Jan Beszta-Borowski
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 14 grudnia 1936 Borowskie Olki | |
| Poseł na Sejm kontraktowy | ||
| Okres | od 18 czerwca 1989 do 25 listopada 1991 | |
| Przynależność polityczna | Obywatelski Klub Parlamentarny | |
| Odznaczenia | ||
 
| ||
Jan Beszta-Borowski (ur. 14 grudnia 1936 w Borowskich Olkach) – polski polityk, rolnik, działacz opozycji w okresie PRL, poseł na Sejm X kadencji.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1953, będąc uczniem Technikum Mechanizacji Rolnictwa w Białymstoku, został skazany w procesie politycznym na 2,5 roku pozbawienia wolności i skierowany do pracy w kopalni. Od 1958 pracował jako rolnik. Był karany aresztem za niewywiązywanie się z obowiązkowych dostaw.
W 1979 przeszedł na rentę. W 1981 stanął na czele Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Rolników Indywidualnych „Solidarność” w województwie białostockim. Był też jednym z krajowych liderów tego związku. W stanie wojennym dwukrotnie zostawał internowany, zwalniano go ze względu na zły stan zdrowia. Od 1983 uczestniczył w Ogólnopolskim Komitecie Oporu Rolników. Za działalność opozycyjną aresztowano go w 1985, zwolnienie uzyskał po kilku miesiącach na mocy amnestii. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w podzespole do spraw rolnictwa. W 1989 został posłem na Sejm X kadencji z okręgu bielskim z ramienia Komitetu Obywatelskiego. W Sejmie należał do Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. W 1995 wstąpił do Ruchu Odbudowy Polski, z ramienia którego startował w wyborach parlamentarnych w 1997 w okręgu białostockim[1], po wyborach opuścił partię. Autor książki Pół wieku zarazy. Moje zapiski faktów i refleksji (2002).
W wypowiedzi sejmowej w październiku 1991 stwierdził, że ojciec Włodzimierza Cimoszewicza jako szef Informacji Wojskowej w Wojskowej Akademii Technicznej brutalnie traktował przesłuchiwanych[2]. W wynikłym z tego sporu procesie sądowym sąd przyznał rację Włodzimierzowi Cimoszewiczowi.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
W 2001, za zasługi w działalności na rzecz budowy demokratycznego państwa polskiego i społeczeństwa obywatelskiego, został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Złotym Krzyżem Zasługi[3], odmówił przyjęcia tego odznaczenia[4]. W 2011 nie wyraził zgody na otrzymanie Krzyża Wolności i Solidarności[5]. W 2015, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, prezydent Andrzej Duda nadał mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[6]. Odmówił przyjęcia również tego orderu, motywując to protestem przeciwko „niszczeniu go”[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wyniki wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 21 września 1997 r. Cz. 1. Wyniki głosowania w okręgach wyborczych, Krajowe Biuro Wyborcze, Warszawa 1997, s. 53
- ↑ Nadzieja lewicy woli Europę. rp.pl, 29 września 2009. [dostęp 2016-06-29].
- ↑ M.P. z 2001 r. nr 39, poz. 639
- ↑ Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2016-06-29].
- ↑ Mój jedyny protest. janbeszta-borowski.blog.onet.pl, 24 maja 2011. [dostęp 2016-06-29].
- ↑ M.P. z 2016 r. poz. 21
- ↑ Niepokoje i zmartwienia. janbeszta-borowski.blog.onet.pl, 22 czerwca 2016. [dostęp 2016-06-29].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Strona sejmowa posła X kadencji. [dostęp 2016-06-29].
- Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2016-06-29].
- Polscy rolnicy
- Działacze opozycji w PRL
- Internowani w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej 1981–1982
- Politycy Ruchu Odbudowy Polski
- Posłowie na Sejm kontraktowy
- Uczestnicy Okrągłego Stołu (strona solidarnościowa)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
- Urodzeni w 1936
