Janusz Nawrot

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Nawrot
Prof. nauk teologicznych
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

10 maja 1960
Międzychód

Wykładowca Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego
Okres sprawowania

od 1996

Wykładowca Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza
Okres sprawowania

od 1999

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Archidiecezja poznańska

Prezbiterat

23 maja 1985

Janusz Nawrot (ur. 10 maja 1960 w Międzychodzie) – profesor nauk teologicznych[1], doktor habilitowany. Polski naukowiec i duchowny katolicki, teolog specjalizujący się w zakresie egzegezy Starego Testamentu i pomocniczych nauk biblijnych. Popularyzator Biblii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Działalność kapłańska[edytuj | edytuj kod]

W latach 1979–1985 przeszedł formację kapłańską w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu. Święcenia kapłańskie przyjął 23 maja 1985 r. Jako neoprezbiter został skierowany do pracy duszpasterskiej w parafii pw. Chrystusa Króla i Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Rawiczu, gdzie był wikariuszem w latach 1985–1987. Następnie przez rok, do 1988 r. wikariusz w parafii pw. Miłosierdzia Bożego w Poznaniu. Przez kolejne cztery lata przebywał w Paryżu. Po powrocie w 1992 r. został mianowany proboszczem parafii pw. Najświętszej Maryi Panny w Czerlejnie w dekanacie kostrzyńskim. Z funkcji tej został odwołany na własną prośbę (motywowaną skupieniem się na pracy naukowej) w 2001 r. Od tej pory jest rezydentem w parafii pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty w Poznaniu. Ks. Nawrot jest aktywnym popularyzatorem Pisma Świętego, prowadzącym liczne rekolekcje biblijne. W kilku parafiach na terenie Poznania prowadzi także otwarte spotkania popularnonaukowe (tzw. kręgi biblijne), podczas których wykłada słuchaczom historyczny, filozoficzny, moralny i religijny kontekst tekstów biblijnych. Oprócz tego jest wykładowcą w Centrum Formacji Świeckich w Szczecinie.

Działalność naukowa[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu w 1979 r. Liceum Ogólnokształcącego w Międzychodzie i zdaniu matury tamże, podjął studia na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu. W roku 1984 obronił pracę magisterską Starochrześcijański hymn chrzcielny w Liście do Efezjan 5,15 (promotor: ks. prof. dr hab. Jan Kanty Pytel). W roku 1988 uzyskał stopień licencjata teologii na wspomnianym Papieskim Wydziale Teologicznym. Następnie w latach 1988–1992 odbył studia specjalistyczne z dziedziny biblistyki w Instytucie Katolickim w Paryżu pod przewodnictwem członka Papieskiej Komisji Biblijnej ks. dra Jacques Brienda. W roku 1992 uzyskał stopień doktora nauk teologicznych, obroniwszy pracę doktorską Izajańska zapowiedź kary na Asyrię w teofanicznej symbolice ognia (Iz 30,27-33) (promotor: ks. prof. dr hab. Jan Kanty Pytel). Następnie rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną. W latach 1992–1993 prowadził wykłady z wprowadzenia w Pismo święte, języków biblijnych oraz egzegezy Starego Testamentu w Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu. Od roku 1996 jest wykładowcą łódzkiej sekcji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, gdzie prowadzi zajęcia na temat Psalmów, ksiąg mądrościowych i Pism św. Jana. W 1999 r. został zatrudniony jako adiunkt w Zakładzie Nauk Biblijnych UAM. Od tego czasu jest wykładowcą Wydziału Teologicznego UAM w Poznaniu i jego sekcji zamiejscowych we Wronkach i Kaliszu. Prowadzi tam zajęcia z przedmiotów: wstęp do Pisma Świętego, egzegeza Starego Testamentu (Pięcioksiąg, księgi historyczne, księgi prorockie, Psalmy). Okresowo był także wykładowcą Wydziału Historycznego UAM, prowadząc konwersatorium z przeglądu źródeł Starożytnego Bliskiego Wschodu. 29 kwietnia 2005 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych na podstawie rozprawy habilitacyjnej Przyjaźń w Etykach Arystotelesa, w pismach mądrościowych Septuaginty oraz w Nowym Testamencie. 1 grudnia 2007 r. awansował na stanowisko profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Adama Mickiewicza. Postanowieniem Prezydenta RP z dnia 12.11. 2013 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych, który odebrał 22.11.2013 r. w Pałacu Namiestnikowskim w Warszawie.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Zagłada Asyrii w teofanicznej symbolice ognia: analiza tekstu Iz 30, 27-33, Poznań 2000.
  • Przyjaźń i jej motywacja w Etykach Artystotelesa, w pismach mądrościowych Septuaginty oraz w Nowym Testamencie, Poznań 2004.
  • Bądź mężny i mocny, ponieważ Pan jest z Tobą: Andreia i jej motywacja w Biblii greckiej, Poznań 2006.
  • „Prześladują biedaka i nieszczęśliwego”: niegodziwcy wobec sprawiedliwych w psalmach suplikacji, Poznań 2007.
  • Usłysz, o Panie, moją modlitwę, odpowiedz mi w swej sprawiedliwości!: 'anah i šama' wołaniem w zagrożeniu życia w psalmach suplikacji, Poznań 2009.
  • Kryzys religijny w Judei za Antiocha IV Epifanesa. Teologia historii w 1 Mch 1,1-2,26”, Poznań 2012.
  • Pierwsza Księga Machabejska. Rozdziały 1,1-6,16, NKB ST XIV/I, Częstochowa 2016.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]