Józef Madeja
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: pedagogika | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
| |
Józef Madeja (ur. 5 kwietnia 1899 w Opolu, zm. 1975 w Katowicach) – polski pedagog, nauczyciel i wykładowca akademicki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1899 roku w Opolu w rodzinie polsko-niemieckiej. Jego ojciec Jan był urzędnikiem pocztowym polskiego pochodzenia, a matka Jadwiga z domu Froehlich była Niemką. Po ukończeniu szkoły podstawowej i gimnazjum realnego w Opolu podjął pracę w zawodzie nauczyciela w Ochodzach, Szczepanowicach, a potem w Chmielowicach. W 1921 roku przeniósł się do polskiej części Górnego Śląska[1]. Pracował tam jako nauczyciel jednocześnie dokształcając się na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie kolejno zdobył stopnie magistra i pod kierunkiem naukowym Stefana Szumana podstawie rozprawy Psychologiczne badania porównawcze rozwoju językowego 10-letnich dzieci katowickich i krakowskich otrzymał 12 grudnia 1937 stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki[2]. W latach 1938–1939 wykładał w Państwowym Pedagogium w Katowicach, a podczas okupacji hitlerowskiej brał udział w tajnych kompletach[3].
W 1956 roku wrócił do Opola, podejmując prace w Wyższej Szkole Pedagogicznej na stanowisku adiunkta w Katedrze Pedagogiki. Tytuł naukowy docenta przyznała mu Centralna Komisja Kwalifikacyjna dla Pracowników Nauki 29 maja 1958 r. Od kwietnia 1959 przez dwa lata był docentem w Katedrze Pedagogiki WSP w Opolu. Pracował tam przez następne 13 lat, a jego dorobek naukowy wynosił ponad 50 prac. W 1959 roku został wybrany dziekanem Wydziału Filologiczno-Historycznego WSP, który powstał w wyniku ewolucji Wydziału Filologicznego. W międzyczasie uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. Przyczynił się do wzrostu autorytetu oraz uprawnień naukowych uczelni, głównie po przyznaniu WSP w Opolu praw do doktoryzowania. Był także promotorem pierwszych prac doktorskich w Opolu. Funkcję dziekana pełnił do 1962 roku. Był pierwszym opolaninem, który został 27 kwietnia 1962 który polskim profesorem nadzwyczajnym, w 1968 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Jego życiową pasją było kształcenie kadr dla opolskiej uczelni. Za swoją aktywność naukową i organizacyjną został odznaczony w listopadzie 1962 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł latem 1975 roku[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ S. Nicieja, Alma Mater Opoliensis. Ludzie, fakty, wydarzenia, Opole 2004, s. 61.
- ↑ Eleonora Sapia-Drewniak Józef Madeja (1899–1975)
- ↑ J. Madeja, Wspomnienia z mojej działalności w WSP w Opolu (1956-1969), [w:] "XX-lecie WSP w Opolu 1950-1970. Księga pamiątkowa", pod red. H. Borka i J. Jakubowskiego, Opole-Wrocław 1970, s. 257-262.
- ↑ M. Borkowski, Pierwszy profesor. Józef Madeja (1899-1975), [w:] "Indeks" 2002, nr 7-8, s. 61.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Prof. dr Józef Madeja, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-02-23].
- S. Nicieja, Alma Mater Opoliensis. Ludzie, fakty, wydarzenia, wyd. UO, Opole 2004.