Józef Jungiewicz
|
||
![]() |
||
Data i miejsce urodzenia | 7 lutego 1936 Połaniec |
|
Data i miejsce śmierci | 20 lipca 2015 Tęgoborze |
|
Poseł na Sejm kontraktowy | ||
Okres | od 18 czerwca 1989 do 25 listopada 1991 |
|
Przynależność polityczna | Obywatelski Klub Parlamentarny | |
Odznaczenia | ||
![]() |
Józef Jungiewicz (ur. 7 lutego 1936 w Połańcu, zm. 20 lipca 2015 w Tęgoborzu[1]) – polski polityk, inżynier górnik, sadownik, poseł na Sejm X kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył w 1966 studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, gdzie uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera górnika. Pracę w zawodzie rozpoczął w Sądeckich Zakładach Elektro-Węglowych w Nowym Sączu, prowadził jednocześnie gospodarstwo sadownicze w Tęgoborzu. Był zatrudniony następnie jako nauczyciel fizyki w szkole podstawowej w tej miejscowości, w 1994 przeszedł na emeryturę. Był współautorem siedmiu opatentowanych wynalazków, w tym Sposób wypalania wyrobów elektrodowych w piecach kręgowych[2].
W 1980 wstąpił do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, organizował działalność związku w swoim zakładzie pracy, został tam przewodniczącym komisji zakładowej. W stanie wojennym internowany, po zwolnieniu organizował w środowisku rolniczym pomoc na rzecz strajkujących hutników. Działał także w Klubie Inteligencji Katolickiej.
W 1989 został posłem na Sejm X kadencji z okręgu Nowy Sącz z ramienia Komitetu Obywatelskiego. W Sejmie należał do Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, a w jego ramach do koła Polskiego Stronnictwa Ludowego „Solidarność”, z którego jednak wystąpił. Zasiadał m.in. w Komisji Zdrowia oraz Komisji Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. W 1990 zakładał Porozumienie Centrum w Nowym Sączu.
W 1991 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję z ramienia Porozumienia Ludowego. Od 1992 do 1993 sprawował urząd wojewody nowosądeckiego, został powołany na to stanowisko przez Jana Olszewskiego w ostatnim dniu urzędowania jego rządu, należał w tym czasie do Ruchu dla Rzeczypospolitej. W 1997 z własnego komitetu bezskutecznie kandydował do Senatu w okręgu nowosądeckim[3].
Związany później także z Ruchem Odbudowy Polski, Rodziną Polską, Porozumieniem Polskich Chrześcijańskich Demokratów, Ligą Polskich Rodzin (z ramienia której w 2002 bezskutecznie kandydował na wójta Łososiny Dolnej)[4]) i Chrześcijańskim Ruchem Samorządowym.
17 sierpnia 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Absolwenci Akademii Górniczo-Hutniczej
- Członkowie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” (1980–1989)
- Działacze KIK
- Internowani w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej 1981–1982
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Politycy Chrześcijańskiego Ruchu Samorządowego
- Politycy Ligi Polskich Rodzin
- Politycy Porozumienia Centrum
- Politycy Porozumienia Polskich Chrześcijańskich Demokratów
- Politycy Ruchu dla Rzeczypospolitej
- Politycy Ruchu Odbudowy Polski
- Politycy Stronnictwa Ludowo-Chrześcijańskiego
- Polscy inżynierowie górniczy
- Polscy nauczyciele
- Polscy sadownicy
- Posłowie na Sejm kontraktowy
- Posłowie z okręgu Nowy Sącz (PRL)
- Wojewodowie nowosądeccy (III Rzeczpospolita)
- Ludzie urodzeni w Połańcu
- Urodzeni w 1936
- Zmarli w 2015