Język aceh
| Obszar | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
3,5 mln (2000)[1] | ||||||
| Pismo/alfabet | |||||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||||
| Status oficjalny | |||||||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||||||
| Kody języka | |||||||
| ISO 639-2 | ace | ||||||
| ISO 639-3 | ace | ||||||
| IETF | ace | ||||||
| Glottolog | achi1257 | ||||||
| Ethnologue | ace | ||||||
| GOST 7.75–97 | аче 076 | ||||||
| BPS | 0001 2 | ||||||
| WALS | ace | ||||||
| SIL | ACE | ||||||
| Występowanie | |||||||
 Prowincja Aceh w Indonezji | |||||||
| W Wikipedii | |||||||
| |||||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||||
Język aceh (bahsa Acèh / Aceh, بهسا اچيه) – język austronezyjski używany w indonezyjskiej prowincji Aceh na wyspie Sumatra. Posługują się nim Aczinowie. Według danych z 2000 roku ma 3,5 mln użytkowników[1].
Często zaliczany do języków czamskich; niemniej według bardziej konserwatywnej klasyfikacji stanowi gałąź siostrzaną wobec tych języków[2][3].
Ma rozwinięte piśmiennictwo. Współcześnie do zapisu tego języka służy alfabet łaciński[1], natomiast w przeszłości stosowano zmodyfikowany alfabet arabski, zwany jawi[4]. Pierwsze materiały nt. języka aceh, które stworzył K.F.H. van Langen, ukazały się w 1889 r. (gramatyka, podręcznik i słownik). Kolejne opracowanie poświęcone jego gramatyce sporządził Snouck Hurgronje (1900), który zaproponował też wczesną wersję ortografii łacińskiej[5].
Nie jest używany przez wszystkich przedstawicieli młodszego pokolenia. Na obszarach miejskich jest wypierany przez język indonezyjski, który dominuje w edukacji[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Aceh, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2017-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Marc Brunelle, Historical linguistics of the Chamic languages, [w:] K. Alexander Adelaar, Antoinette Schapper (red.), The Oxford Guide to the Malayo-Polynesian Languages of Southeast Asia, Oxford: Oxford University Press, 2024, s. 143–149, DOI: 10.1093/oso/9780198807353.003.0011, ISBN 978-0-19-880735-3, ISBN 978-0-19-253426-2, OCLC 1449546728 (ang.).
- ↑ Marc Brunelle, Joshua Jensen, Chamic languages, [w:] K. Alexander Adelaar, Antoinette Schapper (red.), The Oxford Guide to the Malayo-Polynesian Languages of Southeast Asia, Oxford: Oxford University Press, 2024, s. 455–469, DOI: 10.1093/oso/9780198807353.003.0030, ISBN 978-0-19-880735-3, ISBN 978-0-19-253426-2, OCLC 1449546728 (ang.).
- ↑ Oman Fathurahman: Filologi Indonesia: Teori dan Metode. Jakarta: Prenada Media, 2015, s. 128. ISBN 978-623-218-153-3. OCLC 1001307264. [dostęp 2022-09-07]. (indonez.).
- ↑ Mark Durie: A Grammar of Acehnese on the Basis of a Dialect of North Aceh. Dordrecht: Foris Publications, 1985, s. 4–5, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 112. ISBN 90-6765-074-9. OCLC 14068919. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).