Irena Degutienė
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 czerwca 1949 |
|---|---|
| Minister pracy i opieki socjalnej Litwy | |
| Okres |
od 10 grudnia 1996 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Litwy (p.o.) | |
| Okres |
od 4 maja 1999 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Litwy (p.o.) | |
| Okres |
od 27 października 1999 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Przewodniczący Sejmu | |
| Okres |
od 17 września 2009 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Irena Degutienė (ur. 1 czerwca 1949 w Szawlach) – litewska polityk, lekarka, minister pracy i opieki socjalnej w latach 1996–2000, w 1999 dwukrotnie pełniąca obowiązki premiera, przewodnicząca Sejmu w latach 2009–2012.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W 1974 ukończyła studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Wileńskiego.
W latach 1974–1976 pracowała jako lekarz terapeuta w kombinacie bawełnianym w Olicie. Od 1976 zatrudniona w Wileńskim Szpitalu Klinicznym Czerwonego Krzyża na stanowiskach: anestezjologa, kierownika oddziału gastroenterologii, zastępcy lekarza naczelnego i lekarza naczelnego. W latach 1994–1996 pełniła funkcję sekretarza Ministerstwa Zdrowia.
W 1994 dołączyła do Związku Ojczyzny, objęła funkcję wiceprzewodniczącej partii. W 1996, 2000 i 2004 była wybierana do Sejmu kolejnych kadencji. Zasiadła we frakcji Związku Ojczyzny, od 2005 była jej przewodniczącą.
10 grudnia 1996 otrzymała nominację na stanowisko ministra pracy i opieki socjalnej w rządzie Gediminasa Vagnoriusa. Urząd sprawowała do 9 listopada 2000. Od 4 do 18 maja (po rezygnacji Gediminasa Vagnoriusa), a następnie od 27 października do 3 listopada 1999 (po rezygnacji Rolandasa Paksasa) pełniła obowiązki premiera.
W wyborach parlamentarnych w 2008 po raz czwarty uzyskała mandat poselski z okręgu jednomandatowego[1]. 20 listopada 2008 objęła funkcję pierwszego wiceprzewodniczącego Sejmu. W wyniku odwołania 15 września 2009 przewodniczącego Sejmu Arūnasa Valinskasa przejęła wykonywanie jego obowiązków[2]. Dwa dni później została wybrana na przewodniczącą parlamentu jako pierwsza kobieta w historii Litwy[3]. W wyborach parlamentarnych w 2012 ponownie została wybrana do parlamentu z okręgu jednomandatowego[4]. W nowej kadencji wybrana na wiceprzewodniczącą Sejmu. W 2016 utrzymała mandat poselski na kolejną kadencję[5]. Pozostała na stanowisku wiceprzewodniczącej Sejmu. W 2020 nie ubiegała się o ponowny wybór na posłankę.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Główna Komisja Wyborcza – Wybory 2008. [dostęp 2022-04-07]. (lit.).
- ↑ Przewodniczący Sejmu Valinskas zdymisjonowany. znadwilii.lt, 15 września 2009. [dostęp 2010-06-27].
- ↑ Przewodniczącą Sejmu została Irena Degutienė. znadwilii.lt, 17 września 2009. [dostęp 2010-06-27].
- ↑ Główna Komisja Wyborcza – Wybory 2012. [dostęp 2022-04-07]. (lit.).
- ↑ Główna Komisja Wyborcza – Wybory 2016. [dostęp 2022-04-07]. (lit.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Nota biograficzna na stronie Sejmu Republiki Litewskiej. [dostęp 2022-04-07]. (lit.).
- Sylwetka kandydata do Sejmu Republiki Litewskiej na stronie Głównej Komisji Wyborczej. [dostęp 2022-04-07]. (lit.).
| W dniu powstania |
|
|---|
| W dniu powstania |
|
|---|
| W dniu powstania |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
.png)