Józef Biniaś

Józef Biniaś
	podkomisarz Policji Państwowej
Data i miejsce urodzenia	23 stycznia 1888 ; Rozbitek
Data i miejsce śmierci	1940 ; Kalinin
	Przebieg służby
Lata służby	1910–1940
Formacja	Armia Cesarstwa Niemieckiego; Wojsko Polskie; Armia Wielkopolska; Policja Państwowa
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, ; powstanie wielkopolskie, ; wojna polsko-bolszewicka, ; II wojna światowa: kampania wrześniowa;
	Odznaczenia

Józef Biniaś (ur. 23 stycznia 1888 w Rozbitku, zm. 1940 w Kalininie) – podkomisarz Policji Państwowej, kawaler Orderu Virtuti Militari, jedna z ofiar zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Wojciecha i Teofili z Muchajerów. W latach 1894–1902 uczęszczał do szkoły ludowej w Kurnatowicach. Od 1910 roku w armii Cesarstwa Niemieckiego, uczestnik I wojny światowej. Od 1 stycznia 1919 roku w Wojsku Polskim, 7 stycznia 1919 roku dołączył do Formacji Powstańczych Grupy Zachodniej w Powstaniu Wielkopolskim jako dowódca kompanii wojsk powstańczych. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. 4 lutego 1921 roku odznaczony Krzyżem Walecznych za niezwykłą waleczność i bohaterstwo podczas walk odwrotowych nad Bugiem w rejonie miejscowości Wierów. Zwolniony z wojska 17 czerwca 1922 roku, porucznik rezerwy piechoty z przydziałem do 58 pułk piechoty w garnizonie Poznań^[1]. Od 5 grudnia 1922 roku w Policji Państwowej, pełnił służbę m.in. jako Zastępca Komendanta Powiatowego Policji w Działdowie (1924), Komendant Powiatowy Policji w Wąbrzeźnie (1929) i Kamionce Strumiłowej. W latach 1938–1939 pełnił służbę w Bydgoszczy, we wrześniu 1939 roku jako kierownik IV Komisariatu.

1 września 1939 roku zmobilizowany do wojska w Równem. Po agresji ZSRR na Polskę w 1939 roku znalazł się w niewoli radzieckiej w specjalnym obozie NKWD w Ostaszkowie. Zamordowany przez NKWD wiosną 1940 roku jako jedna z ofiar zbrodni katyńskiej. Pochowany w Miednoje.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

5 czerwca 1923 roku zawarł związek małżeński z Otylią Gruźlewską, z którą miał 4 dzieci: trzy córki i syna.

Awans pośmiertny i upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

W 1985 roku na cmentarzu parafialnym w Sierakowie powstał symboliczny grób Józefa Biniasia. 4 października 2007 roku Józef Biniaś został pośmiertnie awansowany na stopień komisarza Policji Państwowej^[2]^[3]^[4]. W 2008 roku przy ul. Powstańców Wielkopolskich 2 w Kamionnej posadzono poświęcony mu Dąb Pamięci^[5]. W 2010 roku postać Józefa Binasia stała się jednym z tematów projektu „Kamienie Pamięci – znajdź bohatera Września 1939” organizowanego przez Biuro Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej; projekt badawczy dotyczący tej postaci został zrealizowany przez Zespół Szkół im. Jana Pawła II w Łowyniu^[6].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Niepodległości (9 listopada 1932)^[7]
Krzyż Walecznych
Srebrny Krzyż Zasługi (20 września 1924)^[8]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Brązowy Medal za Długoletnią Służbę

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 291, 493.
↑ Funkcjonariusze Policji – Uroczysty Apel Pamięci 9 listopada 2007 roku, plac marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie polskieradio.pl [dostęp 2012-03-28]
↑ Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 204–230. ISBN 978-83-917780-5-0.
↑ LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. katedrapolowa.pl. s. 239. [dostęp 2012-12-12]. (pol.).
↑ Binaś Józef katyn-pamietam.pl [dostęp 2012-02-29]
↑ Zespół Szkół im. Jana Pawła II w Łowyniu ipn.gov.pl [dostęp 2012-03-29]
↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1924 r. nr 218, poz. 665 „za skuteczną walkę z bandytami w czasie napadu na Stołpce”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, tom I, Warszawa 2005, s. 48. radaopwim.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)]. ISBN 83-89474-06-9.
Monika Bujak, Agnieszka Skinder, Aleksandra Wróż (pod kierunkiem mgr Moniki Pestki-Lehmann): Józef Biniaś (1888–1940) ipn.gov.pl [dostęp 2012-03-29].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Fotografia Józefa Biniasia w zbiorach Śląskiej Biblioteki Cyfrowej sbc.org.pl [dostęp 2012-03-29]

[1] Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 291, 493.

[2] Funkcjonariusze Policji – Uroczysty Apel Pamięci 9 listopada 2007 roku, plac marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie polskieradio.pl [dostęp 2012-03-28]

[awanse-3] Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 204–230. ISBN 978-83-917780-5-0.

[4] LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. katedrapolowa.pl. s. 239. [dostęp 2012-12-12]. (pol.).

[5] Binaś Józef katyn-pamietam.pl [dostęp 2012-02-29]

[6] Zespół Szkół im. Jana Pawła II w Łowyniu ipn.gov.pl [dostęp 2012-03-29]

[7] M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[8] M.P. z 1924 r. nr 218, poz. 665 „za skuteczną walkę z bandytami w czasie napadu na Stołpce”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]