Język malezyjski
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| Status oficjalny | |||
| język urzędowy |  Malezja
| ||
| Organ regulujący | Dewan Bahasa dan Pustaka | ||
| Kody języka | |||
| Kod ISO 639-3↗ | zsm | ||
| IETF | ms-MY | ||
| Glottolog | stan1306 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język malezyjski (malez. bahasa Malaysia) – określenie języka malajskiego używanego w Malezji[1]. Termin ten może określać standard języka malajskiego funkcjonujący w Malezji, pozwalając odróżnić ten wariant od odmian stosowanych w sąsiednich krajach, takich jak język indonezyjski[2]. Sformułowanie to podkreśla także, że narodowy język malajski należy nie tylko do Malajów, lecz do wszelkich grup etnicznych zamieszkujących kraj[3].
Od 1986 roku zamiast nazwy bahasa Malaysia (dosł. „język malezyjski”) funkcjonowała nazwa urzędowa bahasa Melayu („język malajski”)[3]. W 2007 roku ponownie wprowadzono termin bahasa Malaysia, aby zaszczepić wśród różnych grup etnicznych poczucie związku języka ze wspólną tożsamością malezyjską[3][4]. Według konstytucji Malezji język urzędowy nosi jednak nazwę bahasa Melayu[4].
Standard języka malajskiego używany w Malezji jest stosunkowo bliski temu, którym posługują się mieszkańcy Indonezji[5]. Większe różnice i idące za tym słabsze poziomy wzajemnej zrozumiałości dotyczą natomiast potocznych odmian języka, które są używane w kontaktach codziennych przez ludność różnego pochodzenia[6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Natalia Laskowska, Malajskość, język malajski, język malezyjski – kilka uwag o wytwarzaniu tożsamości narodowej, [w:] Maciej Klimiuk (red.), Azja i Afryka. Religie – kultury – języki, Warszawa: Wydział Orientalistyczny, Uniwersytet Warszawski, 2013, s. 13–20, ISBN 978-83-903188-6-8, OCLC 860546552.
- ↑ Uri Tadmor, Malay-Indonesian, [w:] Bernard Comrie (red.), The World’s Major Languages, wyd. 2, London–New York: Routledge, 2009, s. 791–818, DOI: 10.4324/9780203301524, ISBN 978-1-134-26156-7, OCLC 282550660 (ang.).
- ↑ a b c Wong Chun Wai, Audrey Edwards, Back to Bahasa Malaysia, The Star, 4 czerwca 2007 [zarchiwizowane z adresu 2020-06-13] (ang.).
- ↑ a b Pusat Rujukan Persuratan Melayu, Dewan Bahasa dan Pustaka [dostęp 2020-06-13] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-13] (malajski).
- ↑ Lars S. Vikør: Principles of corpus planning – as applied to the spelling reforms of Indonesia and Malaysia. W: Ernst H. Jahr (red.): Language Conflict and Language Planning. Wyd. e-book (2011). Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1993, s. 279, seria: Trends in Linguistics. Studies and Monographs [TiLSM] 72. DOI: 10.1515/9783110886580.279. ISBN 978-3-11-088658-0. OCLC 647030490. [dostęp 2021-07-28]. (ang.).
- ↑ David Gil: Reflexive Anaphor Or Conjunctive Operator: Riau Indonesian Sendiri. W: Peter Cole, Gabriella Hermon, C.-T. James Huang (red.): Long Distance Reflexives. Emerald Group Publishing, 2001, s. 83–117, seria: Syntax and Semantics 33. DOI: 10.1163/9781849508742_004. ISBN 978-1-84950-874-2. OCLC 54379590. [dostęp 2021-07-28]. (ang.).