Jacek Laszczkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jacek Laszczkowski
Data i miejsce urodzenia

28 marca 1966
Szczuczyn, Polska

Typ głosu

tenor, sopran

Zawód

śpiewak, pedagog

Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Jacek Laszczkowski (ur. 28 marca 1966[1] w Szczuczynie[2]) – polski śpiewak operowy, który z powodzeniem godzi śpiewanie głosem sopranowym z tenorowym, zapraszany jako pedagog do prowadzenia kursów mistrzowskich. Śpiewał na najważniejszych scenach oraz festiwalach muzycznych w Europie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Szczuczynie. Naukę gry na klarnecie rozpoczął w Państwowej Szkole Muzycznej w Białymstoku. Studiował śpiew w warszawskiej Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina, gdzie uzyskał dyplom z wyróżnieniem, a zdobywając najwyższe wyniki był dwukrotnym stypendystą Ministra Kultury i Sztuki. Jeszcze jako student wystąpił jako Ernesto w operze Don Pasquale Gaetana Donizettiego w Wiener Kammeroper w Wiedniu.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Debiutował w operze Uprowadzenie z seraju Wolfganga Amadeusa Mozarta na scenie Warszawskiej Opery Kameralnej[3], gdzie stał się etatowym solistą. W roku 1991 otrzymał trzy nagrody na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Vercelli (we Włoszech). Rok potem wystąpił w brytyjskim prawykonaniu opery Hermiona (Ermione, 1992) Gioacchina Rossiniego w Queen Elisabeth Hall w Londynie; koncert ten był transmitowany i nagrywany przez radio BBC 3. W 1993 został laureatem Międzynarodowego Konkursu Wokalnego w Tuluzie (we Francji). W 1995 wziął udział w operze Caritea, Regina di Spagna Saverio Mercadante na Festiwalu Della Valle D’Itria we Włoszech. Opera, wykonywana po raz pierwszy w XX wieku, została nagrana i wydana na płytach CD. W 1996 w mediolańskiej La Scali w operze Gracz Siergieja Prokofjewa.

Jako sopranista zadebiutował z wielkim powodzeniem w roku 1997. Występował na największych scenach operowych Europy jak: Hamburgische Staatsoper, Monachijska Bayerische Staatsoper czy Palais Garnier w Paryżu. Zagrał główną rolę Adama w filmie telewizyjnym Opowieści weekendowe: Dusza śpiewa (1997) Krzysztofa Zanussiego. Wystąpił również w filmie Ono (2004) Małgorzaty Szumowskiej[4]. Kreacja Nerona w Koronacji Poppei Monteverdiego w inscenizacji Hamburskiej Staatsoper przyniosła mu tytuł Śpiewaka Roku 2003[5], przyznawany przez najbardziej uznanych światowych krytyków operowych, którzy współpracują z prestiżowym czasopismem operowym Opernwelt.

Dokonał wielu nagrań dla TV, Radia i na płyty CD. W 2007 Telewizja Arte nakręciła Die Stimme des Himmels (Głos z niebios), film-portret o Jacku Laszczkowskim.

Występował także m.in. jako Tirinto w Imeneo Haendla, Sesto w Giulio Cesare Haendla w Warszawskiej Operze Kameralnej, Anfione w Niobe, Regina di Tebe Agostino Steffaniego w Operze Królewskiej w Londynie (2010), Czartkow w Portrecie Mieczysława Wajnberga w Teatrze Wielkim w Poznaniu (2013), Ubu w Ubu Rex Krzysztofa Pendereckiego w Operze Bałtyckiej (2013-2014) czy Herod w Salome Richarda Straussa wg dramatu Oscara Wilde’a w reż. Mariusza Trelińskiego w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej (2016).

W 2011 został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[6].

Na antenie TVN prowadził program rozrywkowy pt. Start w TVN-ie - meta na scenie.

Wybrana dyskografia[edytuj | edytuj kod]

jako tenor:

jako sopran:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jacek Laszczkowski. Countertenors. [dostęp 2016-01-31]. (ang.).
  2. ↑ Strona J. Laszczkowskiego w Internetowej Bazie Filmu Polskiego [dostęp od 2010.01.11]
  3. ↑ Jacek Laszczkowski, Male Soprano, Tenor. MusicalWorld.com. [dostęp 2016-08-13]. (ang.).
  4. ↑ Ono. Osobnosti.cz. [dostęp 2016-08-13]. (cz.).
  5. ↑ Jacek Laszczkowski. Narodni Divadlo. [dostęp 2016-08-13]. (cz.).
  6. ↑ Medal Zasłużony Kulturze - Gloria Artis. www.mkidn.gov.pl. [dostęp 2020-06-21].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jacek_Laszczkowski&oldid=73222278”