Iwan Taranow (1899–1965)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwan Taranow
Иван Игнатьевич Таранов
generał major artylerii generał major artylerii
Data i miejsce urodzenia

29 sierpnia 1899
Bułanowo, obwód orenburski

Data i miejsce śmierci

5 października 1965
Krasnodar

Przebieg służby
Lata służby

1919–1947

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Stanowiska

dowódca artylerii 12 Gwardyjskiego Korpusu Piechoty 2 Gwardyjskiej Armii Pancernej

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji,
II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina”

Iwan Ignatjewicz Taranow (ros. Иван Игнатьевич Таранов, ur. 17 sierpnia?/29 sierpnia 1899 we wsi Bułanowo w obwodzie orenburskim, zm. 5 października 1965 w Krasnodarze) – radziecki generał major artylerii, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie chłopskiej. Skończył 4 klasy, od 10 kwietnia 1919 służył w Armii Czerwonej, uczestniczył w wojnie domowej, w maju 1922 ukończył kursy doskonalenia kadry dowódczej, a w październiku 1929 artyleryjskie kursy doskonalenia kadry dowódczej.

Po ataku Niemiec na ZSRR brał udział w walkach na Froncie Północno-Zachodnim, Kalinińskim, Stepowym, 2 Ukraińskim i 1 Białoruskim, m.in. w bitwie pod Moskwą, operacji toropiecko-chołmskiej i orłowskiej, wyzwoleniu lewobrzeżnej Ukrainy, operacji korsuń-szewczenkowskiej, humańsko-botoszańskiej, brzesko-lubelskiej, warszawsko-poznańskiej, pomorskiej i berlińskiej, był dwukrotnie ranny. Brał udział w walkach na przyczółku magnuszewskim, forsowaniu Wisły, Pilicy i Odry i opanowywaniu Warszawy, Łodzi, Kutna, Stargardu i Kołbieli. Szczególnie wyróżnił się podczas operacji berlińskiej jako dowódca artylerii 12 Gwardyjskiego Korpusu Piechoty 2 Gwardyjskiej Armii Pancernej 1 Frontu Białoruskiego w stopniu pułkownika. W 1945 otrzymał stopień generała majora artylerii, w 1947 został zwolniony do rezerwy. Mieszkał w Krasnodarze.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]