Jan Lamers

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Lamers
Florian
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

10 września 1897
Biała Niżna, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

24 listopada 1957
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Lata służby

19141945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I

Stanowiska

dowódca Obwodu Śródmieście AK, szef sztabu Grupy „Północ”

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (powstanie warszawskie)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi
Grób Jana Lamersa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Jan Lamers, ps. „Florian (ur. 10 września 1897 w Białej Niżnej, zm. 24 listopada 1957 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana i Pauliny z d. Kolousek. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 był żołnierzem Legionów. 21 czerwca 1916 został ranny w walkach pod Gruziatynem[1] na Wołyniu. Po kryzysie przysięgowym od listopada 1917 wcielony do armii austriackiej.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Żołnierz 5 pułku piechoty Legionów. Od marca 1919 awansowany do stopnia podporucznika piechoty, zaś od 1 maja 1920 porucznika. W szeregach pułku uczestniczył wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 został przeniesiony do 71 pułku piechoty. W 1922 zweryfikowany w stopniu kapitana służby stałej piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2]. Od 1930 został przydzielony do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej. Awansowany do stopnia majora służby stałej piechoty, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[3]. Z dniem 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930–1932[4]. W październiku tego roku wrócił do 36 pp na stanowisko dowódcy batalionu[5]. 3 listopada 1932 został ponownie powołany do Wyższej Szkoły Wojennej na drugi rocznik kursu 1931–1933[6]. Z dniem 1 października 1933, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 28. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W 1939 pełnił służbę na stanowisku szefa Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie.

We wrześniu 1939 był organizatorem i dowódcą oddziału „Szack”, a od 12 września 1939 był szefem sztabu Grupy „Kowel” dowodzonej przez płk. dypl. Leona Koca[8]. W czasie okupacji niemieckiej, od początku 1940 był członkiem ZWZ. Od lata 1940 do listopada 1941 był komendantem Obwodu ZWZ Warszawa Śródmieście. Później został przeniesiony do Komendy Głównej ZWZ-AK na stanowisko szefa Wydziału Mobilizacji i Odtwarzania Sił Zbrojnych „Kotary” w Oddziale I Organizacyjnym KG. W czasie powstania warszawskiego od 9 sierpnia był szefem sztabu Grupy AK „Północ”. 27 września 1944 awansowany do stopnia pułkownika[9]. Po upadku powstania trafił do Oflagu II C Woldenberg (nr jeniecki 101436). Po uwolnieniu z niewoli 31 stycznia 1945 powrócił do kraju. Mieszkał i zmarł w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A24-11-13a)[10].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. VII Lista strat Legionów Polskich Centralny Urząd Ewidencyjny Legionów Polskich przy Dep. Wojsk. N. K. N. w Piotrkowie, 1 października 1916.
  2. Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 414.
  3. Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 36.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 6.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 329.
  6. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 438.
  7. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 418.
  8. Ludwik Głowacki, Działania wojenne..., s. 216, 220, 371.
  9. a b J. Kreusch, A. K. Kunert, T. Labuszewski (oprac.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. IV. Warszawa: 1997, s. 71.
  10. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  11. M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
  12. M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  13. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]