Przejdź do zawartości

Iwona Michałek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwona Michałek
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 marca 1956
Szczecin

Zawód, zajęcie

nauczycielka, polityk

Alma Mater

Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Stanowisko

posłanka na Sejm VIII i IX kadencji (2015–2023), wiceminister edukacji narodowej (2019–2020), wiceminister rodziny, pracy i polityki społecznej (2020), wiceminister rozwoju, pracy i technologii (2020–2021)

Partia

PO, PJN, Polska Razem, Porozumienie

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Iwona Michałek odbierająca z rąk przewodniczącego Państwowej Komisji Wyborczej Wojciecha Hermelińskiego zaświadczenie o wyborze na posłankę VIII kadencji Sejmu (2015)

Iwona Krystyna Michałek z domu Pychyńska (ur. 13 marca 1956 w Szczecinie) – polska nauczycielka i polityk, posłanka na Sejm VIII i IX kadencji, w latach 2019–2020 sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej, w 2020 sekretarz stanu w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej i następnie do 2021 w Ministerstwie Rozwoju, Pracy i Technologii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1974 ukończyła I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego w Grudziądzu. Następnie studiowała na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie w 1981 ukończyła studia z zakresu biologii środowiskowej, w 1989 podyplomowe studia z zakresu ochrony i kształtowania środowiska, w 1996 z zakresu badania środowiska, w 1999 z zakresu zarządzania, a także w 2000 z zakresu badania środowiska „PRONAT”[1][2]. Była nauczycielką biologii. Pracowała następnie przez 10 lat jako wizytator w kuratorium oświaty, w którym była też dyrektorem, wicekuratorem oraz p.o. kuratora. Przez pięć lat pełniła funkcję rzecznika praw ucznia w województwie kujawsko-pomorskim. Objęła też funkcję edukatora w zakresie przestrzegania praw ucznia i dziecka, a także koordynatora regionalnego Ośrodka Rozwoju Edukacji w Warszawie ds. edukacji o Holocauście i tolerancji. Została ponadto wiceprezesem Stowarzyszenia Porozumienie Obywateli w Toruniu, członkinią zarządu Międzynarodowego Motocyklowego Stowarzyszenia „Wschód-Zachód” oraz kierownikiem Pracowni Zarządzania, Diagnozy i Wychowania w Kujawsko-Pomorskim Centrum Edukacji Nauczycieli w Toruniu.

Przez około rok należała do Platformy Obywatelskiej, z której wystąpiła w 2005[3]. Bez powodzenia kandydowała na radną Torunia w 2006 z listy Prawa i Sprawiedliwości[4] oraz w 2010 z ramienia komitetu prezydenta miasta Michała Zaleskiego Czas Gospodarzy[3]. Następnie współtworzyła partię Polska Jest Najważniejsza, w której przewodniczyła strukturom w okręgu toruńskim oraz zasiadała w radzie krajowej. W wyborach parlamentarnych w 2011 otwierała listę tej partii do Sejmu[5], jednak ugrupowanie to nie osiągnęło progu wyborczego. Po rozwiązaniu PJN stanęła na czele struktur Polski Razem w okręgu toruńskim. Była jej kandydatką w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014, również nie uzyskując mandatu[6]. W tym samym roku została radną Torunia z listy PiS[7]. Została wiceprzewodniczącą Polski Razem w województwie kujawsko-pomorskim[8] oraz członkinią zarządu tej partii[9].

W wyborach parlamentarnych w 2015 otrzymała 7485 głosów w okręgu toruńskim[10] i uzyskała mandat poselski, będąc przedstawicielką Polski Razem na liście PiS[11][10]. Po przekształceniu w listopadzie 2017 Polski Razem w Porozumienie, stanęła na czele jej okręgu toruńskiego oraz zasiadła w prezydium zarządu krajowego partii[12]. 1 lipca 2019 została sekretarzem stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej i pełnomocnikiem rządu ds. wspierania wychowawczej funkcji szkoły[13].

W wyborach w 2019 z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję, otrzymując 11 130 głosów[14]. 7 stycznia 2020 przeszła na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, została też pełnomocnikiem rządu ds. ekonomii społecznej i solidarnej[15]. W październiku 2020, po przekształceniach w strukturze rządu, przeszła na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju, Pracy i Technologii[16]. W lutym i czerwcu 2021 powoływana na przewodniczącą konwencji krajowej Porozumienia[17][18]. W sierpniu 2021 podała się do dymisji z funkcji wiceministra w związku z ogłoszonym odwołaniem z rządu Jarosława Gowina[19]; została odwołana przez premiera w tym samym miesiącu[20]. Również w sierpniu 2021, w związku z decyzją o wystąpieniu parlamentarzystów Porozumienia z KP PiS, współtworzyła nowo powstałe koło parlamentarne swojej partii[21]. Od lutego 2023 była jego przewodniczącą[22]. W lipcu tego samego roku wraz z dwojgiem posłów Porozumienia przystąpiła do klubu parlamentarnego Koalicji Polskiej[23], po kilku tygodniach wraz z nimi zrezygnowała z członkostwa w Porozumieniu[24]. W wyborach w tym samym roku nie utrzymała mandatu poselskiego, kandydując z ramienia Trzeciej Drogi[25]. W 2024 bez powodzenia ubiegała się o mandat radnej miejskiej w Toruniu z listy komitetu prezydenta Michała Zaleskiego[26].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

W 1999 otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi[27].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Zamężna z Piotrem, ma dwoje dzieci: Agatę i Macieja[28].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2019-10-20].
  2. ↑ Szczegóły użytkownika. kpcen-torun.edu.pl. [dostęp 2019-10-20].
  3. ↑ a b Lista nr 6 – Komitet Wyborczy Polska Razem Jarosława Gowina. wyborcza.pl. [dostęp 2015-10-30].
  4. ↑ Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2015-10-30].
  5. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-10-30].
  6. ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2015-10-30].
  7. ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2015-10-30].
  8. ↑ Zarząd regionu kujawsko-pomorskiego. polskarazem.pl. [dostęp 2015-10-30].
  9. ↑ Zarząd Krajowy Polski Razem Zjednoczonej Prawicy. polskarazem.pl. [dostęp 2015-10-30].
  10. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-30].
  11. ↑ Wyniki wyborów: PiS 6 mandatów, PO – 4, Kukiz, Nowoczesna i PSL – po 1. wyborcza.pl, 26 października 2015. [dostęp 2015-10-30].
  12. ↑ Marcel Klinowski: Zarząd Krajowy wybrał Prezydium i Zarządy Okręgowe Porozumienia. polskarazem.pl, 23 listopada 2017. [dostęp 2017-11-17].
  13. ↑ Iwona Michałek: Sekretarz Stanu. gov.pl, 1 lipca 2019. [dostęp 2019-07-02].
  14. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-14].
  15. ↑ Nowi wiceministrowie w MRPiPS powołani. naszesprawy.eu, 7 stycznia 2020. [dostęp 2022-01-19].
  16. ↑ Polityk z regionu wiceministrem w resorcie rozwoju, pracy i technologii. tvp.pl, 12 października 2020.
  17. ↑ Porozumienie wybrało Iwonę Michałek w miejsce Adama Bielana. interia.pl, 27 lutego 2021. [dostęp 2021-02-27].
  18. ↑ Mamy Prezesa!. pjg.org.pl, 27 czerwca 2021. [dostęp 2021-06-27].
  19. ↑ Iwona Michałek i Andrzej Gut-Mostowy odchodzą z rządu. onet.pl, 11 sierpnia 2021. [dostęp 2021-08-11].
  20. ↑ Maciej Nycz: Premier przyjął dymisję wiceminister rozwoju Iwony Michałek. rmf24.pl, 12 sierpnia 2021. [dostęp 2021-08-12].
  21. ↑ Barbara Bodalska: Partia Gowina założyła koło parlamentarne. „Od dziś Porozumienie idzie własną drogą”. euractiv.pl, 13 sierpnia 2021. [dostęp 2021-08-13].
  22. ↑ Sejmowe koło Porozumienia: Michał Wypij odchodzi, zastąpi go posłanka z Torunia. radiopik.pl, 9 lutego 2023. [dostęp 2023-07-21].
  23. ↑ Posłowie Porozumienia w klubie Koalicji Polskiej. „Powiększamy nasze szeregi”. tvn24.pl, 20 lipca 2023. [dostęp 2023-07-21].
  24. ↑ Patryk Michalski: „Król memów” przejął dawną partię Gowina. Koniec Porozumienia w Sejmie. wp.pl, 19 października 2023. [dostęp 2023-10-22].
  25. ↑ Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-18].
  26. ↑ Serwis PKW – Wybory 2024. [dostęp 2024-04-09].
  27. ↑ M.P. z 1999 r. nr 40, poz. 602.
  28. ↑ O mnie. iwonamichalek.pl. [dostęp 2021-12-09].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Iwona_Michałek&oldid=73469133”