Język aceh
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| Obszar | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
3,5 mln (2000)[1] | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| Status oficjalny | |||||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| Kod ISO 639-2↗ | ace | ||||
| Kod ISO 639-3↗ | ace | ||||
| IETF | ace | ||||
| Glottolog | achi1257 | ||||
| Ethnologue | ace | ||||
| GOST 7.75–97 | аче 076 | ||||
| BPS | 0001 2 | ||||
| WALS | ace | ||||
| SIL | ACE | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język aceh (Bahsa Acèh / Aceh) – język austronezyjski używany w indonezyjskiej prowincji Aceh na wyspie Sumatra. Ma rozwinięte piśmiennictwo, opracowano także słownik oraz opis jego gramatyki. Współcześnie do zapisu tego języka służy alfabet łaciński, natomiast w przeszłości stosowano zmodyfikowany alfabet arabski, zwany jawi. Na obszarach miejskich jest wypierany przez język indonezyjski[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alfred Franciszek Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, wyd. 1, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).