci" o martyrologii Kresów, t. 1, Lublin 2019, s. 106-107, ISBN 978-83-953559-0-5.
- ↑ Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. III. Warszawa: 1880–1902, s. 202.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. III, Warszawa, 1880–1902, s. 202.
- Władysław Kubów, Terroryzm na Podolu Warsaw, 2003
- Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych. baza.archiwa.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-23)].
- Stanisław Żurek, Kalendarium ludobójstwa ukraińskiego dokonanego na ludności polskiej w latach 1939 - 1948
- Maciej Boryna (red.), Z Kresów na Kresy, Szprotawa 1945 (ISBN 978-83-930137-8-4)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Hucisko Oleskie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 202.