Iwan Rosły

Iwan Rosły
Иван Рослый
	generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	2 lipca 1902 ; Pietrowa Buda, gubernia czernihowska
Data i miejsce śmierci	15 października 1980 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1924–1961
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca 46 Armii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: agresja ZSRR na Polskę; wojna zimowa; atak Niemiec na ZSRR; operacja noworosyjsko-tamańska; operacja Bagration; operacja wschodniopruska; operacja berlińska; operacja praska;
	Odznaczenia
	;

Iwan Pawłowicz Rosły (ros. Иван Павлович Рослый, ur. 26 maja^?/8 czerwca 1902 w Pietrowej Budzie w guberni czernihowskiej, zm. 15 października 1980 w Moskwie) – radziecki generał porucznik, Bohater Związku Radzieckiego (1940).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu szkoły pracował jako zastępca przewodniczącego rady wiejskiej, sekretarz komsomolskiej organizacji kołchozu i kierownik czytelni. Od 1924 służył w Armii Czerwonej, był żołnierzem batalionu konwojowego w Ukraińskim Okręgu Wojskowym, od 1925 należał do WKP(b), w listopadzie 1925 został politrukiem kompanii 151 pułku piechoty. W 1929 skończył kursy politruków przy szkole piechoty w Kijowie, od grudnia 1933 służył na Dalekim Wschodzie jako szef sztabu 105 Dywizji Piechoty w Samodzielnej Dalekowschodniej Armii Czerwonego Sztandaru, od sierpnia 1936 dowodził batalionem 93 pułku piechoty 32 Dywizji Piechoty, w 1937 ukończył kursy „Wystrieł”. Od jesieni 1937 studiował w Akademii Wojskowej im. Frunzego, we wrześniu 1939 uczestniczył w ataku ZSRR na Polskę, a od końca grudnia 1939 do marca 1940 w wojnie z Finlandią, gdzie 11 lutego 1940 dowodzony przez niego 245 pułk piechoty 123 Dywizji Piechoty 7 Armii Frontu Północno-Zachodniego przełamał obronę Finów. W 1940 ukończył akademię i został dowódcą 4 Dywizji Piechoty Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego, od września 1941 brał udział w wojnie z Niemcami, m.in. w Donbasie i później nad Donem i Kubaniem i na Kaukazie, we wrześniu 1942 został dowódcą 11 Korpusu Piechoty Gwardii 9 Armii Północnej Grupy Wojsk Frontu Zakaukaskiego, a w grudniu 1942 zastępcą dowódcy wojsk 58 Armii Frontu Zakaukaskiego. Od 25 stycznia do 10 lutego 1943 dowodził 46 Armią Frontu Zakaukaskiego i Północno-Kaukaskiego, od maja do lipca 1943 ponownie był zastępcą dowódcy 58 Armii, a następnie do końca wojny dowódcą 9 Korpusu Piechoty Frontu Północno-Kaukaskiego/1 Białoruskiego/3 Białoruskiego. Na czele korpusu brał udział w operacji noworosyjsko-tamańskiej, białoruskiej, wschodniopruskiej, berlińskiej i praskiej.

1 maja 1945 dowodzony przez niego 9 Korpus Piechoty zdobył gmach będący siedzibą Kancelarii Rzeszy, a czerwoną flagę na gmachu zatknęła mjr Anna Nikulina z tegoż korpusu^[1]. 24 czerwca 1945 brał udział w Paradzie Zwycięstwa w Moskwie. 13 maja 1942 otrzymał rangę generała majora, a 20 kwietnia 1945 generała porucznika. Po wojnie, 1945-1947 był pomocnikiem dowódcy 11 Armii Gwardii w Nadbałtyckim Okręgu Wojskowym, w 1948 ukończył wyższe kursy akademickie przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa, od sierpnia 1948 do maja 1957 dowodził 16 Korpusem Piechoty Gwardii, a następnie I zastępcą dowódcy wojsk Karpackiego Okręgu Wojskowego, w 1961 zakończył służbę wojskową. Otrzymał honorowe obywatelstwo Władykaukazu. Jego imieniem nazwano ulicę w Krasnodarze.