Przejdź do zawartości

Ilja Winogradow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ilja Winogradow
Илья Виноградов
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

20 czerwca 1906
Niżnij Awzian, Baszkiria

Data śmierci

luty 1978

Przebieg służby
Lata służby

1918–1975

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

zastępca szefa Zarządu Wywiadowczego Armii Czerwonej

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji,
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Bohdana Chmielnickiego I klasy Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” II klasy (ZSRR) Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za obronę Stalingradu” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za zdobycie Królewca” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR”

Ilja Wasiljewicz Winogradow (ros. Илья Васильевич Виноградов, ur. 7 czerwca?/20 czerwca 1906 w miejscowości Niżnij Awzian w Baszkirii, zm. w lutym 1978) – radziecki wojskowy, generał porucznik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1915 skończył szkołę, potem pracował w fabryce, od 1918 służył w Armii Czerwonej, uczestniczył w wojnie domowej i walkach z basmaczami, w 1924 został ranny. Od 1926 należał do WKP(b), w 1929 ukończył szkołę wojskową im. WCIK, a w 1936 Akademię Wojskową im. Frunzego, pracował w sztabie dywizji kawalerii i 1937-1938 w sztabie Białoruskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego, później studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego. Brał udział w wojnie z Finlandią 1939-1940 jako szef Wydziału 4 Sztabu Leningradzkiego Okręgu Wojskowego i szef sztabu 28 Korpusu Piechoty, później pracował w Sztabie Generalnym, uczestniczył w wojnie z Niemcami jako szef wywiadu Frontu Południowo-Zachodniego (listopad 1941-czerwiec 1942), Stalingradzkiego (lipiec-grudzień 1942), Dońskiego/Centralnego (grudzień 1942-kwiecień 1943). Od kwietnia do lipca 1943 był zastępcą szefa Zarządu Wywiadowczego Armii Czerwonej, od lipca do października 1943 szefem Wydziału Wywiadowczego Sztabu Frontu Woroneskiego, 1943-1944 1 Ukraińskiego, a 1944-1945 2 Białoruskiego. Po wojnie od sierpnia 1945 do stycznia 1950 był szefem Zarządu Wywiadowczego Północnej Grupy Wojsk w Polsce, a od lutego 1950 do marca 1952 Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech, później kierował katedrą i wydziałem w Akademii Wojskowej im. Frunzego, 1955-1957 był wojskowym attaché przy Ambasadzie ZSRR w Finlandii, a 1957-1975 attaché przy Ambasadzie ZSRR w NRD (od 1968 w stopniu generała porucznika).

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I medale oraz odznaczenia zagraniczne.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]