Jadwiga Brzowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jadwiga Brzowska
Ilustracja
Karta tytułowa zachowanego zbioru kontredansów Le Diane autorstwa Brzowskiej.
Pseudonim

Jadwiga Jagiełło

Data i miejsce urodzenia

25 lutego 1830
Warszawa

Data i miejsce śmierci

po 1892
Paryż

Instrumenty

fortepian

Zawód

pianistka, nauczycielka, kompozytorka

Jadwiga Wawrzyna Brzowska (także Brzowska-Méjan, ur. 25 lutego 1830 w Warszawie, zm. po 1892 w Paryżu)[1] – polska pianistka i kompozytorka, córka kompozytora Józefa Brzowskiego (1805–1888), występowała pod pseudonimem Jadwiga Jagiełło.

Urodziła się jako nieślubne dziecko Brzowskiego i Anny Elżbiety Dückert z domu Ketschon (ok. 1795–1843), została ochrzczona już po ślubie rodziców, 30 października 1835 roku[1]. Uczyła się gry na fortepianie pod opieką ojca, potem studiowała kompozycję także u swego wuja Karola Kurpińskiego. Debiutowała w Warszawie w styczniu 1840 roku w wieku niespełna 10 lat z utworami Chopina oraz transkrypcjami fortepianowymi utworów Rossiniego, Belliniego, Donizettiego i Meyerbeera, a następnie występowała w wielu miastach. W roku 1843 wystąpiła na Uniwersytecie Wrocławskim z recitalem utworów Franciszka Liszta i Zygmunta Thalberga. Podczas pobytu w Lipsku była uczennicą Ignaza Moschelesa.

W latach pięćdziesiątych występowała w Niemczech, Belgii i Anglii[2]. W roku 1851 wystąpiła w Berlinie wraz z Antonim Kątskim wykonując także jego kompozycję. W roku 1855 wystąpiła kilkakrotnie w Krakowie. Od roku 1857 przebywała w Nowym Orleanie, gdzie po raz pierwszy wykonała utwory Fryderyka Chopina[3]. Podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych 26 maja 1860 poślubiła konsula francuskiego hrabiego Eugène’a Augusta Méjana (1814–1874), lecz małżeństwo zakończyło się wkrótce rozwodem[1].

Po powrocie z Ameryki w roku 1861 zamieszkała w Brukseli, gdzie m.in. popularyzowała kompozycje swojego ojca, a następnie zamieszkała w Paryżu, gdzie pozostała do końca życia, zajmując się nauczaniem gry na fortepianie.

Z jej utworów fortepianowych prawdopodobnie zachował się jedynie zbiór kontredansów Le Diane z 1848 roku[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Tomasz Fatalski, „Nestor muzyków polskich”? Józef Brzowski i jego rodzina w świetle dokumentów metrykalnych, „Muzyka”, 67 (3), 2022, s. 151–162, DOI10.36744/m.1408, ISSN 2720-7021 [dostęp 2022-12-02] (pol.).
  2. Albert Sowiński, Słownik muzyków polskich dawnych i nowoczesnych, Paryż 1874, s. 43.
  3. Sandra P. Rosenblum. «A composer known here but to few»: The reception and performance styles of Chopin’s music in America, 1839-1900 // The Age of Chopin: Interdisciplinary Inquiries / Ed. by Hanna Goldberg — Indiana University Press, 2004. — P. 322.
  4. Jadwiga Brzowska, La Diane : Contredanses composées pour le piano [online], Polona [dostęp 2022-12-02].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]